Snow storm ft. Jack Frost (wordt herschreven!)

1

Zaterdag ochtend. Het begin van de kerstvakantie en dat betekende; geen huiswerk, tijd voor jezelf, en lekker uitslapen. Maila zuchtte tevreden en rolde zich nog even om, haar gezicht diep in haar kussen gedrukt. De warme dekens voegde het gewenste comfort toe dat ze nodig had om nog heel even te slapen. Gewoon, omdat het vakantie was. Er heerste een slaperige sfeer in de kamer, eentje die rust gaf.
Helaas duurde die rust niet all te lang.

Met een klap zwaaide de kamerdeur open en rende Maila's jongere zusje, Kira, joelend naar binnen.
"MAILA!! Wakker worden, wakker worden, wakker worden!" riep ze terwijl ze op Maila's bed begon te springen. De tiener kreunde en opende haar ogen chagrijnig.
"Wat moet je?" beet ze. Kira negeerde haar (of hoorde haar niet) en sprong vrolijk door, haar lange haren op en neer stuiterend.
"Het heeft gesneeuwd!" riep ze voordat ze lachend naar beneden rende. Een beetje verbluft staarde Maila voor zich uit terwijl haar hersenen langzaam op gang kwamen. Ze wierp een blik op haar wekker en kreunde harder. Net half acht. Ze liet zich neervallen en sloeg de dekens nog eens stevig om haar lichaam heen.
"Nog vijf minuten," mompelde ze tegen haarzelf met een grote gaap. Net voordat ze weer in slaap viel, sloeg haar raam open met een luide klap en stroomde de koude lucht naar binnen. Maila schoot met een zachte gil overeind en kijk half slapend, half in shock en angst naar het dunnen gordijn dat sierlijk heen en weer ging.
"Ik word gek. De vakantie is net begonnen en ik ben nu al doorgedraaid." mompelde ze slaperig. Haar hoof schudden stond ze moeizaam op en deed het raam weer dicht. Toen vielen haar ogen op de dikke laag sneeuw, en een glimlach vormde op haar gezicht. Heel even blijf ze zo staan, met de idioot grote grijns nog steeds op Maila's gezicht, voordat ze zich omdraaide en warme kleren uit haar kast pakte. Als ze ergens dol op ben, was dat sneeuw.
"Morgen mam, morgen pap!" groette Maila haar ouders vrolijk terwijl ze snel een boterham smeerde
"Goeiemorgen schat," glimlachte haar moeder liefdevol terwijl haar vader de krant wat liet ritselen en bromde.
"Wham if Kira?" vroeg Maila met een mond vol met brood en pindakaas.
"Eerst je mond leeg eten, dan pas praten," zei haar moeder streng over het snijden van de ham. Ze rolde haar ogen maar slikte desondanks ialles door en vroeg het nog een keer.
"Waar is Kira?" vroeg Maila, een beetje onrustig.
"Die is naar het platje gegaan,'" zei moeder. Ze bedankte haar, propte de rest van het brood naar binnen en sprintte naar buiten.

Na twee minuten rennen klonk het geschater en gelach van kinderen, en een glimlach werd op Maila's gezicht geplakt. Ze versnelde haar pas en rende het grind pad over. Op de open plek was een groep van ongeveer tien kinderen bezig met een reusachtig sneeuwballen gevecht.
"Aanvallen!!" klonk Kira 's stem, en aan de ene kant van de open plek kwamen vijf kinderen tevoorschijn, onder ander haar zusje, en gooide hun sneeuwballen op de ander groep die gillend en lachend dekking zocht. Een plannetje vormde zichzelf razendsnel in Maila's hoofd en ze glimlachte ondeugend. Ze sloop heel stilletjes naar de kant van haar zusjes fort en bewoog een beetje onhandig tussen de struiken en bomen door. Na een tijde keek zo op van de grond, recht tegen de rug van Kira. Met gebogen rug zocht ze een goede plek om te schuilen terwijl ze zich klaarmaakte voor de verrassingsaanval. Hurkend achter een boom lachte het meisje zachtjes van de voor-pret. Dit ging zo cool worden! Een koele wind liet haar even huiveren, en verbaasd keek ze naar de sneeuwbal die voor haar voeten lag.

Met een frons keek Maila snel om zich heen, maar er was niemand te zien. Toch voelde ze zich- bekeken. Voorzichtig pakte ze de bal op en bestuurde hem aandachtig. Nogmaals keek ze in het rond. Nog steeds geen levend wezen te zien. Na nog en paar minuten gepieker haalde ze haar schouders op en de speelse glimlach verscheen weer op haar gezicht terwijl ze de bal opheft en mikte. Maila gooide, en hij was raak. Gillend draaide de kinderen zich om en ik rende brullend, als een wild beest, op ze af. Ze stoven alle kanten op en Maila reeg nog Kira te grazen.
'"Ik ben het sneeuw monster, en ik ga je opeten!" riep ze speels voordat ze haar begon te kietelen. Schaterend van het lachen smeekte Kira om genade die Maila haar na een tijdje gaf. Lachend liet het tweetal zich op de grond vallen. 

"Kijk, ik ben een engeltje!" giechelde Maila terwijl ze haar benen en armen bewoog, het figuur van een engel verschijnend in de sneeuw. Kira volgde het voorbeeld van haar grootte zus, en al snel lagen alle kinderen op de grond. Lachend voelde de tiener hoe de sneeuwvlokken op haar neus smelten en ze wierp een blik op de bosrand toen ze lachend op zat. De lach verdween en maakte plaats voor een frons.

Zag ze daar nou iemand staan?

------------------------------

Jeee!!! Eerste hoofdstuk!! Hope you guys like it!! Binnenkort komt er weer een nieuw stukje, maar deze was ook wel heel kort... Ik ben teleurgesteld in mezelf... Grapje!

XXX Marit