A dream come true 2

Chapter 1

~Ένα χρόνο αργότερα~

Εδώ και ένα χρόνο είμαι με τον Τρόι.Επιτέλους βρήκα κάποιον που με αγαπάει και με περιμένει. Είναι γλυκός και ευγενικός,δεν έχει κάνει κίνηση για κάτι παραπάνω και αυτό είναι ένα από τα πολλά πράγματα που μου αρέσουν σ'αυτόν.Επιτέλους υπάρχει κάποιος σταθερός άνθρωπος στη ζωή μου,με εξαίρεση την κολλητή μου.Ο Τρόι αρκετές φορές έρχεται σπίτι και την βγάζουμε αγκαλιά μπροστά από την τηλεόραση.
Νιώθει άσχημα που δεν βγαίνουμε πιο συχνά και έτσι σήμερα αποφάσισε πως θα πάμε για ένα ποτό και τρελό χορό.Στέκομαι μπροστά από τον καθρέφτη μου και ελέγχω το ντύσιμο μου.Ένα λευκό πεταχτό φόρεμα δύο δάχτυλα πάνω από το γόνατο,καλύπτει τον κορμό μου. Έχει ένα μπούστο μέτριου βάθους θα έλεγα,καθώς δύο κορδόνια δένουν πίσω από τον λαιμό μου.Καθώς γλυστραω μέσα στα καινούργια μαύρα μου πέδιλα και το κουδούνι χτυπάει πάνω στην ώρα.Ανοίγω την πόρτα και βλεπω τον Τρόι,φοράει ένα μπεζ παντελόνι με ένα γαλάζιο πουκάμισο και μαύρα παπούτσια.Οταν με κοιτάει χαμογελάει πλατιά.

"Κέιτ...είσαι πανέμορφη!"μου κάνει κοπλιμέντο και του χαμογελάω.

"Ευχαριστώ!Κι εσύ δείχνεις υπέροχος."του λέω.
Τελικά φεύγουμε με προορισμό ένα μπαράκι με πολύ δυνατή μουσική.Βρίσκουμε δύο θέσεις στο μπαρ και καθόμαστε εκεί.

"Τι θα πάρεις;"με ρωτάει ο Τρόι.

"Ένα gin tonic."του απαντάω και γνέφει.Παραγγέλνει δύο τέτοια και ύστερα με πιάνει από τι χέρι και με τραβάει στην πίστα.

"Έλα να χορέψουμε..."μου λέει και δεν μπορώ να του αρνηθώ.Αρχίζω να κουνιεμαι στον έντονο ρυθμό της μουσικής.Σε λίγο πεφτει ένα πιο ήρεμο κομμάτι και τα ζευγαράκια της βραδιάς κάνουν την εμφάνιση τους.Πάω να κάτσω πίσω αλλά εκείνος με τραβάει κοντά του. Τα χέρια του δένουν γύρω από τη μέση μου και τα δικά μου πίσω από το σβέρκο του.Κάθε φορά που ερχόμαστε σε απόσταση αναπνοής απογοητεύομαι,περιμένω να νιώσω ανατριχίλα και την καρδιά μου να χτυπάει χίλιες φορές πιο γρήγορα.Άλλα ποτέ δεν συμβαίνει αυτό.

Το βράδυ κυλάει όμορφα αφού όμως είναι αργά αποφασίζουμε να φύγουμε.Όταν ο Τρόι σταματάει το αμάξι του έξω απο το σπίτι μου βγαίνουμε και οι δύο έξω απο αυτό.

"Θελεις να περάσεις;"τον ρωτάω μετά από πολύ ώρα σιωπής.

"Ναι."μου λέει με ένα χαμόγελο και μόλις ξεκλειδωνω μπαίνουμε μέσα.Με κολλάει στην πόρτα κι άρχιζει να με φιλάει παθιασμένα,μετά κατεβαίνει στον λαιμό μου και σε λίγο τον ξεκολλάω από πάνω μου.

"Θες κάτι να πιείς;"τον ρωτάω και γνέφει αρνητικά.Όταν πάω να τον προσπεράσω με πιάνει από τον καρπό και με τραβάει ξανά κοντά του.

"Θέλω μόνο να σε φιλήσω."μου λέει και γνεφω.
Σε λίγο είμαστε στο δωμάτιο μου αφού αλλάζω στο μπάνιο μπαίνω και εγω στο δωμάτιο μου.Κάθεται στο κρεβάτι και περιμένει να χωθω στην αγκαλιά του.Σβήνουμε τα φώτα και παρασυρόμαστε στα χέρια του Μορφεα.
-------------

"ΌΧΙ!!!"φωνάζω για άλλη μια φορα και μόλις ξυπνάω βλέπω δίπλα μου ένα τρομαγμένο Τρόι.

"Είσαι καλά μωρό μου; Εφιάλτης;"με ρωταει και γνεφω.

"Πάω να πιω λίγο νερό."λέω μετά από μερικά λεπτά ησυχίας.
Ένα χρόνο τώρα είναι ο ίδιος εφιάλτης.Ειμαι σε ένα μεγάλο δρόμο.Τότε διακρίνω μια φιγούρα στο πεζοδρόμιο.Ξαφνικά ένα αυτοκίνητο εμφανίζεται από τι πουθενά,τα φώτα με τυφλωνουν,πριν προκαβψ να αντικρισω τι αγόρι με χτυπάει και μετά...σκοταδι. Πότε δεν βλέπω το πρόσωπο το αγοριού.Φωνάζει το όνομα μου,με ψάχνει...δεν θυμάμαι όμως ποιος μπορεί να είναι.Άλλες φορές ή και τις ίδιες νύχτες κάποιος μου φωαζει ότι με αγαπάει,πάντα τι έκανε και πάντα θα το κάνει.Κι μετά πάλι ολα σβήνουν.

~Χάρρυ POV~

Δεν αντέχω άλλο. Είμαι ένας βλάκας και τι ξέρω. Θα χωρίσω την Λουσι.Είμαστε μαζί ένα χρόνο όμως τον τελευταίο καιρό είμαστε σε διάσταση οπότε πιστεύω ότι είναι η καλύτερη στιγμή.Μόλις χωρίσω ια κινησω γη και ουρανό για να την βρω και να ρης κρατήσω για πάντα κοντά μου.Κατευθύνομαι στο καφέ που δώσανε ραντεβού.Την βλέπω να πλησιάζει και τελικά κάθεται απέναντι μου χωρίς να πει λέξη.

"Λουσι..." Ξεκινάω μα με διακόπτει.

"Θες να χωρίσουμε;"ρωτάει και γνεφω ανίκανος να μιλήσω.
"Την αγαπάς ακόμα έτσι;"ρωταει ξανά και νευω.
"Τότε τι στο διάολο έκανες ένα χρόνο μαζί μου;" ξανα ρωταει.

"Λυπάμαι Λουσι.Συγνωμη αν-" με διακόπτει πάλι.

"Πας καλά Χάρρυ;Μην απολογεισαι για τα αισθήματα σου.Πήγαινε και βρες την πριν να είναι αργά...πήγαινε.Κι αν χριαστεις οτιδήποτε να θυμάσαι πως εδώ πίσω πάντα θα υπάρχει μια Λουσι που θα σε βοηθήσει."μου λέει και φεύγει .Ψυθιριζει ένα 'αντίο' πριν χαθεί από τι οπτικό μου πεδίο.