Gastvrouw - Flikken Maastricht

4 Waarheid

"Wie zou nou in vredesnaam een jongetje van 6 jaar willen vermoorden en dan nog wel op zo'n gruwelijke manier? Zo'n kind kan toch niks misdaan hebben?" Vroeg Eva zich hard op af. Wolfs draaide om op zijn bureaustoel. "Hij misschien niks, maar de ouders misschien wel." Antwoordde Wolfs. Eva draaide terug naar haar computer scherm en tikt 'Anneke Groothuis' in. Niks. Dan tikt ze 'Herman Groothuis' en ook op deze naam vind de computer geen strafbare feiten. Eva zuchtte opnieuw. "We moeten achter dat spul aan." Wolfs keek haar verbaast aan. "Bedoel je cyanide?" Eva knikt. Wolfs tikt op zijn computer het giftige gas in en klinkt als eerste een wikipedia pagina aan. Eva kwam achter hem staan om te kijken wat hij op zijn scherm toverde "Een cyanide is een verbinding die het CN- ion of een -CN functionele groep bevat. Organische verbindingen met een cyanidefunctionaliteit worden nitrilen genoemd." Las hij hard op voor. "Ja, daar hebben we dus geen bal aan. Hoe komt het vrij?" Antwoordde Eva. Wolfs las verder. "Het gas komt vrij bij verbranding." Eva fronste. "Het huis van de familie Groothuis leek nou niet echt in lichte laaien te staan." "Heb je dat rapport al binnen van het forensisch team?" Ik zal eens kijken. Eva liep terug naar haar werkplek en keek in haar mail. "Ja." Riep ze. Globaal ging ze door alle informatie heen. "Er is een glazenpot gevonden in de slaapkamer van Bas, waar brand sporen waren aangetroffen. De inhoud van het verbrande goedje is naar het lab gestuurd." Wolfs knikte. "Wachten op de uitslag dus. Heb je nog iets van de ouders van Bas gehoord?" Eva knikte. "Ze hadden vrij genomen om de begrafenis te regelen, zodat als het lichaam word vrijgegeven, ze meteen kunnen beginnen met het verwerken van het verlies van hun zoon." Wolfs hing achteruit op zijn stoel en keek Eva aan. "Wat zit je dwars?" Vroeg ze. "Ik heb met Mechels gesproken." Antwoordde Wolfs zacht. Eva haar ogen worden groot. "Je hebt wat?!" En Eva sprong op uit haar stoel. "Eva alsjeblieft," maar Wolfs kon zijn zin niet af maken. Eva liep razend snel richting de kleedkamers van het bureau. Ze wist niet wat ze van deze actie moest denken. Was ze blij, opgelucht of boos?

"Mag ik binnen komen?" Eva keek op en zag dat Marion in de deur opening stond. Eva knikte en Marion ging naast haar zitten op het bankje dat in de kleedkamer stond. "Gaat het om de liefde?" Vroeg Marion voorzichtig. "Wat? Weet jij het ook al?" Marion probeert haar lach in te houden. "Eef, toen die man het politie bureau binnen kwam, wist meteen het hele bureau dat er iets tussen jullie was." Eva zuchte. "Wist jij dat hij het tegen Mechels ging zeggen?" Marion schudde zijn hoofd. "Maar ik heb ze wel gehoord." Eva haar ogen werden groter van nieuwsgierigheid. "Wat zei ze?" "Wil je het echt weten?" Vroeg Marion voorzichtig. Aan Eva te zien, vond ze het niet leuk dat Marion het niet meteen wou zeggen. "Oke oke," begon Marion, Net op dat moment kwam Wolfs de kamer binnen. "Eef, wil je even met me mee komen?" Vroeg Wolfs voorzichtig. "Mechels wil je spreken." Eva stond met tegenzin op en liep zonder naar Wolfs te kijken naar het kamertje van Mechels. Het enige wat door Eva haar hoofd heen spookte was haar ontslag. Wat moest ze nou zonder haar werk? Het ging niet om haar salaris, nee, meer om wat ze die dagen thuis zou moeten doen. Thuis zitten wou ze niet en zo was ze ook niet. Met een brok in haar keel duwde ze de deurklink van het kametje van Mechels omlaag en stapte binnen. "U wou mij spreken?" Vroeg Eva gespannen aan Mechels. Mechels draaide haar stoel om en zag dat Eva in twee strijd zat. "Kan je de deur even dicht doen?" Vroeg Mechels beheerst. Eva draaide zich om en sloot de deur. Ze voelde aan al haar spieren in haar lijf dat ze op knappen stond. Wat een ongelofelijke eikel was die Wolfs. Door zijn actie is zij nu straks haar baan kwijt. Dit kon ze niet laten gebeuren. Voorzichtig draaide ze zich weer om en keer Mechels nu recht in de ogen. Het gevoel dat nu door haar lijf gierde had ze nooit eerder gehad. De tweestrijd tussen werk en liefde. "Het spijt me! Het spijt me van alles! Wolfs had niks mogen vertellen en dit is ook helemaal niet toegestaan. Ik beloof het u dat ik er voor zorg dat het stopt, maar alstublieft, ontsla me niet!" Nog net niet ging Eva op haar knieën voor het bureau van Mechels zitten. Mechels keek Eva aan en vroeg: "Doet hij het goed?" Eva keek Mechels verbaast aan. "Uhum.. Ja?" Antwoord ze twijfelt. Mechels schiet in de lach. "Dan is het goed." Eva is helemaal van haar apropos. Waar had Mechels het over en waarom was dit zo grappig? Was ze dan niet van plan om me te ontslaan. "Lieve lieve Eva. De dag dat ik hier kwam werken, had ik het meteen door. Mij hou je niet voor de gek." Eva voelt haar gezicht langzaam rood worden. "Ik heb het daar en tegen niet mee eens dat jullie geheimen hadden voor mij en al helemaal niks hadden verteld over dat o zo gezellige camping uitje, maar goed, deze keer gaat het door deze vingers." En ze liet haar hand zien, waarna ze door haar vingers keek. "Ik ga er wel van uit dat het tortelduiven gedoe niet in de weg gaat lopen met het werk, want anders moet ik jullie uit elkaar halen." Eva knikte en beloofde dat alles zo zou blijven zoals het altijd was. Mechels lacht. "Nou hup! Op naar Wolfs en los die zaak op." Nog net niet salueert Eva en liep het kamertje van Mechels uit. Een diepe zucht ontging haar. Jeetje. Hoe gek kan je dag verlopen.