The 5sos Family ✔

Proszę, to nie jest śmieszne.

Miałam dzisiaj na popołudnie, więc to oznacza, że Calum mnie podwozi do szkoły. Sam, bez swoich koleżków.

Dziwię się samej sobie, że na to pozwalam, ale do szkoły mam kawałek, a ostatni autobus wyjeżdża o 9.
Wstaję chwilę przed wyjazdem. Myję twarz i zęby, rozczesuję włosy, szybko ubieram się i jestem już gotowa.

Zarzucam plecak przez ramię i ze słuchawkami w uszach schodzę na dół, aby zobaczyć zdenerwowanego Caluma.

- Co tak długo?- Słyszę przez słuchawki.

Udaję, że go nie widzę. Omijam go i idę w kierunku samochodu. Siadam z tyłu.

Otwieram okno i zamykam oczy, wdychając orzeźwiające powietrze.

Dojeżdżając do szkoły, jeszcze zanim zaparkuje, otwieram drzwi i wychodzę bez słowa, skierowanego do niego.

Chwilę później widzę, jak Calum staje przede mną. Chcę go ominąć, ale mi nie pozwala.

- Czego?

- Proszę, to nie jest śmieszne. Dlaczego nas olewasz? Wolę, gdy na nas wrzeszczysz.

- Calum, to była pamiątka po babci Violi. Cała książka poszła na śmietnik, bo atrament się rozmazał. A teraz - nie chcę cię widzieć. Do widzenia.

- Ale...

Nie usłyszałam reszty wypowiedzi, bo ponownie włożyłam słuchawki do uszu i odeszłam.