Gastvrouw - Flikken Maastricht

12 Elke kist heeft een klep

"Zoek je iets?" Een bekende stem dook op uit de duisternis. Geschrokken keek Eline achter zich en een bekend gezicht dook op uit de duisternis. Het was haar moeder. "Waar is hij?" Sabine lachte flauw. "Kom eens bij oma." Uit een donkere hoek van de kamer verscheen een klein jongetje met een angstig gezichtje. Hij keek naar zijn moeder en de traantjes stonden in zijn oogjes. Eline stond aan de grond genageld en zag hoe haar zoon naar haar moeder liep. "Sommige geheimen zijn zo pijnlijk dat je ze het liefste voor jezelf en voor de buiten wereld verbergt." Begon Sabine opeens. Ze zakte langzaam door haar knieën zodat ze op gelijke hoogte met Sebastiaan stond. Sebastiaan keek zijn moeder angstig aan en verloor haar niet uit het oog. "Maar weet je. Toen stond je moeder opeens voor de deur en kwamen alle geheimen boven tafel. Ik wilde haar houden, met alle liefde, maar je opa kon het niet en hij heeft besloten om haar weg te geven aan een weeshuis. Hij kon het niet en ik werd gek. Gek van verlangen naar mijn eigen kind. Maar ik mocht niet." Het verhaal van Sabine stook als een mes in Elines rug en het koste haar moeite om haar emoties onder controle te houden. "Het spijt me zo lieve schat," ging Sabine verder en richtte zich op Eline. "maar ik kan het niet aan. Ik heb mezelf er van overtuigt dat ik geen kind heb en toen was jij er en had ik opeens wel een kind. Nu ben ik verdomme ook nog oma, maar dat kan niet." Er klok wanhoop in de stem van Sabine. Eline probeerde te reageren, maar het lukte haar niet om woorden uit haar mond te krijgen. "Dat kan niet! Dat kan niet! Dat kan niet! Ik kan geen kinderen krijgen!" Sabine werd boos zette een mes tegen Sebastiaans hals. Sebastiaan verstijfde. Eline voelde zich weerloos. Ze moest er voor zorgen dat haar zoontje uit de handen van haar moeder kwam, maar hoe. Ze stond aan de grond genageld. "Alsjeblieft." Het voelde of ze de woorden uit haar longen moest persen. "We gaan" De woorden klonken minder overtuigend dan dat zou wou. "Alsjeblieft. Laat Sebastiaan gaan en ik beloof dat je mij en Sebastiaan nooit meer zult zien." Sabine richte haar aandacht even op Eline. "Dat kan niet." Was het enige wat Sabine zei. "Alsjeblieft." Eline was wanhopig. Wat kon ze doen. Sabine zette het mes dichter op de hals van Sebastiaan en het leek of Eline het mes ook voelde. Net op dat moment kwam er luid geschreeuw van boven. "Politie!" De kelder deur werd met geweld in getrapt en een paar achten stormde de trap af. Val schrik verzwakte Sabines greep en Eline zag dat haar aandacht verdween van haar zoon. Zo vast ze net stond, vloog ze nu richting de twee en het lukte haar om het mes van haar zoons keel te verwijderen en haar zoon weer in haar armen te sluiten.

Dagen gingen voorbij en Eline, Eva en Wolfs zaten aan de camping tafel buiten de caravan. Het was de laatste week van de vakantie en Wolfs en Eva hadden een vrije dag. Sebastiaan zat binnen de caravan en was aan het tekenen in een kleurboek. "Hoe is het nu met je?" Vroeg Eva aan Eline. Ze zaten in de middag zon en genoten van een glaasje fris die Eline voor hun drieën had ingeschonken. "Gaat." gaf Eline toe. "Maar ik ben allang blij dat Sebastiaan steeds minder last heeft van nachtmerries." "Het moet niet niks voor hem zijn geweest wat hij daar allemaal heeft mee gemaakt." Gaf Wolfs toe. "Hij verteld me niks, maar ik merk aan zijn gedrag dat hij met veel dingen nog zit." "Dat heeft hij niet van een vreemde." Zei Wolfs. Eva glimlachte en ook van Eline was een klein glimlachje af te lezen. "Gelukkig is tekenen een uitgangspunt, ook al vind ik het soms afschuwelijk  om te zien wat voor sombere tekeningen hij maakt." Vertelde Eline. Eva legde haar hand op die van Eline en gaf haar een troostende blik. "Hoe wisten jullie eigenlijk dat ik daar was?" Vroeg Eline zich hardop af. "Die avond kon ik niet slapen en was ik na een uurtje alweer uit bed gegaan. Toen ik naar beneden liep om wat te gaan drinken zag ik de dossiermap wijd openliggen en toen wist ik meteen hoelaat het was." Legde Eva uit. "We hadden meteen onze collega's opgeroepen en die hadden een tijdje geleden inderdaad iemand zien lopen bij het huis. Ze dachten dat het niks bijzonders was tot dat wij belde en we er zeker van wisten dat jij het geweest moest zijn. Toen zijn we meteen in actie gekomen en geen seconde te laat volgends mij." Maakte Wolfs het verhaal af. Eline zuchtte en zakte achteruit in haar camping stoel. Ze keek naar boven en keek naar de blauwe lucht die te zien was. Even sloot ze haar ogen om dit moment vast te leggen. "Mama! Ik heb iets voor je gemaakt!" Niet veel later kwam Sebastiaan de caravan uit lopen met een stuk papier in zijn handen. "Kijk mama." Hij gaf het stuk papier aan zijn moeder. Op het papier was een grote gele zon getekend die vriendelijk glimlachte. Eline pakte haar zoon op en gaf hem een knuffel. Ja dit moment wilde ze vast leggen. En ze lachte naar de blauwe lucht.

Einde

Dank je wel dat je tot het einde van dit verhaal hebt gelezen! Heb je tips of gewoon een leuke reactie, mag je die altijd achter laten! Ook als je nog ideeën hebt voor Eline en/of Sebastiaan. :-)