~Κέιτ POV~
Ο Χάρρυ λείπει εδώ και τρεις μέρες. Έφυγαν,με την αδερφή του, το βράδυ αφου έμαθαν για το ατύχημα της μητερας τους. Μιλάμε συχνά,είτε με μηνύματα,είτε στο κινητό αλλά δεν είναι το ίδιο χωρίς να τον βλέπω. Μου λύπει πολύ! Αλλά ανησυχώ για την μαμά του,η κυρία Ανν μου έχει φερθεί υπέροχα,είναι πολύ γλυκιά γυναίκα.
Φέρνω ξανά τον εαυτό μου σε επαφή με το σχολικό περιβάλλον. Το σχολείο χωρίς αυτόν δεν περνάει με τίποτα. Η καθηγήτρια των μαθηματικών μας κάνει επανάληψη στις τετραγωνικες ρίζες και αρχίζω να παρακολουθώ αλλά μια ξαφνική αναγούλα με κάνει να πεταχτω από τη θέση μου και να βγω από την τάξη σε χρόνο μηδέν τρέχοντας στις τουαλέτες. Προλαβαίνω και φτάνω στην πρώτη λεκάνηε επιτυχία όπου βγάζω ότι έχω και δεν έχω φάει σήμερα. Αφού πλύνω το πρόσωπο μου επιστρέφω στην τάξη και μόλις μπαίνω μέσα τραβάω τα βλέμματά όλων.
"Κέιτ νιώθεις καλά;" με ρωτάει η κυρία Μέλι και γνέφω.
"Συγνωμη που σηκώθηκα απροειδοποίητα αλλά δεν θα προλάβαινα να φτάσω..."απολογούμαι κι εκείνη κουνάει το κεφάλι της.
"Μην απολογείσαι κοπέλα μου. Σε όλους μπορεί να συμβεί.Όμως καλύτερα να πας σπίτι για να ξεκουραστείς και να φας κάτι."με συμβουλεύει και αφού πάρω τα πράγματα μου και κατευθυνθω με την απουσιολογο στην γραμματεία παιρνω το δρόμο του γυρισμού. Με τα αγόρια είμαστε σε διαφορετικά τμήματα δυστυχώς και η κολλητή μου έχει χαθεί τώρα τελευταία. Και καθώς κάνω αυτή τη σκέψη,πέφτω πανω σε δυο άτομα. Όταν τους κοιτάω,φυσικά και είναι αυτοί έκαναν κοπάνα. Κανουν ένα βήμα πίσω έκπληκτοι.
"Που έχετε χαθεί εσείς;" κοιτάω και τους δυο εξεταστικά.
"Συγνωμη κολλητουλα μου..."η Μια κατεβάζει το κεφάλι και γελάω.
"Καλά μην λυπάσαι. Κι εγω τα έκανα αυτά με τον Χάρρυ στην αρχή."γελάνε μαζί μου.
"Και εσύ τώρα που πας;" ρωτάει ο Νι.
"Σπίτι γιατί δεν ένιωθα καλά."γνεφουν.
"Λοιπόν...επειδή δεν θέλουμε να χάσουμε το υπόλοιπο εφτάωρο
..θα τα πούμε μετά;" ρωτάει η Μία.
"Εννοείται σις!"χτυπάω ελαφρα τον ώμο της με τη μπουνιά μου καθως την προσπερναω.
Στο επόμενο μου βήμα,ούτε που καταλαβαίνω πως χάνω τις αισθήσεις μου.
~Χάρρυ POV~
(Δυο ώρες αργότερα)
"Μωρό μου είσαι σίγουρα καλά;" ρωτάω ξανά την κοπέλα μου από το ακουστικό και η φωνή της ακούγεται σιγανή.
"Ναι αγάπη μου. Μην ανησυχείς είμαι καλά..."απαντάει και η καρδιά μου χάνει ένα χτύπο. Δεν αντέχω μακριά της!
"Σ'αγαπάω!"της λέω.
