Snow storm ft. Jack Frost (wordt herschreven!)

9

Gehaast vlieg ik naar haar toe en land. Ik kniel voor haar neer en bekijk paniekerig de situatie. Onderkoeld. Nat. Veels te koud voor een mens. Ze moet hier weg. Nu! Ik til haar op en vlieg een stuk veder. Haar lichaam voelt ijskoud tegen het mijne, wat me verbaast aangezien ik al tien graden kouder ben dan een normaal mens. Ze begint te rillen en ik klem haar dicht tegen me aan.
'Het komt goed,' mompel ik tegen mezelf.
'Ze gaat het halen. We gaan het gewoon halen.' Zo snel als ik kan vlieg ik richting haar huis en open stilletjes het raam. Haar zusje zit beneden nog steeds Dora te kijken en ik leg Maila voorzichtig neer op haar matras. Zo, deken over haar heen en klaar is Kees! Ik kniel naast haar neer en veeg de haren uit haar gezicht terwijl ze langzaam stopt met rillen. Glimlachend druk ik een zacht kusje op haar voorhoofd dat haar laat glimlachen en omdraaien in haar slaap. Ze is zo mooi. Ja, je leest het goed. Ik heb misschien, wie weet, een heeeeele kleine crush op Maila. Ik weet nog, toen ik haar voor het eerst zag;

Lachend kijk ik toe hoe de groep kinderen de andere groep bekogelt met sneeuwballen.
'Komaan jongens! Pak ze!' schreeuw ik, wetend dat ze me niet horen, en ik laat met mijn staf nog een paar sneeuwballen verschijnen. Lachend kijk ik in het rond, maar dan klinkt een zacht gekraak mijn oren in. Ik draai me met een ruk om en tuur de bosrand af. Maar zie niks. Ik hou mijn staf als een speer voor me uit en loop langzaam naar de bomen, terwijl ze achter me gewoon doorgaan. Stilletjes sluip ik door de sneeuw, schud om me heen kijkend. Zou het een nachtmerrie zijn? Neh, die komen niet zo vroeg. Pitch? Neh, die heeft belangrijkere dingen te doen. Hopelijk. Ik zie iets bewegen in mijn ooghoeken en ik draai me gelijk die kant op. En dan zie ik haar.

Een meisje van ongeveer zeventien jaar oud zit gehurkt toe te kijken hoe de kinderen elkaar helemaal inpolderen met sneeuw. Ze heeft vuil blond haar en kristal heldere ogen. Haar wangen zijn rood van de kou en haar glanzende, witte houd laat haar bijna stralen. Ik voel hoe ik warm wordt, wat niet vaak gebeurt, en ga dromerig aan mijn staf hangen. Wat is ze mooi! Haar ogen zijn gefocust op één iemand, en ik volg haar blik. Op een heuvel staat een meisje dat super veel op haar lijkt.
'Aanvallen!' gilt ze, en de kinderen komen uit alle hoeken tevoorschijn. Langzaam begint mijn brein het te snappen, en ik lach. Maar als ze dat wilt doen, heeft ze munitie nodig. Ik loop naar haar toe en laat een sneeuwbal verschijnen, samen met een korte en koude windvlaag. Het meisje kijkt verbaast naar de bal, raapt hem vervolgens op en bestudeert hem aandachtig. Dan kijkt ze om zich heen, en uiteindelijk boren haar ogen zich recht in de mijne. Nou ja, die van haar gaan door me heen, ik kijk haar wel aan. Ze haalt haar schouders op en sluipt weer dichter bij terwijl ik omhoog vlieg en het meisje niet uit het oog verlies.

Ik glimlach terug bij die herinnering en druk nog een kusje op haar wang.
'Wordt snel weer beter,' fluister ik, voordat ik een boodschap op de spiegel schrijf en verdwijn.

-------------------------------------
OMG ik voel me zo schuldig! Het duurde echt super lang en dit is echt super kort! Sorry, maar niet zo veel inspiratie de laatste tijd :p. Openlijk vonden jullie het leuk en vergeet niet te stemmen!

XXX Marit