"Does he know that you'll never go back?"
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Εχω μεινει σαστισμενη,αρχικα κοιταω αυτον που στεκεται απενταντι μου αλλα στη συνεχεια αφαιρουμαι στο κενο.Πρεπει επιτελους να ξεκαθαρισω τα πραγματα και να παραδεχτω οτι ο Χαρρυ μου ξυπναει εντονα συναισθηματα που δεν φανταστικα οτι θα ενιωθα...το συναισθημα της αγαπης.
Η αγάπη είναι ίσως το ισχυρότερο ανθρώπινο συναίσθημα.Είναι το συναίσθημα εκείνο που δίνει νόημα στη ζωή του ανθρώπου, που επιτρέπει το αμοιβαίο άνοιγμα ψυχών και την ουσιαστική επικοινωνία.Ότι κι αν κατακτήσει λοιπόν ο άνθρωπος αν δεν έχει αγάπη είναι ουσιαστικά ένας ανολοκλήρωτος άνθρωπος. Η αγάπη είναι ενεργητική δύναμη μέσα στον άνθρωπο.Του δίνει τη δύναμη να ξεπεράσει το συναίσθημα της απομόνωσης και του χωρισμού κι ωστόσο του επιτρέπει να είναι ο εαυτός του. Ο Χαρρυ θα με κανει να θυμηθω,μαζι του θα βρω τον εαυτο μου!
"ΚΕΙΤ;;;"οι δυνατες φωνες και των δυο που φωναζουν το ονομα μου ταυτοχρονα με κανουν να ταρακουνηθω στη θεση μου. Ή τωρα ή ποτε!
"Τροϊ..." γυριζω και τον κοιταω στα γαλαν του ματια.Πρεπει να ειμαι ειλικρινης μαζι του,ξερω οτι θα τον πληγωσω μα δεν γινεται να τον κοροιδευω.
"Τι εγινε;" ρωταει με ανυσυχια στη φωνη του. Παιρνω μια βαθια ανασα και ξεκιναω.
"Ειμαι με τον Χαρρυ...συγνωμη...!" λεω σιγανα και κατεβαζω το κεφαλι μου.Εχει μεινει να με κοιταει χωρις να λεει τιποτα μεχρι που κανει μερικα βηματα πισω και τελικα εξαφανιζεται απο το οπτικο μου πεδιο σαν κυνηγημενος. Δεν γυρναω προς την μερια του Χαρρυ για να τον κοιταξω ή να του μιλησω,αυτη τη στιγμη δεν εχω καμια ορεξη.Μολις ραγισα την καρδια του ανθρωπου που μου σταθηκε εδω και εναν ολοκληρο χρονο κανοντας με να ξεχασω το ατυχημα και να προσωρησω με καινουριες εμπειριες που στη συνεχεια εγιναν αναμνησεις.Περναω τον δρομο και τον νιωθω να με ακολουθει κι ετσι επιταχυνω το βημα μου,ξαφνικα με σπρρωχνει και πεφτουμε κατω.Κορναρισματα ακουγονται και μου τρυπανε τα τυμπανα.Με τη βοηθεια του στεκομαι ξανα στα ποδια μου και οταν σηκωνω το βλεμμα μου με κοιταει κοκκινος απο θυμο.
"ΕΙΣΑΙ ΜΕ ΤΑ ΚΑΛΑ ΣΟΥ;;; ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕΣ ΝΑ ΕΙΧΕΣ ΣΚΟΤΩΘΕΙ!!!ΜΗΝ ΞΑΝΑΠΕΡΑΣΕΙΣ ΕΤΣΙ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ!!! " μου φανωναζει και κλεινω σφιχτα τα ματια μου για να συγκρατησω τα δακρυα μου.Ολα αυτα με πνιγουν! Γυριζω να φυγω ομως με κραταει απο το μπρατσο μου κοντα του.Ανοιγω τα ματια μου και κοιταω το χερι του,αποφασιζω να μιλησω και μολις με αφησει να τρεξω απο κοντα του μα τελικα με προλαβαινει.
YOU ARE READING
A dream come true 2
Fanfiction"Ποιο είναι το όνειρο σου;"τον ρωτάω και βολεύομαι καλύτερα μεσα στη ζέστη αγκαλιά του. "Εσύ είσαι το όνειρο μου..."απαντάει αιφνιδιαζοντας με.Με το χέρι του πιάνει το πηγούνι μου,σηκώνει το κεφάλι μου και αμέσως κολλάει τα χείλη του στα δικά μου.
