Psikoloji

Kara Çarşafta Yıldızlar

Gecenin bir köründe beni uykumdan eden ne varsa geriye atmak istiyorum kafamda. Huzurlu uyuyup, bir o kadar huzurlu uyanmak istiyorum. Bakıyorum tavana,gökyüzüne, her hayalim için sıraya eklediğim yıldızlara. Onlar da bu gece bir şey söylemiyorlar bana ama ihanetten değil bu. Daha çok 'Kendi başının çaresine bak' der gibiler bu seferlik. Yol göstermiyorlar eskisi gibi. Keşke gösterseler yeniden, atacağım her adımın öncesini çizseler. Çizseler de kurtulsam ben de bu karanlıktan. Tek başıma yapamıyorum bir şey, içinde kaldığım karanlık kör edici. Kayboldum, durduğum yer yolun ortası dahi değil; nasıl geldim ben bu noktaya? Ansızın sorulara takılıp yoldan çıkmışım,hepsi bir anlık dikkatsizlik hatası. Nefesim batıyor boğazıma; cam değil can kırıkları bu bendeki. Acı ruhuma fazla, bir o kadar dayanılmaz. İsyan etmeye kalkışsam ağzımdan tiz bir çığlık bile çıkmaz. Ona da niyetim yok ki edeyim.

Ben sadece yıldızlara anlatıyorum derdimi, onlardan bir işaret bekliyorum kör bir gece vakti. Ümit dolu içim,biliyorum yine kurtaracaklar suya düşmek üzere olan hayallerimi. Ruhum taşın altında eziliyor gibi, vücuduma yansıyor tüm yüküm. Ben ise sadece durmuş yardım dileniyorum anlattıklarımın ötesinde. Gıkım çıkmıyor, ne acı.. Bana yardım etmek uğruna dile gelecek yıldızlar olduğunu sanardım ben bu kara çarşafın üzerinde. Arka arkaya ip gibi dizilirler, ardından bana yardım edip diğerlerine gitmek için gökyüzünün her tarafına dağılırlar diye düşünürdüm. Yanılmışım, büyük beklentilerimin hayal kırıklıklarına darılmışım.

' .. Boğazımda koca bir yumru var, yıldızlar dile gelse ne değişir ki artık?'