BUZ MAVİSİ

9)Hayat

Uzun zaman sonra yeni bölüm inşallah beğenirsiniz. İyi okumalar...

Restoranın kapısı hızla açılınca gayri ihtiyari o tarafa döndüm. Kapının önünde 7 genç adam belirdi. Gözlerimi onlardan çekeceğim sırada gözlerim Hakana ilişti.

HAKAN ?

Ama onlar şehir dışında olmayacaklar mıydı?.

Erdemle birlikte hemde....

Ama karşımda sadece HAKAN vardı.

Peki ya ERDEM ?

******

Eminim ki o da buralarda bir yerlerdeydi. Huzursuzca yerimde kıpırdandım. Şeyma elindeki telefonla uğraşırken bakışlarımı masaların üzerinde gezdirdim. Bize çok yakın bir masaya oturmuşlardı. Bu da beni fazlasıyla rahatsız etmeye yetmişti. Dikkati hala telefonunda olan Şeymaya dönerek

"Hadi gidelim Şeyma. Ben zaten çok aç değilim. Etrafı dikkatli gözlerle incelerken bir yandan da Şeymayı gitmeye ikna etmeye çalışıyordum. Şeyma ise dediklerimi tartarcasına yüzüme bakıyordu.

Deniz ne dediğinin farkında mısın ? Yemekler gelmek üzere otur hadi. Bugün bu yemeği bitirmeden kimse beni burafan kaldıramaz.

Ya şeyma istemiyorum hadi kalkalım nolur.

Neden ? Ya Deniz daha gelemeyiz lütfen otur. Hem noldu böyle birdenbire kalkmak istiyorsun. Birini mi gördün.

Çaresizce yerime oturdum. Sıkıntıyla nefesimi vererek Erdemler burda dedim.

Anladım deyip telefonuna dönmesinin üzerinden beş saniye geçmemişti ki hızla başını kaldırdı. Ne dedin sen ? Hani neredeler ?

Gözlerimi devirip şeymaya bakarken hala masalara bakmaya devam ediyordu.

Şeyma önüne döner misin lütfen. Farkettirmeden çıkalım hadi diye ayaklanırken önümüze konan yemeklerle neye uğradığımızı şaşırdık.

Artık çok geç canım yemeklerimizde geldiğine göre onları bitirmeden gitmek yok.

Öfkeyle yerime oturdum ve masadaki ekmeklerden kocaman bir parça koparıp yemeye başlafım. Çok geçmemişti ki restoranın kapısı yavaşça açıldı ve kahramanımız sahneye giriş yaptı. Arkadaşlarının el kaldırmasıyla onlara doğru ilerleyen Erdemin beni farketmemesi için oturduğum sandalyede büzüştükçe büzüştüm. Bir sandalye çekip oturduğunda bende eski halimi almıştım.

Restoran çok kalabalık değildi bizim ve onların dışında sadece bir iki masa doluydu onlarda sanırım çıkmaya hazırlanıyorlardı.

Bu huzursuzluğumu daha da artırdı. Biran önce buradan çımmalıydık yoksa gerçekten yanlış anlaşılabilirdik. Hoş aslında burda olmamız onlar açısından daha karlıydı ama sonuçta davet edilmemiştik. Önümde şeymanın oturmasının verdiği avantajla bir süre onların masasını gözlemledim.

Bir hasta olmasının dışında Erdemin hareketleri oldukça dikkatimi çekiyordu. Kendinden emin bir yapısı vardı. Ama ardında nasıl bir insan gizlediğini henüz bende çözememiştim. Onunla çalışmaya başlayalı bir iki hafta olmuştu. Herhangi bir neticeye ulaşamamış olmam normaldi . Ama bu adamda beni fazlasıyla zorlayan bir şey vardı. Belki de çok kolaydı. Ama fazlasıyla karmaşıktı. Gözlemlerime devam ederken ellerim gayri ihtiyari çanramdaki kalem ve kağıda uzandı. Acilen not almam gereken bir kaç husus beni oldukça heyecanlandırmıştı.