Gastvrouw - Flikken Maastricht

8 Spanning loopt op

"Wat is dit?" Eline schuurde het briefje van de caravan deur en las het opnieuw. "Wat heeft dit te betekenen? Is dit een flauwe grap of zo?" Eline was prikkelbaar geworden van de hele nacht over de camping te hebben gelopen en geen spoor van haar zoon te hebben gevonden. Eva keek Eline aan. "Rustig maar, ik ga dit uitzoeken. Ga nou maar eerst voor jezelf zorgen en wat slapen. Dan ga ik samen met Wolfs hier achter aan." Eline wou zich verzetten, maar wist dat dit geen zin had. Met een lichte tegenstribbeling ging ze liggen in haar caravan bed.  Ondertussen zaten Wolfs en Eva in de voortent en liet Eva Wolfs het briefje zien wat op de voordeur had gehangen. Wolfs had de nacht moeilijk geslapen, omdat hij er toch wel mee zat dat Sebastiaan zomaar verdwenen was. "Ik weet niet of je het nieuws hebt gevolgd, maar Eva kan je vast meer vertellen. -S" las Wolfs hard op voor. "Wat weet jij en Eline niet?" Wolfs keek Eva vragend aan. Eva trok haar schouders op. "En wie is S?" Eva keek nog eens goed naar het briefje. Terwijl ze naar het briefje keek, dacht ze aan Sebastiaan. Waar zou hij zijn en zou het wel goed met hem gaan. Wolfs legde zijn hand op Eva haar been. "We gaan dit uitzoeken en we gaan Sebastiaan vinden." Eva glimlachte flauwtjes. Net op dat moment ging de caravandeur open. Eline stond in de deur opening. Eva en Wolfs keken geschrokken achterom naar de deur. "Toen ik hier de eerste dag was kwam Maurice plotseling opdagen. Hij deed heel gek en zei dat ik moest oppassen en keek naar Sebastiaan toen hij dat zei. Nu snap ik het! Hij wilde me waarschuwen!" Verward keken Wolfs en Eva naar Eline. "Dus bedoel je dat Maurice meer van dit alles weet? Vroeg Eva. "Ik denk het." Antwoordde Eline. "Dan ga ik nu naar hem toe!" Eva sprong op en wou al weg lopen. "Ho!" Wolfs hielt haar tegen. "Ik denk dat het verstandiger is dat ik naar Maurice ga en hem te vragen naar uitleg. Dan kan jij samen met Eline naar het bureau gaan om melding te maken van de verdwijning."

Op het bureau aangekomen stelde Mechels voor om Marion en Romeo op de zaal te zetten van Sebastiaan. Eva stribbelde tegen waarop Mechels had gezegd: "Ik wil dat jij en Wolfs je focussen op de seriemoordenaar." Eva had met tegenzin ingestemd met de plannen van Mechels en met tegenzin achter haar bureau gekropen om verder te gaan aan de zaak van de seriemoordenaar.

Ondertussen reed Wolfs richting het huis van Maurice. Na zijn verblijf in Huize Haspegauw was hij terug gekeerd naar mijn oude woning aan de Maas. Wolfs parkeerde zijn auto voor de deur en drukte op de deur bel. Al gauw stond Maurice in de deur opening om Wolfs te begroeten. "Heey Floris! Wat leuk je te zien! Kom binnen!" Wolfs stapte het huis binnen en volgde Maurice de trap op naar boven. Boven aangekomen trof hij een rommelige woonkamer aan en een nog rommeligere keuken. "Ik was net bezig met een taart. Wil je helpen?" Maurice stapte zonder zijn antwoord af te wachten de keuken weer in en ging verder met het beslag. "Nou Maurice, ik ben hier voor iets anders." Begon Wolfs. "Ooh natuurlijk! Over mijn verblijf in Haspegauw! Maurice begin te praten over zijn verblijf. Over de mensen die hij had ontmoet en over wat hij allemaal had geleerd over de natuur. "Maurice" begon Wolfs om te proberen dat Maurice met zijn verhaal over koetjes en kalfjes ging stoppen. Het hielp alleen niks. "Maurice, ik ben hier voor iets anders." "Ja, maar heb ik je wel verteld over die koe die een kalfje kreeg en dat ik hem toen de fles mocht geven?" Wolfs was het nu zat. Hij had slecht geslapen en hij wou meer weten over de verdwijning van Sebastiaan. "Maurice kappen nou!" Opeens was het stil en Maurice draaide zich vliegensvlug om en keek naar zijn taart beslag dat nog roerloos in de kom had gelegen. "Maurice, er is een kindje vermist en jij weet er volgends mij meer van." Begon Wolfs. Maurice bleef stil. "Weet je wie dat kindje is?" Maurice hief zijn schouders kort op en neer. "Je klein zoon. Sebastiaan." Maurice gaf geen reactie. Hij bleef staren naar de klopt boter die in zijn kom lag. "Maurice, ik weet dat jij bij Eline bent geweest om haar te waarschuwen. Wat weet jij van de verdwijning van Sebastiaan?"

"Maurice zegt niks." Het was avond en Eva, Wolfs en Eline zatten samen om de keuken tafel van de Ponti. "Ik denk dat jij nog een keer met hem moet praten." Ging Wolfs verder en keek naar Eva. "Kan niet." Antwoordde Eva. "Hoezo kan niet?" "Marion en Romeo zijn op de zaak gezet. Wij moeten ons bezig houden die seriemoordenaar." Legde Eva aan Wolfs uit. Eline was de hele avond al stil en staarde naar het tafelblad. "Dus je geeft het op?" Zei Wolfs verbaast. "Nee, de zaak ligt nu in de handen van Romeo en Marion en ik denk dat het verstandig is om alle informatie die we hebben door te geven aan hun zodat zij verder kunnen waar wij gebleven zijn." Legde Eva aan Wolfs uit. Wolfs zuchtte. "Wij moeten verder met de seriemoordenaar. Als er weer een gezin getroffen word, is het onze verantwoordelijkheid." "Jullie hebben hem." Eva en Wolfs keken verbaast naar Eline. Door haar stille aanwezigheid waren ze haar helemaal vergeten. "Ja, ik heb jullie wel door! Jullie hebben mijn zoon! Toen ik weg was waren jullie als enige bij mijn zoon in de buurt en hadden jullie alle tijd om hem te laten verdwijnen! Ik wist het! Geef nou maar toe! Waar heb je hem?" Eline was woedend en zeker van haar zaak "Eline doe alsjeblieft rustig." Probeerde Eva, maar zonder resultaat. "Doe niet zo hypocriet! Jij wilde toch meer spanning in je relatie? Nou dat lukt wel als je een kind van iemand anders jat!" Bij Eline stonden nu de tranen in haar ogen. "Eline alsjeblieft. Wij hebben er niks mee te maken. Wij proberen je alleen maar te helpen." Probeerde Wolfs te vergeefs. Eline stond op en liep de keuken uit. Eva wou achter haar aan, maar Wolfs hielt haar tegen. "Laat haar maar even. Ik denk dat alles haar iets te veel in geworden." Eva ging weer zitten en de stilte die kwam werd ongemakkelijk. Wolfs besloot de spanning te verbreken. "Wat bedoelde ze eigenlijk met 'meer spanning in je relatie'?" Eva keek geschrokken op en voelde zichzelf rood worden. Ze stond zo snel als ze kon op en wilde de keuken uit rennen. "Ik ga achter Eline aan." Zei ze nog snel voor ze verdween in de duisternis.