Gastvrouw - Flikken Maastricht

2 Het eerste slachtoffer

Eline deins achteruit als ze zie wie de schim is. "Papa?!" riep ze. Sebastiaan keek verbaast op. "Opa opa opa!" En sprong op uit de zandbak om naar zijn opa te rennen. Maurice opende zijn armen en Sebastiaan sprong er in. Eline stond een beetje verbijsterd bij, na het hele tafereel dat zich net had afgespeeld. "Pap, wil je iets drinken?" Begon ze maar. Hij lachte en knikte. Eline liep de caravan in en pakte een glas en schonk hem in met cola. Toen ze uit de caravan liep, zat Sebastiaan op Maurice zijn schoot en Maurice zat op één van de tuin stoelen die buiten stonden. Of er niks gebeurt was. Ze zette het glas voor hem neer en ging naast hem zitten. "Wat deed je daar in de bosjes?" Vroeg Eline. Maurice keek om zich heen. "Ga jij maar weer spelen in de zandbak." Zei Maurice tegen Sebastiaan. "Mama en ik moeten nog wat bespreken." Zei hij geheimzinnig. Sebastiaan keek hem verbaast aan, maar deed wat zijn opa zei. Hij sprong van zijn schoot en liep terug naar de zandbak om verder te gaan met zijn zandkasteel. Maurice ging dichterbij me zitten en keek nog een keer om zich heen. Het leek of hij me een groot geheim ging vertellen en dat niemand het mocht weten of horen. "Je moet oppassen." Fluisterde hij in Eline's oor. Verbaast keek ze hem aan. "Waar heb je het over?" Sebastiaan keek de kant van mij en Maurice op. Snel nam Maurice afstand van Eline. " Ik ga weer. Opa moet nog heel veel doen." Zei hij overdreven. Hij stond op en liep weg. Verbaast keek Eline hem aan. Ze ging verder in haar stoel zitten. Oppassen? Waar had hij over en waar zou ze dan voor op moeten passen? Ze keek naar Sebastiaan die weer verder was gegaan met zijn zandkasteel.

Eva en Wolfs waren op de plaats delict aan gekomen. De technische recherche was al bezig met mogelijke sporen van de dader veilig te stellen. Een agent hielt het politie lint omhoog, zodat Eva en Wolfs er onder door konden. "Vertel mannen. Wat hebben we tot nu toe?" Vroeg Eva toen ze bij het slachtoffer aankwamen. Toen ze zag dat het een klein jongetje was zette ze snel een stap achteruit. Per ongeluk stootte ze tegen Wolfs op. "Wat is er?" Vroeg Wolfs toen hij merkte dat Eva van het slachtoffer schrok. "Kijk." Zei ze met een brok in haar keel. Wolfs had het nog niet gezien, maar nu kreeg hij ook een brok in zijn keel. Het slachtoffer was een jongen van 6 jaar oud. Er waren geen sporen van wurging en er was nergens bloedsporen aangetroffen, vertelde Rob. Hij werkte al een lange tijd bij het korps als technisch rechercheur en stond nergens meer van versteld. "Had hij iets bij zich?" Vroeg Eva aan Rob, terwijl Wolfs met moeite het slachtoffer onderzocht. Rob schudde zijn hoofd. "Eef, kijk eens. Hij heeft zijn pyjama nog aan." Merkte Wolfs op. Eva knikte en geloofde Wolfs op zijn woord. "Wie heeft het slachtoffer gevonden?" Vroeg ze aan Rob. Rob wees naar Marion die een oudere vrouw ondersteunde die zichtbaar geschrokken leek. Eva seinde naar Wolfs dat hij mee moest komen. Eva liep maar de oudere vrouw toe en Wolfs liep achter haar aan. "Recherche Maastricht." En Eva hielt haar id omhoog. De oudere vrouw keek omhoog. "Mogen we u een paar vragen stellen?" Vroeg Eva voorzichtig. De vrouw knikte. "Ik ben Hennie, Hennie van der Meer en dat jongetje is Bas Groothuis." Vertelde ze met een brok in haar keel. "Ik heb een paar keer op Bas gepast. Zij ouders zijn.. of ik bedoel waren altijd erg druk. Hij woonde op de Heksenstaat 1." Wolfs noteerde de informatie die de vrouw vertelde. Eva knikte. "Weet je waar de ouders van Bas werken? We willen graag contact met ze openen." Hennie haalde haar schouders op. "Mevrouw Groothuis deed volgends mij iets in de architectuur en meneer Groothuis is makelaar, maar welk bedrijf, heb ik geen idee van" "Voornamen?" Hennie haalde haar schouders op. "Hennie , zouden we jou telefoon nummer mogen, zodat we contact met je kunnen houden?" Vroeg Wolfs en de oudere vrouw knikte. "Dan zijn we voorlopig klaar." Sloot Eva het gesprek af.

