Secret Powers (and Avengers)

12. een zware nacht

Anna's P.O.V
'Luuk! Hou op.' Af en toe word ik zo gek van mijn broertje. Luuk knijpt in mijn arm. Als reflex schiet er een krachtveld uit mijn handen. Geschrokken kijk ik naar mijn ouders. Die kijken me met grote ogen aan. 'Ga maar slapen lieverd.' Zegt mijn moeder. Ik kijk mijn vader in de ogen en zie zijn tranen. Ik draai me om en vlucht naar boven. Huilend val ik in slaap.

Langzaam open ik mijn ogen. Op de wekker zie ik dat het 9 uur is. Ik loop naar beneden. 'Mam? Pap? Luuk?' De woonkamer is leeg. 'Mama!' Ik ren weer naar boven. De slaapkamer van mijn ouders is ook leeg. Ik kijk in de kast en zie dat alle kleren van mijn ouders weg zijn. Ik ren naar de kamer van luuk. Ook zijn kast is leeg. Ik ren weer terug naar beneden. 'Mama! Papa!' Schreeuw ik. Ik begin te huilen. 'Mama?'

Ik schiet overeind. Ik ben in mijn kamer in het avengers gebouw. Ik zie dat sam slaapt. Ik schop de deken van me af en sta op. Ik loop naar de kamer van wanda en pietro. Zij zijn de enige die me zullen begrijpen. Ik loop door de lege gangen en kom bij de kamer deur aan. Ik klop. 'Ja?' Hoor ik de slaperige stem van wanda vragen. Zachtjes open ik de deur. En loop naar haar toe. 'Wat is er?' Fluistert ze. 'Ik had een nachtmerrie. Ik...' ik begin te huilen. Wanda trekt me tegen haar aan. 'Mijn ouders hebben me 3 jaar geleden in de steek gelaten.' Snik ik. 'Ssst. Het is goed. Je bent nu bij ons.' Zegt ze tegen me. Dan hoor ik een slaperige stem aan de andere kant van de kamer. 'Wat is er aan de hand?' 'Nachtmerrie. ' zeg ik met een zucht. Pietro klimt uit zijn bed en komt naast wanda en mij zitten. 'Haar ouders hadden haar in de steek gelaten toen ze achter haar krachten kwamen.' Zegt wanda. Ik ga overeind en veeg de tranen van mijn wangen. 'Wij zijn onze ouders ook verloren.' Gaat wanda verder. Dan vult pietro haar aan. 'We waren nog heel klein, toen onze stad werd gebombardeerd. Een bom kwam in ons huis. Ik greep wanda en sprong onder het bed. De bom ging af en onze ouders waren weg. Een tweede bom viel vlak voor ons. Maar hij ging niet af. We hebben 2 dagen onder het bed gezeten. Bij elke beweging die ik maakte. Dacht ik. Dit is het. De bom gaat af. Maar het gebeurde niet...' ik sla mijn armen om pietro's nek. Hij slaat zijn armen om mijn middel heen. 'Het spijt me zo.' Zeg ik zachtjes. 'Je bent niet de enige die het zwaar heeft gehad. Wij zijn er voor je en ik weet zeker dat het hele team dat ook is.' Zegt wanda. 'Dank je.' Zeg ik. Pietro staat op. 'En dan is het nu weer bedtijd vor jou kleintje.' Zegt hij met een knipoog. Ik lach en loop de kamer uit. 'Tot morgen.' Ik loop de gang op. Ik ben niet de enige. Als ik langs de kamer van steve loop, hoor ik hem schreeuwen. Snel looo ik zijn kamer in. Steve slaapt. Hij heeft een nachtmerrie. Hij ook al. Zijn ademhaling is gejaagd en er glinstert zweet op zijn voorhoofd. Ik schudt aan zijn arm om hem wakker te maken. 'Steve.' Zijn ogen schieten open. 'Wat? Wie? Waar...' begint hij. En hij komt overeind. 'Ik hoorde je schreeuwen en toen heb ik je wakker gemaakt.' Zeg ik. Hij zucht. 'Wil je erover praten?' Vraag ik. 'Het ging over de oorlog. Het gebruikelijke. Wat deed je eigenlijk op de gang?' Vraagt hij me. 'Ik had ook een nachtmerrie.' Fluister ik. 'Wil je erover praten?' Vraagt Steve. Ik schud mijn hoofd. 'Ik ga weer slapen.' Zeg ik. Ik geef Steve een knuffel en hij geeft me een kus op mijn voorhoofd. 'Oké. Slaap lekker.' Zegt hij. 'Tot morgen.' En ik loop weer terug naar mijn kamer. Ik glimlach als ik sam zie slapen. Zijn mond is opengezakt en hij snurkt een beetje. Ik kruip weer terug in mijn bed en slaap bijna meteen. Het was een zware nacht.