" Μου έλειψες πολύ..."μου λέει απαλά πιάνοντας το χέρι μου πανω στο τραπέζι καθώς παίρνουμε πρωινό. Τον κοιτάω και χαμογελάω.
"Κι εμένα μου έλειψες..."λέω και συνεχίζω να τρώω τις νόστιμες φρυγανιές με μέλι που φτιάξαμε.
Μου ρίχνει ενα περίεργο βλέμμα και πίνει λίγο από τον καφέ του.
Δεν λέει τίποτα άλλο καθώς τρώμε αλλά ούτε καν που με κοιτάει. Τελειώνω και με τον καφέ μου και παίρνοντας την κούπα μου δυο ενα χέρι και το πιάτο στο άλλο τα βάζω στο νεροχύτη. Ξαφνικά νιώθω την καυτή αναπνοή του Χάρρυ να χτυπάει στον λαιμό μου και τυλίγει τα χέρια του στη μέση μου. Εισπνέει μέσα απτά μαλλιά μου,δαγκώνει το λοβό του αφτιου μου και αφήνει ένα φιλί πιο κάτω κάτω. Συνεχίζει μια διαδρομή από φιλια στον λαιμό μου κάνοντας με να αναστεναξω. Με γυρνάει απότομα και με κολλάει πανω του,μπορώ να νιώσω ήδη τη στύση του και φαίνεται πως κι οι δυο χρειαζόμαστε αυτή την τριβή. Ορμάει στα χείλη μου,με ανεβάζει στο μπαγκο και μπαίνει ανάμεσα στα πόδια μου. Χαϊδεύει το δέρμα κάτω από την μπλουζα μου και μου την βγάζει. Βγάζω και την δική του, χαϊδεύω το στέρνο του και κάνει να μου κατεβάσει το παντελόνι της πιτζάμας μου όμως μου έρχεται στο μυαλό το τεστ,το γεγονός ότι είμαι έγκυος. Τον σπρώχνω αργά από μπροστά μου και κατεβαίνω από τον πάγκο μα όταν είμαι έτοιμη να μιλήσω τρέχω πάλι στο μπάνιο.
Πλένω το πρόσωπό μου και κλείνω το καπάκι της λεκάνης και κάθομαι πανω του. Ο Χάρρυ στέκεται στην κάσα της πόρτας και με κοιτάει.
"Πρέπει να μιλήσουμε..."λέω σιγανά και γνέφει. Κατευθυνομαστε στο σαλόνι και καθόμαστε στον καναπέ.
"Ε...δεν ξέρω πως να ξεκινήσω... Δεν θέλω να σου έρθει...ξαφνικό...είναι κάτι πολύ σημαντικό..."ξεσπαω σε κλάματα και με αγκαλιάζει αμέσως.
"Σςς...αγάπη μου με τρομάζεις. Τι συμβαίνει;"χαϊδεύει τα μαλλιά μου.
"Εμ...όλες αυτές οι ζαλάδες και οι εμετοί...είναι επειδή..."κλαίω περισσότερο.
"Είμαι...έγκυος..."λέω σιγανά αφού ηρεμω και επικρατεί σιωπή σε όλο το σπίτι.
"Τι...; Πως γίνεται αυτό; Αφού εμείς πάντα παίρνουμ-"η φωνή του σβήνει όταν συνειδητοποιεί ότι όντως μια μέρα πριν φύγει...
"Δεν θα το κρατήσεις βέβαια!"λέει έντονα μετά από λίγο,σαν να μου το ανακοινώνει. Σηκώνεται από τον καναπέ και περπατάει πανω κάτω. Σηκώνομαι μπαίνοντας μπροστά του και ερχόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο.
"Δεν θα σκοτώσω μια αθώα ζωή..."λέω και γελάει.
"Δεν ξέρω,δεν ξέρω! Δεν είμαστε έτοιμοι για ένα παιδί Κέιτ,δεν καταλαβαίνεις;"ρωτάει και ξεφυσαω.
"Λοιπόν...αν εσυ δεν θες να αναλάβεις καμία ευθύνη τότε μην το κάνεις. Δεν με ενδιαφέρει τι θα κάνεις! Εγω το παιδί θα το κρατήσω και τέλος!"καταλήγω να φωνάζω και τρέχω στην κρεβατοκάμαρα για να μαζέψω τα πράγματα μου.
Μάλλον αυτό είναι το τέλος μας...
YOU ARE READING
A dream come true 2
Fanfiction"Ποιο είναι το όνειρο σου;"τον ρωτάω και βολεύομαι καλύτερα μεσα στη ζέστη αγκαλιά του. "Εσύ είσαι το όνειρο μου..."απαντάει αιφνιδιαζοντας με.Με το χέρι του πιάνει το πηγούνι μου,σηκώνει το κεφάλι μου και αμέσως κολλάει τα χείλη του στα δικά μου.
