AVCI

2.BÖLÜM:"KAHİN"

Arkadaşlar hikayem yeni olduğu için hatalarım olabilir. Yorum yaparak bana hatalarımı bildirirseniz çok sevinirim. Beğenip beğenmediğini yorum aracılığıyla söylerseniz çok iyi olur. Ona göre devam edeceğim. Şimdiden çok teşekkür ederim. Multimedya da Duru var.

"Duru Özerdem" diye mirildandim kendi kendime. Bugün yaşananları unutacağımı pek sanmıyordum. Hala korkuyordum ve tedirgindim. Açıkçası bildiğim tek bir şey varsa o da Duru' nun bir kahin olduğuydu. Kahin. Evet o bir kahindi ve tehlikeliydi. Tanrım, Ondan uzak durmaliydim belkide.
Siktir! Sanki sen çok normalmişsin gibi davranmayı kes
diyen iç sesime kafa atma isteğimi bir kenara bırakarak konuya odaklandım.
Uzun zamandır kendimi boşluğun içinde yapayalnız hissediyordum. Bu kesindi.
Benim gibi farklı özellikleri olan insanlarda vardı ama ben onlara asla ulaşamamıştım. Hep yalnızdım. Kendi karanlığımda bir avuç mutluluk yakalamak için olta atıp duruyordum. Ama her seferinde dönüp en başa geliyor ve yapayalnız kalıyordum.

Tamam ama neden Kimsenin iç dünyama yaklaşmasına ve beni bu boşluktan çekip çıkarmasına izin vermemiştim ki. İçten içe hep, bana elini uzatacak birilerini bekliyordum oysa ki. Her Ne kadar istesemde, bu boşluktan bir nebze de olsa kendi isteğimle çıkmıyordum aslında.

Duru, bu gün ilk defa içimde hissettiğim o yalnızlığın bir parça olsun umuda dönüşmesini sağladı. Kendimi ilk defa yalnız değilmişim gibi hissettim. Belkide daha önce pek arkadaşım olmadığı içindi. Kendimi daha iyi hissetmiştim.
Yatağımdan kalkıp bu maviyle donanmış odanın içinde dolanmaya başladım.

Daha 2 saat önceydi, onunla seri katil görünümlü sapıklardan kaçmamız. Onlardan kurtulmamız pek kolay olmamıştı. Duru, bir kahin olduğu kadar bir bağımlıydı da. İyi bir kız olduğu söylenemezdi ama kötü de sayılmazdı. O..sadece çalıyordu. Çalıp sonrada onlarla kendini uyuşturacak bir kaç şey alıyordu. Parasını ödemeyince böyle peşine takılıyorlardı. Ama bu seferki ciddiydi. Ben olmasam ölecekti belki. O buranın Karanlık sokaklarına sahipti. Belki bir evi bile yoktu. Bilmiyorum ama ne fark eder ki. Zaten yargı değilmidir bizi körleştiren?

Kapım çalınıp babam kafasını içeriye uzattiginda
"Kapıda biri var. Seni soruyor" dedi. Büyük ihtimalle duru gelmiştir diye düşünürken, içimde bir korku vardı. Belkide biz izimizi kaybettirdiğimizi sanmıştık ama adamlar kapıma kadar bile gelmiş olabilirdi.
"kim gelmiş?" diye sordum babama tedirgince.
"kızın biri" deyince içime rahatlık oturdu ve hızla merdivenlerden aşağıya inmeye başladım.

Onu ilk gördüğümde duvara yaslanmış tavanı izliyordu. İçeri girmemişti ve her zamanki gibi rahat görünüyordu. Rahat ve asi! Uzerindeki dar siyah pantolonu ve üzerine geçirdiği lacivertimsi t-hirt ün üstüne bir de kafasında kuru kafalarla donatılmış şapka ile tamamen rahat ve asiydi.
"İçeri gelsene" diye sorduğumda beni fark edip bana doğru döndü ve
"hayır. Böyle iyi. Sen gelsene biraz dışarı. Konuşuruz." dedi. Açıkçası hiç içimden gelmesede
"Baba ben dışarıdayım" diyip çıktım.

Bir süre yürüdük. Hiç konuşmadan yürüdük. İç geçirdim. Ve dayanamayıp
"bir sorunmu var?" diye sordum. Önce bana baktı. Sonra bir sigara çıkarıp onu yaktı. Sigarayı parmaklarının arasına alıp.
"Seni arkadaşlarımla tanıştırmak istiyorum" dedi. Bir dakika. Ne?
Birileriyle tanışmaya hiç de hazır değildim açıkçası, ki biliyordum, arkadaşları da onun gibiydi. Güçleri yoksa belalıydılar.

Benim, duru ve onun gibilerle takılmam babamın hoşuna gitmezdi. Onu kırmak ve ya uğraştırmakta istemiyordum. Yapabileceğim bir şey de yoktu.
"arkadaslarında senin gibiler mi?"
Diye sorduğumda, salakmışım gibi yüzüme bir 5 saniye baktıktan sonra
"senin gibi' den kastın ne?" dedi. İşi daha da batırmamak için
"yani bizim gibi" diye düzelttim.
Bir süre duraksadı. Sokağın sonuna doğru baktı ve
"hayır" dedi sert bir sesle
"ben, sürekli gösteriş peşinde olan siktiri boktan insanlarla takılmam. "
'Siktiri boktan insanlar'acaba benim içinde aynısını düşünüyor muydu?
Benimle konuşuyordu evet ama daha tanışalı sadece 4-5 saat oluyordu ve bu takıldığımız anlamına gelmiyordu.