Psikoloji

Kursağımızda Kalanlar

Değer görmek ister her insan, bir parça özel hissetmek ister. Sevgisine ve içindeki tüm ümit kırıntılarına ithafen bir karşılık bekler. Karşısındaki insanın, ansızın gelip yanında olmasını ister.

Muhtaç gibi görünmek istemem aşka fakat acıdan,üzüntüden nasibini almış her insan gibi ben de bir şeyler hissederek uyanmak isterdim yeni güne. Hissettiklerimin karşılık bulduğunu gördükçe de şükredip yılmadan,bıkmadan daha fazlasını isterdim. Daha fazla sürpriz, anılar arasına eklenecek daha güzel yaşanmışlıklar. Her koşulda verilen sözlere bağlı kalarak beraber geçirilecek anlar.

Kim istemez ki bir gün birinin elinden tutup 'Gidiyoruz' denmesini? Ya da sevdiği kadar sevilmeyi; emek harcadığı kadar değer görmeyi.. Duygularıma yenik düşmek istiyorum artık. Gün doğmadan neler doğar, derler. Hayatın sürprizleri de dahilse bu söze; ben biraz daha beklemek istiyorum mümkünse.

Yaşanmışlıklar canımı yakmıyor artık,onlar toz bulutları halinde geçmişe karıştı teker teker. Lakin yaşanabilecekler canımı acıtıyor, kalp kırıklığından korkuyorum. Bir adım atarsam, önümü göremeyip boşluğa düşmekten korkuyorum. Ya da hiç beklemediğim bir anda ayağıma takılacak çelmelerden. Sahi, bu korku hiç bitmeyecek mi bir ömür boyunca? Dünyanın herhangi bir yerinde korkmadan, kolay yoldan mutlu olan birileri de var mıdır? Bir sakızla mutlu olan çocuklar, bir kitapla sevinen insanlar.. Onlar kadar olamadım,olamadık. Yazıklar olsun bize de. Daha iyi olmalıydık, hem bu dünya adına; hem de adım adım yaklaştığımız cennet uğruna..

Biz ne yapıyoruz peki burada? Cennetin sahtesinden de,gerçeğinden de uzaklaşıyoruz attığımız her adımla. Öfkeyle kalkıp zararla oturuyoruz, hırsımıza yenik düşüyoruz. Oysa şimdi saf sevgi görmek ve aynısını başkalarına da çıkarsızca göstermek ne güzel olurdu. Yapamıyoruz işte,elimizden gelen bu. Mutlu olana kadar bir isyan çıkarıyor, bir ağlıyoruz. Elimizden fazlası gelmeli,daha fazlası. Ama gelmiyor,şimdilik bu kadarız.

'Eğer sen de dokunduğun kalbi terk edip gideceksen; durma, hemen git. Sadece yarım kalmış bir yaşanmışlık olarak öylece kal, lütfen.'