Snow storm ft. Jack Frost (wordt herschreven!)

3

Een half uur later zat Maila samen met Kira op de bank met een kop dampende chocolademelk  Dora te kijken. Beide ouders moesten naar een vergadering en vroegen hun oudste dochter om om op te passen, wat ze maar al te graag deed. Ze wende haar ogen met een zucht van de TV af en keek op de klok om er achter te komen dat het al negen uur s'avonds was. 
"Kom op meid, tijd voor bed," zei ze terwijl ze de tv uitdrukte. Tot haar grote verbazing, spartelde Kira niet tegen zoals normaal. In plaats daarvan, keek ze een beetje waterig voor haar uit met op haar wangen een onnatuurlijke rode blos. Bezorgd legde Maila haar hand op haar voorhoofd en voel haar temperatuur. Gelijk trok ze hem weer terug met een sis. Jezus, daar kun je spek op bakken!
"Ik ga even kijken voor een thermometer oké?" deelde ze een beetje paniekerig mee waarop Kira zwakjes knikt. Maila sprong op en wilde naar boven gaan toen tuin deur plotseling open waaide. Kira rilde en vloekend rende de oudere zus naar de deur om die dicht te slaan.
"Wat heeft die wind met ons?" gromde ze terwijl naar de badkamer liep. Toen ze de deur open deed, lag de thermostaat er tot haar verbazing al klaar, samen met een paar pijnstillers.  Twijfelachtig pakte Maila ze op. Die lagen hier niet. Toch? Ze schudde haar hoofd en liep weer naar beneden, proberend om het beeld van de jongen op het hek te vergeten

"Veertig coma zes graden," mompelde Maila terwijl ze op de rode thermostaat keek..                          "Ik denk dat jij een paar daagjes binnen blijft," zei ze. Nu protesteerde Kira wel.                              "Neehee, ik wil niet binnen blijven," jammerde ze voordat ze in opnieuw in een hoestbui beland. Maila klopte op haar rug, net zolang tot ze stopt.

"Luister Kira, als je nu nog een keer naar buiten gaat, dan kun je nog zieker worden, en dan zit je de hele winter binnen!" waarschuw ik, en ze zuchtte.
"weet ik, maar ik wil met die jongen van de sneeuwpop spelen," mompelde ze zachtjes en Maila kreunde.
"Daar was niemand. Je ijlde," probeerde ze uit te leggen, maar Kira schudde haar hoofd Maila rolde haar ogen.
"Kom, naar bed," zuchtte ze voordat ze Kira zonder moeite optilde en de trap weer opliep.
"Ik wil niet slapen," klaagde ze.
"Je moet," zei Maila streng en een zwakke giechel komt van haar kant.
"Je klinkt net zoals mama," giechelde ze, en Maila grinnikte ook terwijl ze haar hoofd schudde. Voorzichtig duwde ze haar kamer deur open en liep naar binnen. Maila legde Kira op bed, stopte haar in en gaf haar een kus.
"Slaap lekker schat," glimlachte ze. Voordat de deur dicht was, riep Kira dat Maila nog een verhaaltje moet vertellen. De tiener kneep  haar ogen dicht en knarste haar tanden voordat ze zich weer omdraaide.
"Oké, waar moet het verhaaltje over gaan?" vroeg ze als ze op haar bed ging zitten. Even dacht Kira na, voordat ze antwoord gaf;
"Jack Frost." Verward keek Maila haar aan.
"Wie?" vroeg ze nieuwsgierig. Ze zuchtte en rolde haar ogen. Maila snoof hooghartig.
"Jack Frost, van de sneeuwpop." Maila kreunde zachtjes en pijnigde haar hersenen. Opeens werd er iets in haar oor gefluisterd en ze schrok op maar toen ze haar hoofd wenden naar de bron van het geluid, zag ze niks en niemand. Maila haalde diep adem en kalmde haar racende hart voordat ze begon te vertellen:

Lang, lang gelden, was er eens een jongen. En die jongen, heette Jack Forst. Hij woonde samen met zijn moeder en zusje aan een groot woud. En in het midden van dat woud, lag een meer, in de vorm van een cirkel. Elke winter gingen Jack en zijn zusje daar schaatsen. Maar op een dag, ging het mis.

Even was het stil. Toen fluisterde dezelfde oor weer zachtjes in Maila's oor en ze rilde. 

Het zusje van Jack was op zwak ijs gaan staan. Onder haar schaatsen vormde scheuren in het ijs. "Jack," huilde ze angstig. Jack hield zijn ogen niet van het ijs en begon hij te praten.

"Niet bang zijn. Oké? Laten we een spelletje spelen," zei hij zenuwachtig. Zijn zusje keek hem smekend aan.
"Jack!' riep ze wanhopig, en het ijs begon te kraken.
"Oké, klaar?" vroeg Jack terwijl hij zijn staf van het ijs pakte en naar zijn zusje uitstak.
"Één, twee... DRIE!" De kromme punt pakte zijn zusje bij de heupen vast en slingerde haar naar zijn plaats, en hij naar de hare. Lachend keek het meisje op van het ijs en Jack grijnsde van oor tot oor. Hij had zijn zusje gered. Hij had één van de vele taken volbracht die hem werden toegewezen voltooit. Opeens zakte hij door het ijs en hij gaf een schreeuw. Het laatste wat hij zag was d zijn zusje die huilend op het ijs zakte.

Maar Jack was niet dood. De Man in de Maan had hem laten leven en hem ijs krachten gegeven. Hij kon vliegen met de wind, sneeuw, wind en hagel laten opdoemen, en voor altijd zeventien blijven. Maar er waren ook nadelen. Niemand kon Jack nog zien, alleen als ze in hem geloofden. Maar niemand deed dat. Zijn geheugen werd gewist, voor de veilig heid, en zonder zijn staf zou hij sterven. Maar hij en de Man in de Maan hadden wel een afspraak; kinderen gelukkig maken. En dat doet Jack tot de dag van vandaag nog.

"Einde," sloot Maila het verhaal af.  Kira lag geluidloos op haar zij, haar ogen gesloten en haar knuffel dicht tegen haar borst aangedrukt. Maila glimlachte adorerend en drukte zachtjes een kus op haar hoofd.
"Wordt snel beter," wenste ze stilletjes voordat ze zich omdraaide en naar haar eigen kamer liep.

---------------------------
Hoihoi, Marit hier!
Sorry, duurde een beetje lang, maar ik had huiswerk (blegh!) en geen tijd, dus sorry. Maar hoe dan ook, hier was jullie nieuwe stukje. En als ik iets moet verbeter, laat het dan weten.
Oh, en nog iets, het gaat waarschijnlijk weer een tijdje duren voordat er een nieuw hoofdstuk opstaat. Dat jullie het alvast even weten.

XXX Marit