Vampir Akademisi

Karanlık

Gözlerimi açtığım da yatakta yatıyordum ama burası benim evim değildi. Etrafıma bakınca Desmond'u gördüm.

''Ben neden senin evindeyim?''

Sanki beni kaybetmek istemiyormuş gibi sımsıkı sarıldı.

''Sana önceden söylemeliydim.''

''Bana ne yaptın? Neden başım bu kadar ağrıyor ve ağzımda neden kan kokusu var?''

''Biliyorum sana her şeyi anlatacağım ama sana birisini göstermem lazım.''

İçeriye Sierra girince ona sımsıkı sarıldım.

''Senin burada ne işin var?''

''Burası benim evim.''

''Hayır, burası senin evin değil.''

''Evet, doğru ama burası asıl evim. Yani hepimizin evi...''

''Burada neler oluyor anlatacak mısınız?''

Desmond olayları anlattığın da şaka olduğunu sandım.

''Tabii canım tabii. Siz sanırım çok kitap okuyorsunuz. Kitap okumayı bırakın ve gerçek hayata dönün.''

''Bize inanmıyorsan dışarıya bakabilirsin. Seni öldürmek isteyen bir sürü vampir var.''

Gözlerim kocaman açıldı. Birisi içeriye girince Desmond ona heyecanla baktı.

''Baba, sonunda kendine geldi.''

''Biliyordum anneni de böyle iyileştirmiştim.''

''Yani siz gerçekten?''

''Evet, biz gerçekten vampiriz.''

''Şimdi ben de mi vampir oluyorum?''

''Siz olayları anlatmadınız mı?''

''Hepsini anlattılar ama ben dinlemek istemedim''

''Buraya gelenler ilk başta senin gibi yapıyor. Bana da ilk başta öyle gelmişti ama bak şimdi neredeyim?''

Kahkaha atmak istedim ama sadece güldüm.

''Sana bir madde vereceğiz. Canını biraz yakabilir.''

''Peki, ben istemesem?''

''Öyle bir şansın yok maalesef.''

Elindeki hapı alıp içtim. Başım dönmeye başladı. Neden herkes bulanıklaşıyordu? Gözlerim yavaşça kapanmaya başladı. Tek duyduğum şey;

''Dakota iyi misin?''

Gerisi karanlık. Uyandığım da kimse yoktu. Karanlık bir odada yatıyordum. Odadan çıktığımda her yer karanlıktı.

''Kimse yok mu?''

Odalardan birinden ses gelince irkildim. Odaya gittiğim de kimse yoktu. Sadece ayna vardı. Ona bakınca kendimi değil de ailemi görüyordum.

''Dakota.''

Arkadan gelen sese baktığımda kimse yoktu. Aynaya geri döndüğümde ailem yoktu. O sevgi dolu gözler yoktu. Ayak seslerini duyunca o yöne doğru koşmaya başladım. Ayağım bir yere takıldı. Baktığımda Desmond yerde yatıyordu. Yanına giderken babamın sesini duydum.

''Dakota biz buradayız.''

''Baba neredesin?''

''Buradayım kızım sakın korkma.''

Ağlamaya başladım. Ama bir dakika gözümden neden gözyaşı değil de kan geliyordu? Yere çöküp bunların bitmesini istedim.

''Kızım elini ver.''