Gastvrouw - Flikken Maastricht

9 De waarheid komt inzicht

De dagen daarna verliep stroef. De zaak van de seriemoordenaar verliep stroef. Elke spoor dat Eva en Wolfs volgde liet tot niets. Gelukkig was er in de tijd dat ze bezig waren met de zaak geen slachtoffer meer gevallen. De zaak van Sebastiaan liep ook niet erg gesmeerd. Eva en Wolfs hadden alle informatie doorgegeven aan Marion en Romeo, maar ook zei kregen geen woorden uit Maurice. Omdat hij alleen die vreemde waarschuwing had gegeven en er geen verder bewijs was dat Maurice iets te maken had met de ontvoering van Sebastiaan liep dat spoor ook dood. "Heeft dat Amber Alert al iets opgeleverd?" Vroeg Eva aan Marion. Marion schudde haar hoofd. "Maar we gaan hem vinden dat beloof ik je." "En Maurice?" Vroeg Eva door. "Die zegt nog steeds niks." Antwoordde Marion. "Zal ik anders nog een keer met hem gaan praten?" Stelde Eva voor. Marion dacht na. "Ik heb alle lijntjes al doorzocht bij mijn zaak en ik word gek om steeds maar op niets uit te lopen. Alsjeblieft Marion. Misschien kan ik jullie helpen." Drong Eva aan."Weet je zeker dat je het aan kan? Ook omdat je Sebastiaan kent?" Vroeg Marion onzeker. "Juist daarom. Ik wil dat die gevonden word en misschien kan ik wel meer uit mijn broer halen." Marion dacht na, maar uiteindelijk stemde ze in met het plan. Eva af haar een kus op haar wang en vertrok hoopvol maar het huis van Maurice.

Bij het huis aangekomen, zag het er verlaten uit. Toch belde Eva aan, maar zonder succes. Even keek ze naar de naar de gesloten gordijnen en even leek het of ze iets zag bewegen. Nogmaals belde ze aan. Het duurde een tijdje, maar uiteindelijk deed Maurice de deur open. Minder enthousiast als anders liet hij Eva binnen. "Wil je iets drinken?" Vroeg hij. Eva knikte en ging aan de rommelige etenstafel zitten. Eva pakte een paar lege bier blikjes en gooide die in de prullenbak die naast de eettafel stond. Maurice schonk twee koppen koffie in en gaf een aan zijn zus. Het bleef stil. "Waarom deed je niet open?" Begon Eva. Ze zag Maurice twijfelen over zijn antwoord die hij wou geven. "Maus," begon Eva na dat ze Maurice te tijd had gegeven om te antwoorden, maar niks kwam, "heb jij mij soms iets te vertellen?" Weer bleef het stil. Maurice leek gespannen en staarde in zijn koffie kopje. "Je weet dat je me alles kan vertellen toch?" Drong Eva verder aan. Maurice knikte, maar bleef turen in de zwarte koffie. Eva besloot het over een andere boeg te gooien. "Jij hebt het vast ook wel gehoord, dan je kleinkind is ontvoerd." Maurice bleef in zijn koffie staren. "Maurice, ik weet dat jij er meer van weet en wat jij ook weet, ik wil het graag van je horen. Ik zou echt niet boos worden." Eva zag dat haar broer het er moeilijk mee had en vocht tegen de tranen die achter zijn ogen naar buiten wouden komen. Het was even stil. Tot dat Maurice begon te praten. "Sorry Eva." Begon hij. "Het is mijn schuld. Eva hoorde aan zijn stem dat hij aan het huilen was. "Wat is jou schuld?" Vroeg Eva meelevend. "Dat Sebastiaan weg is." Maurice kon zich niet meer inhouden en begon te huilen. Eva stond op van haar stoel en omhelsde haar boer met zoveel vragen in haar hoofd.

Maurice vertelde over de avond dat hij in de kroeg en dat een vrouw naar hem toe kwam. Ze was erg aardig en raakte aan de praat over kinderen en kleinkinderen. Maurice had zonder nadenken verteld over Eline en haar zoon en dat ze op een camping in Maastricht verbleven. Toen de vrouw vreemde vragen ging stellen over zijn kleinzoon had hij op dat moment er niks achter gezocht. Het was een gezellige avond en had wat biertjes gedronken. Laten besefte hij dat het wel ergen vreemde vragen waren. 'Zoals waar zat dat jongetje op sport en waar ging hij naar school.' En toen hij op het nieuws hoorde dat er een jongetje was overleden en waarschijnlijk door moord was hij zo snel als hij kon naar de camping gegaan en Eline verteld dat ze moest oppassen. Hij wilde niet teveel opvallen, maar omdat hij zo geheimzinnig had gedaan, was hij juist een van de verdachte geworden. Maurice was bang dat hij voor moordenaar zou worden aangesteld en besloot niks te zeggen. "Ooh Maurice, had dit allemaal nou maar verteld, dan was er niks aan de hand geweest." Eva had het hele verhaal tot in de details gehoord. "Ik denk dat het verstandig is om met mij mee te gaan naar het politie bureau en Marion en Romeo alles te vertellen wat je weet." Eva zag dat Maurice schrok van haar idee. "Word ik dan niet opgepakt?" Vroeg hij nerveus. "Natuurlijk niet gekkie. Jij hebt toch niks gedaan." Maurice glimlachte flauwtjes en ging met Eva mee naar het politiebureau.

"Eva, je bent top!" Marion kwam naar Eva toe hollen. Ze had net het verhaal van Maurice gehoord en was blij om verder te kunnen met deze informatie. Eva glimlachte. Ze was blij dat de zaak van Sebastiaan vooruitgang boekte. "Hebben jullie nog iets gevonden?" Vroeg Marion. Wolfs die druk bezig was geweest met verder onderzoek in de zaak van de seriemoordenaar draaide zijn stoel maar Marion toe en schudde teleurgesteld zijn hoofd. "En wat zou als Maurice gelijk heeft," bedacht Marion hard op. "Wat bedoel je?" Vroeg Wolfs. Hij had wel meegekregen dat Maurice was gaan praten, maar niet over wat hij allemaal had verteld. "Ik bedoel, Maurice vertelde dat hij in actie kwam na dat hij had gehoord dat er een jongetje was overleden. Hij dacht dus dat er een verband was tussen dat jongetje en Sebastiaan. Misschien is dat wel zo." Dacht Marion hard op na. "Hij kon ook denken dat Sebastiaan dat was." Ging Wolfs er tegen in. "Maar als dat zo was, had hij heel anders gereageerd bij de waarschuwing op de camping bij Eline." Haakte Eva er op in. "Dat is waar." Zei Wolfs. "Het is het proberen waard toch?" Stelde Marion voor. En zo gingen Eva en Wolfs aan de slag. Nu niet opzoek naar de verbanden tussen de ouders, maar tussen de kinderen.