Snow storm ft. Jack Frost (wordt herschreven!)

4

Peinzend staarde Maila naar het plafond. Hoe kwam ze op dat verhaal? Betekende het iets? Bestaat Jack Frost echt? Ze sloot haar ogen en probeer de gedachtes te ordenen wat al moeilijk ging. Na nog tien minuten te hebben gepiekerd, gooide Maila de dekens van zich af en liep naar het raam en gooi het open. De koude tocht van buiten liet haar rillen maar gelijk waren de verwarrende theorieën verdwenen. Ze haalde diep adem en leunde een stukje naar buiten. De straat was bedekt met weer een nieuwe, dikke laag sneeuw. Vlokken dwarrelden rustig naar beneden en Maila stak haar hand uit om er eentje te vangen. Het lukte maar in plaats van te smelten, bleef het op haar hand zweven. Met grote ogen en een geweten dat schreeuwde om het raam dicht te gooien, trok ze niettemin haar hand terug en bekeek het kristal aandachtig. Het was echt prachtig. Zachtjes en voorzichtig raakte ze het aan en het vlokje vloog weer haar hand, naar zijn vriendjes. Een tikkeltje teleurgesteld keek Maila hoe het vlokje de grond raakte.
"Jammer," mompelde ze. Iemand grinnikten en ze draaide zich met een ruk om. Haar ogen scanden de kamer af maar zag niks. Maila schudde haar hoofd.
"Ik word gek," prevelde ze en deed het raam weer dicht. Net voordat het sloot, vloog er nog een sneeuwvlokje naar binnen maar deze was drie keer zo groot. Het bleef in het midden van de kamer zweven en gaf een zachte, blauwe gloed af. langzaam liep ze ernaar toe en nam het bewonderend in haar op. Een hand werd op haar schouder gelegd en een warme ademhaling liet haar nekharen overeind staan.

"Raak het aan," fluisterde een stem in haar oor. Met een zachte gil draaide Maila zich geschrokken om maar nog steeds is er niemand. Haar hart bonkte in haar oren en ze kneep haar ogen stijf dicht. Haar handen vormden stevige vuisten die lichtjes trilde.                                                  "Ik droom. Ik ga m'n arm knijpen en dan word ik gewoon wakker in mijn bed," zei ze tegen de stille kamer. Ze kneep in haar arm en haar gelaat vertrok in pijn. Oké, ze was dus niet aan het slapen... Is dat positief of negatief? Maila wist het zelf niet meer. Ze wende zichzelf weer tot het kristal. Het is zó verleidelijk om hem nu aan te tikken, maar iets hield haar terug; angst. Wat gebeurt er dan? Zou die stem dan een persoon worden? En is die persoon dan wel vriendelijk zijn? Langzaam en trillend stak ze haar hand uit. Haar vingers waren maar een paar centimeter verwijderd van het kristal. Ze sloot haar ogen, haalde trillerig adem voordat ze haar hoofd afwende en het kristal aanraakte.

Even verwacht Maila een klap maar die kwam niet. Langzaam opende ze haar ogen en keek verrast om zich heen. Een zilver achtige sliert vormde de mooiste vormen in de lucht. Voorzichtig raakte ze het aan en de sliert veranderde in een vlinder. Het insect vloog een paar rondjes voordat hij naar het plafond dwarrelde en in duizenden sneeuwkristallen uitéén spat. Lachend probeerde Maila ze te vangen wat nog aardig lukte. Daarna gooide ze ze weer omhoog en zo ging ik het een paar minuten door. Na die tijd liet ze zich nog na lachend op bed vallen terwijl de laatste vlokken naar beneden dwarrelden. Maila liet er eentje op haar hand vallen en keek hoe het langzaam heen en weer zweefde. Toen schoot het verhaal dat ze Kira een uur geleden had vertelt haar weer te binnen. Hij en de Man in de Maan hadden een afspraak: kinderen gelukkig te maken. En dat doet hij tot de dag van vandaag nog. Vandaag... Gelijk vloog ze overeind en keek geschrokken naar de muur.

"Jack Frost," fluisterde Maila met grote ogen. Even gebeurde er niks, maar toen hoor ze de stem weer.
"Zei ze nou echt mijn naam?" klonk het zachtjes. Geschrokken draaide Maila zich om en keek angstig naar de schaduw van haar kleren kast.
"W-wie ben jij?" vroeg ze stotterend. Stilte. Zacht gemompel vulde de doodstille kamer voordat er een beweging werd gedetacheerd door Maila's ogen. Een jongen van ongeveer 16 stapte een beetje verlegen uit de schaduw. Het was dezelfde jongen die ze vanmiddag had zien zitten op het hek! Zijn witte haren waren versiert door de net gevallen sneeuwvlokjes en zijn ijsblauwe ogen keken Maila zelfverzekerd aan.  

'Jack Frost. Aangenaam.'

--------------------------------
Hoihoi!
Weer een nieuw stukje! Wel kort, maar nou ja, het is iets!
Bedankt voor het lezen en tot de volgende keer!!

XXX Marit