Gastvrouw - Flikken Maastricht

11 Gevaarlijk dichtbij

De avond was gevallen in de Campagne. Eline had snel een jas en schoenen aan gedaan en was naar het huis van haar moeder gegaan. Even stond ze stil voor het huis waar ze 10 jaar geleden een nieuwe start had hopen maken, maar die droom veranderde al snel in een nachtmerrie. Vastberaden liep ze een steeg in die naar de achterkant van de woning zou leiden. Achter de woning keek ze door een gat om de schutting naar het donkere huis. Vanaf de voorkant had de woning er al verlaten uitgezien en de achtertuin bevestigde dat alleen nog maar meer. Tegels lagen los en de tuin was begroeit met onkruid. Tegen de linker schutting stond een oude fiets, maar aan de planten te zien die de fiets verstrengeld hadden, zag het er naar uit dat de fiets al jaren niet aangeraakt was. Voorzichtig duwde Eline tegen de schutting deur aan die piepend open ging. In de verte hoorde ze een hond blaffen en verstijft bleef ze staan. Geen beweging uit het huis. Ze besloot door te gaan met haar zoektocht naar haar zoon. Voorzichtig maar vast beraden liep ze het tuinpad op. Elk geluid dat Eline maakte hoorde in haar oren als een bom aanslag. Voorzichtig en met zo min mogelijk geluid sloop ze naar de achterdeur. Ze probeerde door het smerige glas naar binnen te kijken, maar zonder succes. Met een kloppend hart legde ze haar hand op de deurkrul en duwde hem voorzichtig naar beneden. Tot haar verbazing was hij los. Ze duwde de deur open en kwam in een rommelige hal te recht. Eline manoeuvreerde door het smalle halletje dat vol stond met dozen en afval. Bij de volgende deur aangekomen duwde ze weer de klink naar beneden. Voorzichtig keek ze door de kleine opening die ze gemaakt had naar binnen of ze beweging zag. Niks te zien. Ze besloot de deur verder te openen en stond nu in een kleine keuken die aan een rommelige woonkamer uit kwam. Net als wat ze al gedacht had was deze kamer lange tijd niet opgeruimd of schoongemaakt. Overal lag een laag stof en er hing een benauwde sigaretten rook in de kamer. Eline had al snel vast gesteld dat haar zoon niet in deze kamer was, maar Eva en Wolfs hadden niets voor niets deze lokatie genoteerd in het dossier. Plotseling hoorde ze iets vallen. Het leek van onder te komen. Eline keek om haar heen en zag al snel een houten deur onder de trap die in de woonkamer stond. Voorzichtig liep ze naar de trap toe. Even stond ze stil voor de houten deur. Geen geluid meer. Haar hart stond vast in haar keel en toen ze de deur open duwde begon hij als een gek te bonken. De deur leed naar een ander klein kelder trappetje dat naar het duister leed. Voorzichtig liep ze de trap af richting de duisternis. Beneden aan de trap liet Eline haar ogen wennen aan de donkere ruimte en al snel herkende ze deze kamer. Dit was de kamer waar haar moeder haar had opgesloten in een grafkist. Een korte rilling gleed over haar rug, maar al gauw focuste ze zich weer op haar missie. Haar zoon vinden. Met beleid keek de de ruimte rond. Het enige wat ze in de kamer zag staan was een houten speelgoed kist. Zo'n een waar ze vroeger zich in verstopte als ze verstoppertje speelde met de andere kinderen uit het weeshuis. Langzaam liep ze naar de kist toe en legde haar handen op de deksel. Even vloog er een beeld door haar hoofd heen hoe zij in de grafkist had gelegen en vreesde voor het ergste. Met een hart dat nog harder sloeg dan toen ze de deur van de kelder openmaakte duwde ze de klep omhoog. Leeg.