Gastvrouw - Flikken Maastricht

6 Slachtoffer twee

Op de plaats delict vinden Eva en Wolfs een klein meisje. Isabelle Blaes, 6 jaar. Waarschijnlijk ook verstikt in cyanide. Rob had de plaats delict al onderzocht en hielt een zakje omhoog met een wit poeder. "Wie doet nou zo iets?" Vroeg Eva hard op na. Wolfs onderzocht de ruimte. Ze stonden in de slaapkamer van het meisje. Het was een echte meisjes slaapkamer. Op de muur hingen bloemen en overal op de grond lagen Barbie poppen. Het meisje lag er bij of ze niks van het vergiftige gas had gemerkt. "Wie heeft haar gevonden?" Vroeg Wolfs aan Rob. "De ouders. Ze zitten beneden." Zei Rob terwijl hij de kamer verder inspecteerde. 

Toen Eva en Wolfs beneden kwamen zagen ze een vrouw en een man in de keuken zitten. De vrouw was in tranen en de man troostte hopeloos zijn vrouw. Ze keken op toen Eva en Wolfs binnen kwamen. "Zeg me alsjeblieft dat het een misselijke grap is!" Riep te vrouw. Eva probeerde zich voor te stellen, maar toen ze haar id omhoog hielt begon de vrouw weer in huilen uit te barsten. De man keek hopeloos toe met zijn vrouw in zijn armen. "Rita, alsjeblieft. Deze mensen willen helpen." Rita probeerde zichzelf bij elkaar te rapen en keek met betraande ogen naar Eva die nog steeds in de deur opening van de keuken stond. Wolfs van langzaam achter haar gaan staan, nadat hij de kunst in de hal had bekeken. "Het spijt me, maar ik zou u een paar vragen willen stellen." Begon Eva. De man knikte. De vrouw keek nog altijd naar Eva en bleef stok stijf zitten. Eva liep naar de keukentafel en vroeg of ze aan de tafel mocht zitten. De man knikte. Wolfs liep maar het aanrecht en vulde een glas water en zette het voor de vrouw neer. Hij knikte beleeft. De vrouw was nog steeds gefocust op elke beweging die Eva maakte. Wolfs ging ook aan de tafel zitten. "U bent de ouders van het meisje?" Begon Eva voorzichtig. De man knikte. "Dit is mijn vrouw Rita en ik heet Peter. Peter Blaes." Begon de man. De vrouw bleef naar Eva staren. Eva probeerde er niks van aan te trekken en noteerde de namen van de man en vrouw. "Ooh en onze dochter heet Isabelle Blaes." Ging de man verder. De vrouw liet haar focus op Eva los en keek nu naar haar man. Als reactie legde de man troostend zijn hand op haar been. De vrouw zuchtte. "Hete. Ze hete Isabelle." Zei de vrouw schor. Eva keek meelevend naar de vrouw. "Hoe is gisteravond verlopen?" Begon Eva. Ze had het zwaar om deze twee mensen op dit moment vragen te stellen die met de dood van hun dochter te maken hadden, maar het moest. Door deze vragen te stellen hoopte ze op meer informatie en meer informatie leidde naar de dader. Peter vertelde dat de avond net zo als anders was verlopen. Hij vertelde over hoe goed Isabelle het deed op school en wat voor fantastisch kind het was. Ze was ondeugend, avontuurlijk en kon met elk kind opschieten en och u moest eens weten. Het was een knuffel kind. Zo lief." Eva en Wolfs luisterde naar het verhaal wat de vader over zijn dochter vertelde. Toen hij klaar was vroeg Wolfs: "Heeft u enig idee wie dit met uw dochter zou hebben gedaan." De vrouw schudde heftig haar hoofd. "Nee ik snap er niks van. En daar zijn jullie toch voor. Mijn dochter deed geen vlieg kwaad en nu dit! Wij zijn een netjes gezin en hebben nooit problemen met niemand niet." Het verdriet had plaats gemaakt voor woede en onbegrip bij Rita. Ze dat niet langer roerloos naar Eva te staren, maar stond haar mannetje. "Ik snap dat het een vervelende situatie voor u is en wij zullen er alles aan doen om de dader te pakken te krijgen." Zei Wolfs om Rita te kalmeren. "Ik wou u nog een laatste vraag stellen. Hoe komt u aan al die kunstwerken. Ze zien er duur uit." "Dat zijn ze ook." Begon de man. "Ik ben verzamelaar en ik ben dol op kunst." Peter stond op en keek naar zijn vrouw die haar hoofd weer in haar handen had geslagen. "Ik denk dat het beter is als u nu gaat." Peter wees Eva en Wolfs de deur. Eva knikte en gaf hem haar kaartje en met de opdracht dat als hij iets te binnen schoot dat belangrijk zou kunnen zijn voor het onderzoek, hoe klein ook, ze het graag zou willen weten. Verder adviseerde ze aan Peter om samen met zijn vrouw naar slachtoffer hulp te gaan.

Toen Eva en Wolfs eenmaal in de auto zatten, zuchtte Eva diep. "Soms heb ik echt een hekel aan mijn werk." Zei ze en ze starte de auto. Tijdens de rit naar het politie bureau spraken ze het gesprek met de familie Blaes nog even door. "Ik heb echt medelijden met die vrouw." Begon Eva. Wolfs knikte. Het leek er op of hij diep in gedachte was. "Waar denk je aan?" Vroeg Eva. "Ik heb zo'n gevoel dat we met een serie moordenaar te maken hebben. Ik denk dat we maar eens moeten kijken wat de twee families gemeen hebben.

Terug op het bureau gingen ze als gauw achter hun computer om uit te pluizen wat de families gemeen hadden. Ongeveer een half uur later kwam Eva met het verlossende woord. Niks. Zoals het er op leek hadden ze geen contact met elkaar en zatten ze ook niet in de zelfde zakenwereld. Het enige verband dat ze hadden was dat ze allebei een jong kind hadden en dat die is overleden door het vrij komen van het gas cyanide. "We moeten echt achter dat gas aan." Zei Wolfs. "Voordat er nog een slachtoffer valt."  Ze werkte tot laat door en probeerde te onderzoeken hoe je aan het gas cyanide kan komen. "Ja hier hebben we dus niks aan." Wolfs zakte in zijn bureau stoel en keek geïrriteerd naar zijn beeld scherm. Eva keek hem aan. "Dat spul zit voornamelijk in pvc. Je haalt een buis op uit de supermarkt en klaar." Eva fronste. "Serieus?" Ze rolde met haar stoel naar het bureau van Wolfs en begon het artikel te lezen. "Maar hier staat ook dat dat niet dodelijk is. We ademen het sowieso degelijk in, kijk."  Eva wees naar een alinea waar in stond beschreven dat cyanide onder andere ook in uitlaad gassen zit, maar omdat dat zo'n lage concentratie is, kan ons lichaam het omzetten. Alleen bij een hoge concentratie is er sprak van een vergiftiging en is er kans op overlijden. "Weet je wat. Ik vind dat het genoeg is voor vandaag. Het is ook al laat. Misschien kunnen we nog even langs Eline. Kijken hoe het met haar en Sebastiaan is." Wolfs keek Eva verward aan. Na zo'n lange werkdag was wel het laatste waar hij aan dacht om naar de camping te gaan en in een koude caravan te gaan zitten.  Hij zuchtte en stemde uit eindelijk toch in, omdat hij wist dat hij Eva toch niet op een andere gedachte kon zetten.