Gastvrouw - Flikken Maastricht

7 Het komt nu wel heel dichtbij

Die avond komen Wolfs en Eva aan bij de caravan. Eline had haar pyjama al aangetrokken. "Goedenavond" zei Wolfs tegen Eline die verbaast haar hoofd uit de caravan stak. "Wat doen jullie hier?" Vroeg ze verbaast. "Eva miste haar tweede huisje dus dachten we komen even gezellig langs." Zei Wolfs. Sebastiaan was ook in de deur opening gaan staan kijken wat er aan de hand was. Ook hij had zijn pyjama al aan en toen hij zag dat zijn tante er aan kwam lopen, sprong hij uit de caravan en rende hij op blotte voeten naar buiten om zijn tante een dikke knuffel te geven. "Heey jongen." Eva opende haar armen en Sebastiaan sprong er in. "Zal ik wat te drinken pakken? Dan kunnen we nog wel even in de voortent zitten." Stelde Eline voor. Eva en Wolfs stemde in.

Niet veel later zaten Eva, Wolfs en Eline in de voortent met een kop thee. Eline had Sebastiaan op bed gelegd. "Zware dag gehad?" Vroeg Eline aan Eva en Wolfs. Eva knikte. "We zitten waarschijnlijk met een serie moordenaar en elk spoor loopt dood." Antwoordde Wolfs. Eva zuchtte. Wolfs legde zijn hand op Eva's been. "We vinden hem wel. We zijn toch een top team?" Eva glimlachte. "Kijk zo wil ik het zien." Eline glimlachte. Ergens vond ze het mooi om twee mensen zo gelukkig te zien, maar zelf miste ze zelf ook het geluk dat ze met Swen had. Ze zag voor haar hoe het vroeger was en hoe het zou zijn als hij er nog was geweest. Dan zat ze hier niet alleen, maar samen met hem en had ze waarschijnlijk mee kunnen genieten van deze vakantie. Ze dacht terug aan de avond dat de politie voor de deur stond om haar te vertellen dat hij een auto ongeluk had gehad. Domme pech. Hij was uit de bocht gevlogen en was opslag dood. Plotseling schrok Eline wakker uit het verleden. Eva en Wolfs waren ongestoord aan het praten. Eline keek op haar mobiel. "Ooh is het al zo laat?" Eva en Wolfs keken op. Zo te zien hadden ze niks gemerkt dat Eline een tijdje afwezig was geweest. "Jullie kunnen anders wel blijven slapen. Dan slapen jullie samen in het grote bed en dan slaap ik bij Sebastiaan." "Dank je wel." Zei Wolfs. "Als jullie het niet erg vinden, duik ik het bed in." Hij gaf Eva een kus op de wang en liep de caravan in.

Eva en Eline zaten nu samen in de voortent. Eline haar gedachte dwaalde weer af, maar nu naar Maurice. De woorden die haar vader had gezegd op de dag dat hij zo mysterieus deed hadden haar ook nog niet los gelaten.   "Ik zou blij moeten zijn." Eline keek op. "Wolfs heeft tegen Mechels gezegd dat we," Eva zocht naar woorden. "Verliefd, een stel," begon Eline. Eva knikte. "Maar ik zou blij moeten zijn dat het eruit is, dat het geen geheim meer is, maar ik ben bang," "Bang?" Eline keek Eva vragend aan. "Ja," Eva ging verder. "Bang dat er iets veranderd." Eline knikte meelevend. Ze wist hoe het was om bang te zijn. Het liefste zou ze dol graag willen weten waar ze voor moest oppassen. Ergens wilde ze Eva om hulp vragen, maar ze wist hoe belangrijk Maurice voor haar was en wilde dit niet verpesten. "We hebben het zo lang stil gehouden en nu het geheim de wereld uit is ben ik bang dat de spanning er af is en dat het nu klaar is." Eline keek Eva aan. "Spanning er af is? Het is toch heerlijk om een stabiele relatie te hebben. Geen geheime meer. Gewoon weten wat er speelt." Er borrelde woede in Eline naar boven. Hoe kon Eva aan een spanning in haar relatie denken, als er iemand zegt dat je moet oppassen en je helemaal gek loopt te maken dat je gevaar loopt. En dan is die iemand ook nog je bloed eigen vader. Eline stond op en keek Eva recht in haar ogen aan. "Weet je wat! Als je je relatie toch zo saai vind zonder geheimen, dan verzin je toch gewoon een nieuw geheim! Daar zijn jullie toch zo goed in?!" Ze draaide zich om en liep boos het veldje af. Eva bleef verbijsterd achter, alleen in de voortent.

Midden in de nacht kwam Eline weer terug van haar nachtelijke wandeling over de camping. Ze moest stoom afblazen. Terug in de caravan kroop ze in haar bedje, maar voor ze haar ogen kon sluiten merkte ze op dat ze iets miste en wat ze miste was haar bloed eigen zoon! Geschrokken sprong ze op en liep maar het bed van Eva en Wolfs. Eva was inmiddels ook in bed gegaan. Eline keek paniekerig in het bed van Eva en Wolfs. Misschien was hij bij hun in bed gekropen, maar nergens kon ze een blonde krullenbol ontdekken. "Eef," fluisterde Eline paniekerig. Ze schudde haar tante heen en weer als poging haar wakker te maken. "Eef, word wakker. Eef!" Eva werd wakker en ook Wolfs werd langzaam wakker. "Eef, Eef, Sebastiaan is weg!" Wolfs mompelde: "Hij is vast maar het toiletgebouw." En hij draaide zich weer om. Eva gaf hem een stoot met haar elleboog en zat meteen overeind. "Weet je zeker dat hij niet in zin bedje ligt?" "Nee!" Eline werd wanhopig. Eva stapte uit bed en deed het licht aan, waardoor Wolfs zijn hoofd onder de deken deed. "Oke, we gaan de camping rond. Misschien miste hij jou en is hij je gaan zoeken."

Niet veel later liepen Eva en Eline over de camping. Ze zochten alle veldjes af. "Misschien moeten we morgen verder zoeken, als het licht is." "Nee!" Eline liep meteen door en Eva liep haastig achter haar aan. Toen ze alle hoekjes van de camping hadden gehad werd het al langzaam licht. "Eline, ik denk dat het verstandigste is om terug te gaan naar de caravan. Misschien is hij zelf al wel terug gelopen." Met een lichte tegenstribbeling ging Eline met Eva mee. Het liefste wou ze de hele dag nog rond lopen over de camping tot haar benen haat niet meer konden dragen. Maar ergens had ze wel gelijk. Sebastiaan was een slimme jongen en het zou best kunnen dat hij zelf terug was gelopen naar de caravan. Toen ze terug liepen naar de caravan, zagen ze opeens een wit briefje op de caravan deur geplakt. 'Ik weet niet of je het nieuws hebt gevolgd, maar Eva kan je vast meer vertellen. -S'