Snow storm ft. Jack Frost (wordt herschreven!)

10

Maila
Langzaam open ik mijn ogen. Licht schijnt recht in mijn ogen en sluit ze gelijk weer. Kreunend grijp ik naar mijn hoofd en wrijf over mijn pijnlijke slaap. Een stekende pijn trekt er door heen en ik klim langzaam overeind om vervolgens naar de badkamer te lopen en een paracetamol te pakken. Nadat ik het pilletje heb doorgeslikt, liep ik naar kast om warmere kleren aan te trekken, tot ik het ijs op de spiegel opmerk. Nieuwschierig loop ik er heen en lees de tekst goed door;

Lieve Maila,
Sorry dat ik zo hevig reageerden gisteren.

Wacht. Gisteren?! Ik ren gelijk naar Kira's kamer en zie dat ze, uit zichzelf, bed is gaan liggen. Tenminste, mam of pap zouden haar ook in bed kunnen gestopt, maar die zijn nu op zakenreis... Met gefronste wenkbrauw loop ik terug naar de spiegel en lees veder.

Maar ik ben al 302 jaar genegeerd, of werd er verteld dat ik eigenlijk een boeman was. Ik wil echt heel graag dat kinderen me kunnen zien, dus je zusje ook. Het spijt me nogmaals, en ik hoop dat je niet ziek bent. En anders kom ik langs en verzorg je wel.

Ik lach zachtjes bij het idee dat een winter geest een zieke gaat verzorgen die door de winter zelf ziek in geworden.

Maar, ik ga nu.

Slaap zacht,

Jack xx

Ik glimlach en trek een warme kerst trui aan om daarna naar Kira's kamer te lopen. Zachtjes open ik de deur voor de tweede keer vandaag en sluip op mijn tenen naar binnen.
"Kira, wakker worden," fluister ik, en ik wrijf een paar haren uit haar gezicht. Langzaam opent ze haar ogen en kijkt me met haar slaperige, blauwe ogen aan.
"Tis er?" vraagt ze met een schorre stem.
"Het is tijd om op te staan," fluister ik weer, en kreunend sluit ze haar ogen weer.
"Ik kom later wel," mompelt ze in naar kussen.
"Ooh, weet je dat zeker?" vraag ik 'verbaasd'.
"Want als ik jou was, zou ik maar snel wakker worden, voordat het monster je grijpt." Kira opent haar ogen.
"Welk monster?" vraagt ze met een bang stemmetje.
"HET KIETELMONSTER!!!"
"WAAAAAAH!!!" gilt ze, en ze springt uit bed. Lachend rent ze langs me heen, de gang op.
"KOM HIER JIJ!!!" schreeuw ik als ze lachend de deur van mijn ouders slaapkamer opent. Kira steekt haar tong uit en sluit de deur achter haar rug. Grijnzend sluip ik op de deur af, en pak de knop in mijn hand. In mijn gedachtes tel ik tot tien, voordat ik de deur in één keer open gooi.
"Hebbes!" roep ik, maar ik kijk recht in een lege ruimte. Even blijf ik zo staan, één been in de slaapkamer, de andere in de gang. Één hand op de deurknop, de andere voor me uitgestrekt als een klauw. Ik ga vlug weer normaal staan, en loop richting het bed.
"Ik heb je!" roep ik, en ik kijk onder het bed. Niks. Grommend kom ik weer overeind. Waar zit ze?! Dan hoor ik geschuifel uit de kast komen, en ik grijns weer.
"Hmm, waar zou ze zijn?!" vraag ik mezelf hardop, en ik hoor zacht gegiechel.
"Naja, meer koekjes voor mij," zeg ik met opgehaalde schouders, en ik draai me richting de deur.
"Nee!" roept Kira, en ze rent de kast uit.
"Hebbes!" roep ik, en dan heeft ze het door.
"Nee!" roept ze weer, maar ik heb haar al op het bed gegooid en klom er zelf ook op.
"Geef je over!" schreeuw ik terwijl mijn vingers in haar zij prikken. Lachend rolt ze heen en weer, en tranen rollen over haar wangen.
"Genade! Genade!" brengt ze hikkend uit. Lachend stop ik en ze komt na lachend op adem. Daarna trek ik haar glimlachend overeind en kijk haar aan.
"Pannenkoeken?"
"Pannenkoeken."