"Κι εγω σ'αγαπάω Χάρρυ..."λέει απαλά κι αφού της υποσχεθώ ότι αύριο θα γυρίσω αφού η κατάσταση της μαμάς μου καλυτερευσε και το απόγευμα επιστρέφει σπίτι, το κλείνουμε.
Βάζω το κινητό μου στη τσέπη του τζιν μου και διασχίζω τον μακρύ λευκό διάδρομο,χτυπάω την λευκόλή πόρτα με τον αριθμό '235' αναγραφόμενο πανω της και μπαίνω ΣτΠ δωμάτιο της μητερας μου. Οι δυο υπέροχες γυναίκες της ζωής μου με διακόπτουν τη συζήτηση τους και με κοιτούν με χαμόγελα.
"Πώς νιώθεις μαμά;"κάθομαι στη καρέκλα δίπλα στο κρεβάτι της και της χαϊδεύω το χέρι.
"Νιώθω πολύ καλύτερα Χάρρυ μου. Σ'ευχαριστώ για όλα παιδί μου!"απλώνει το χέρι της χαϊδεύοντας τα μαλλιά μου.
"Πάντα θα είμαστε δίπλα σου μαμά!"της υπενθυμίζω κοιτάζοντας την Τζεμ. Καταλήγουμε να κάνουμε ομαδική αγκαλιά όταν ο Ρόμπερτ μπαίνει στο δωμάτιο με μια ροζ τριανταφυλλενια ανθοδέσμη. Μας χαμογελάει και πλησιάζει τη μητέρα μας.
"Περαστικά αγάπη μου..."της ψιθυρίζει κι όταν πάει πιο κοντά της αποφασίζουμε πως είναι ώρα να φεύγουμε. Χαιρετάμε και κατευθυνόμαστε στην έξοδο.
"Σου τηλεφώνησε η Κέιτ;"με ρωτάει η Τζεμμα με σοβαρό ύφος.
"Βασικά...δεν ήταν καλά από όταν έφυγα και είχε ένα επεισόδιο λιποθυμίας,με ειδοποίησαν ο Νι με την Μια και μετά αφού συνήλθε με πήρε. Όποτε ναι,μιλήσαμε."εξηγώ αναλυτικά στην αδερφή μου.
"Μαλακίες!"αναφωνεί μετά από λίγη ώρα σιωπής. Γυρνάω και την κοιτάω έκπληκτος.
"Τι θες να πεις;"την ρωτάω και ξεφυσαει σταματώντας αφού περάσουμε στο απέναντι πεζόδρομο για να πάμε στα αυτοκίνητα μας.
"Είναι προφανές πως τελικά κι αυτή είναι εγωίστρια! Σε θέλει μόνο για εκείνη,μην θυμηθείς να τρέξεις για την οικογένεια σου!!"φωνάζει έξαλλη πλέον.
"Πως μιλάς έτσι για εκείνη;"της φωνάζω.
"Μιλαω όπως αρμόζει γαμωτο! Είσαι ένας ηλίθιος! Επεισόδιο λιποθυμίας; Και γι'αυτό θα φύγεις αύριο; Δεν βλέπεις ότι η μικρή θέλει να σε τυλίξει;"χτυπάει τα δάχτυλα της στον αέρα και ξεφυσαω.
" Η Κέιτ δεν είναι σαν όλες τις άλλες Τζεμμα! Βούλωσέ το επιτέλους!!"βράζω από θυμό. Περπατάω με γρήγορα βήματα στο αυτοκίνητο,μπαίνω μέσα κι εξαφανιζομαι από εκεί πριν τσακωθώ χειρότερα μαζί της.
YOU ARE READING
A dream come true 2
Fanfiction"Ποιο είναι το όνειρο σου;"τον ρωτάω και βολεύομαι καλύτερα μεσα στη ζέστη αγκαλιά του. "Εσύ είσαι το όνειρο μου..."απαντάει αιφνιδιαζοντας με.Με το χέρι του πιάνει το πηγούνι μου,σηκώνει το κεφάλι μου και αμέσως κολλάει τα χείλη του στα δικά μου.