Nadat ze klaar waren op de plaats delict, reden Eva en Wolfs naar de Heksenstaart 1. Toen Wolfs de auto aan de kant van de smalle staart parkeerde, bleef Eva recht vooruit kijken. Wolfs merkte dat Eva er veel moeite mee had. "Hee, je doet het niet alleen. Ik ben bij je." En hij legde zijn hand op het boven been van Eva. Eva keek hem aan en glimlachte naar hem. Samen stapte ze de auto uit en maakte zich klaar om het nieuws aan de ouders te vertellen.

Na een paar keer op de bel te hebben gedrukt en op de voordeur te hebben geklopt, waren Eva en Wolfs verder gereden naar het politie bureau. "Hee, daar hebben we de tortel duifjes weer. Was het niet leuk op de camping?" Zei Romeo plagend. Eva negeerde de opmerking en ging achter haar bureau zitten. "Wat is er met haar?" Vroeg Romeo verbaast aan Wolfs. Wolfs trok een 'het ligt niet aan jou' blik en ook hij ging zitten achter zijn bureau. "Zoek jij uit op welke basis school hij zat?" Vroeg Eva aan Wolfs. "Dan probeer ik uit te zoeken waar zijn ouders werken. Dan kunnen we contact met ze opnemen."

Na een uurtje zoeken gaf Wolfs het op. "Dit heeft geen zin. Ze hebben te weinig informatie. Dit werkt niet." Ook Eva gaf het op. "Zullen we nog eens kijken of de ouders thuis zijn? Een beetje frisse lucht zal je goed doen." Eva zuchtte. Ze stond op en pakt haar leren jasje die over haar rugleuning hing en liep samen met Wolfs richting de auto. Niet lang daarna stonden ze weer voor het huis van de familie Groothuis. Het huis zag er nog precies zo uit zoals een dik uur geleden. "Volgends mij bijven die nog wel even van huis." Wolfs knikte. "Zullen we dan maar bij de buren proberen?" Eva knikte. Bij de buren was het ook stil. "Dan zit er niks anders op dan wachten. Een diepe zucht ontging Eva en samen namen ze weer plaats in de auto. Gelukkig had Eva een zak drop in de auto achter gelaten die nu goed van pas kwam.

"Wolfs?" Vroeg Eva na een klein kwartiertje. Wolfs keek op. "Wat is er met jou?" Vroeg Eva verbaast. Wolfs keek Eva aan. "Moeten we Mechels niet op de hoogte houden?" Vroeg hij. "Hoe bedoel je? Ze weet toch dat we bezig zijn met de zaak." Wolfs zuchtte. "Dat bedoel ik niet. Ik bedoel over ons." Eva kauwde door op haar dropje. "Begrijp je me niet?" Vroeg hij geïrriteerd. "Nou hoef je niet meteen zo te doen. Wil jij je baan kwijt dan? Man, je lijkt wel ongesteld." Eva pakte geïrriteerd weer een dropje en propte hem in haar mond. Wolfs was even stil en zuchtte. "Ik bedoel, Mechels weet van niks, niks van de camping, niks van ons. Eef ik wil samen met jou zijn, zonder geheimpjes. Iedereen mag weten dat de mooiste vrouw uit Maastricht mijn grote liefde is." Eva keek Wolfs even aan en al snel week ze weer terug naar voren. "Volgens mij is dat de moeder van Bas." Ze stapte snel uit en liep naar de vrouw die de deur van het huis op de Heksenstraat 1 open probeerde te maken. Wolfs keek hoe Eva op haar stoere hakken naar de vrouw liep in vlot tempo met haar paardenstraat die heen en weer zwaaide. Hij glimlachte en stapte snel de auto uit om verder te gaan met z'n werk.