Your flaws? Or my flaws? (a dutch B▲stille fanfic)

A old friend

P.ov. Dan

Gelukkig was niemand gewond en was de auto niet beschadigd dus kunnen we gewoon naar de moeder van Laura rijden. Ondertussen heeft Luna de politie gebeld en wordt er onderzoek gedaan naar de dood van de bestuurder. We rijden de straat in waar Laura's moeder woont. Ze zegt me te stoppen bij een klein bruin huis waarvan de voortuin verwildert is. We stappen uit. Laura gaat voorop, dan ik en achter mij loopt Luna. De deur is open wat mij rillingen over mijn rug laat lopen. Laura duwt de deur open en ik kijk over haar schouder om wat te kunnen zien. Wat we daar aantreffen is in een woord verschrikkelijk. Laura begint te huilen en Luna gilt. Ik sta er machteloos bij. De moeder van Laura is vastgebonden op een stoel in de gang. Haar mond is dichtgeplakt met tape. Ze heeft diepe sneeën in haar hals en nek waar nog bloed uit stroomt. Haar ogen zijn dicht, maar ik zie nu ook waarom. Om en over haar ogen zitten krassen. Diegene die dit gedaan heeft, heeft haar blind gemaakt. Ik schrik , want ze heft haar hoofd en begint wat onsamenhangende zinnen te zeggen die we niet verstaan door de duct tape op haar mond. Luna knipt het licht in de gang aan en weer schrik ik, en ik niet alleen.

P.o.v Laura

Het licht gaat aan en op de muur van de gang is met rode letters een boodschap geschreven.

Zij heeft mij pijn gedaan en ik zal jou ook pijn doen

~ AN OLD FRIEND

"Dit kan niet waar zijn" fluister ik. Er rolt langzaam een traan over mijn wang. Dan besef ik dat m'n moeder nog vast zit aan die stoel. "Luna help me eens met het losmaken" commandeer ik haar. Samen maken we de strak gebonden touwen los en halen de tape van haar mond. "Laura jij bent het, toch?". "Ja mam ik ben het" jammer ik. Ik geef haar een knuffel en fluister in haar oor: "het komt allemaal wel goed". Nu begint zij ook te huilen. "Kom dan breng ik je naar het ziekenhuis". Wie is dat? Ik herken zijn stem niet" zegt mijn moeder. "Dat is Dan, gewoon een kennis". Ik weet het... ik weet het. Diep van binnen hou ik nog van hem, maar ik ben ook kwaad op hem.

30 minuten later

We zitten met z'n drieën in een wachtkamer van het ziekenhuis. Een vrouw van middelbare leeftijd, Dan en ik. De deur gaat open hopelijk hebben ze goed nieuws. "Mevrouw McCartney , komt u even mee?". Ik zucht. "Er is vast iets mis". "Ik zal wel even vragen" biedt Dan aan. Hij staat op en loopt naar de balie. De vrouw achter de balie zegt iets tegen Dan, maar ik kan het niet verstaan, omdat ik te ver af zit. Ik zie dat Dan knikt en zich omdraait, gosh he's hot. Snel kijk ik naar iets anders zodat Dan niet ziet ik naar hem kijk. "Ze zeggen dat ze wordt behandelt en ze het wel redt, maar dat ze waarschijnlijk een paar weken hier moet blijven om te revalideren". "O oké bedankt voor het vragen" zeg ik met opzet een beetje nors. Ik voel dat hij naar me kijkt ,maar ik blijf strak naar voren kijken. En zo zitten we een tijdje ongemakkelijk naar een paar muren te staren.

Na een uur komt de vrouw die voor ons aan de beurt was naar buiten. Haar ogen staan vol met tranen en haar ogen zijn rood van het huilen. Tot mijn verbazing staat Dan op en loopt hij naar de vrouw toe. "Gaat het mevrouw?", de vrouw huilt nu nog harder. De tranen springen ook mij nu in de ogen en ik weet niet eens waarom. "Het ...het is mijn man" probeert ze zonder snikken te vertellen. "Hij heeft een auto ongeluk gehad en is daarbij overleden." Weer barst ze in tranen uit, Dan legt geruststellend een hand op haar schouder. "Dat spijt me om te horen, kan ik iets voor u doen?" . De vrouw snikt nog harder maar komt dan langzaam maar zeker weer tot rust; en uiteindelijk komt er moeite een zin uit haar mond. "ja mijn man en ik hadden maar één auto, misschien kun je me naar huis brengen". Dan kijkt me aan en ik knik. "Natuurlijk doe ik dat, loopt u maar alvast naar beneden dan haal ik alvast mijn auto." De vrouw knikt instemmen en loopt de gang door richting de parkeerplaats.

"Eigenlijk had je met hem mee moeten gaan", fluistert Luna terwijl ze naast me komt zitten. "Ja weet ik ,maar ik ben even niet in de stemming zoals je wel kunt zien." Ze kijkt weg en we praten niet meer met elkaar voor de rest van de avond.

//hey folks, lang niet gezien. Ik had echt totaal geen inspiratie voor dit hoofdstuk, dus vandaar dat het een beetje kort/slecht is.

Laat reacties achter over wat je van het boek vindt ,eventuele suggesties/ideeën.

Xxx
luna