Snow storm ft. Jack Frost (wordt herschreven!)

2

Maila kneep haar ogen tot spleetjes terwijl ze onhandig op stond en speurde de bosrand af. Bomen, bomen, struik, sneeuw... Geen persoon.
"Wat is er?" vroeg Kira nieuwsgierig vanaf de grond. Om haar heen waren andere kinderen nog vrolijk door gegaan met hun sneeuwengelen. Maila schudde haar hoofd en gaf haar zusje een geruststellende glimlach.
"Niks, ik dacht dat ik iets zag, maar het bleek gewoon een boom te zijn," zei ze. Heel even bleef ze peinzend staan voordat ze de verschillende scenario's van zich af duwde en keek Kira glimlachend aan.
"Zullen we een sneeuwpop maken?" vroeg ze haar en het meisje begon met een grootte grijns te knikken. Lachend pakte Maila haar kleine hand vast en trok haar weg van de open plek, naar een stukje waar het rustiger was.

"Oké, dit gaan we doen; ik maak het onder en midden lijf, en jij maakt het hoofd. Begrepen?" vroeg Maila gespeeld streng. Kira klapte giechelend in haar handen en begon sneeuw bij elkaar te schrapen. Maila volgde haar voorbeeld en toen de sneeuwbal groot genoeg was, begon ze hem over de grond te rollen.
Na tien minuten had ze een druipneus, dode vingers, sneeuw in haar haren en nek, maar ook twee grote sneeuwballen die misschien zelf iets te groot waren. Met veel moeite kreeg Maila het midden lijf op de onderste sneeuwbal en leunde er op, hijgend. Kira trok aan haar jas.
"Mag ik het hoofd erop zetten?" vroeg ze onschuldig met haar beste puppy ogen. Ze is zo schattig!
"Tuurlijk mag je dat doen," glimlachte Maila. Vlug duwde ze het midden lijf nog eens stevig op de grootste bal, waarna ze Kira met een beetje moeite optilde. Voorzichtig duwde ze het hoofd aan. Maila zette haar vlug weer neer en tevreden keken ze naar de sneeuwpop.
"Kunnen we thuis warmen choco drinken?" vroeg Kira met een gaap. Maila knikte en pakte haar hand vast. Half slapend sleepte ze haar voeten over de grond. Een tikkeltje bezorgt keel ze haar zusje aan. Ze zou toch niet ziek zijn? Achter hun hoorde ze het gekraak van sneeuw, en met een bonzend hart draaide Mail zich om. Haar lichaam bevroor als haar ogen zo groot werden als schoteltjes en haar mond wagenwijd open stond van verbazing.

 Op het hoofd van de sneeuwpop stond een hoge, zwarte hoed versiert met ijskristallen. Om zijn nek was een rode sjaal met een patroon van sneeuwvlokken geknoopt. De knopen op zijn onder en midden lijf waren pikzwart, maar toch zag Maila een paar kristallen. De wortel die diende als neus was ook versierd en een twijgje vormde een scheve glimlach. Met grote ogen keek ze er naar. Wie heeft dat gedaan, en dan zo snel?! 

"Hebben wij dat gedaan?" mompelde Kira slaperig. Maila gaf geen antwoord, haar ogen nog steeds op de nieuwe accessoires van de sneeuwpop gericht. Opeens werden Kira's ogen groot en begon als een gek te wijzen naar de lege plek naast de sneeuwpop.                                            "Daar! Die jongen, die jongen heeft de sneeuwpop versiert!" riep ze verrast. Maila fronste en keek zoekend om zich heen, maar er was echt niemand. Ze legde haar hand op haar voorhoofd en voelde gelijk dat haar lichaamstemperatuur hoger was dan normaal.

"Kira, je ijlt. Daar staat niemand,"zei Maila zachtjes terwijl ze haar voorzichtig mee sleepten.
"Nee! Hij staat daar echt!" protesteerde ze verontwaardigt.
"Kijk dan! Hij- hij heeft blauwe ogen, wit haar en een blauwe sweater! Je moet hem kunnen zien! Oh, kijk! Hij zwaait naar me!" riep ze opgewonden, en ze zwaaide naar 'de jongen'.
"Oké, that's it. Wij gaan naar huis," zei Maila met een oog rol  terwijl ze haar tegen spartelende zusje optilde. Ze schreeuwde en gilde in protest, maar Maila liep onverstoorbaar door. Na een tijdje stopte ze met schoppen en slaan en hoorde ze een zachte maar regelmatige ademhaling. Glimlachend drukte ze zacht een kusje op Kira's voorhoofd voordat ze naar de uitgang van het park liep. Nog één keer draaide ze zich om. De sneeuwpop stond alleen tussen de bomen en een zachte wind liet de takken van de bomen zachtjes heen en weer wiegen, witte sneeuw lichtjes dwarrelend naar beneden. Ze snoof zachtjes en rolde haar ogen voor de tweede keer.
"Een jongen- me hoela een jongen," mompelde ze tegen zichzelf terwijl ze Kira op haar heup zette. "Het komt goed, zal voor je zorgen," fluisterde ze voordat ze haar zachte lippen weer op haar voorhoofd drukte.

Toen Maila haar straat in liep, glipte een koele bries langs haar heen die haar liet huiveren.
"Rot winter," gromde ze en ze versnelde haar pas. Toen haar ogen op haar voordeur vielen, grinnikte ze en rende het laatste stukje. Maar zoals gewoonlijk, verloor ze haar evenwicht toen ze iets te hard over een ijzig stukje liep. Met een zacht gilletje viel ze achterover, haar schrap zettend voor de klap met Kira stevig tegen zich aangedrukt maar de klap... komt niet. Maila lande namelijk in een hoop poedersneeuw. Verbaast raakte ze het koude poeder aan dat letterlijk op één hoop ligt. Ze fronste. Dit komt niet van een boom, want daarvoor is het te veel. Misschien heeft iemand sneeuw geruimd?  Even bleef ze zitten voordat de kou haar kleding binnendrong en stond met een rilling op en liep haastig naar de deur. Net toen ze de de bel in wou drukken, hoorde ze het bekkende geluid al door de hal klinken. Oké, nu werd ze echt een beetje bang. Een paar seconden later stond moeder in de deuropening met haar vriendelijke glimlach die ietsjes breder wordt als haar blik op de slapende Kira en Maila's doorweekte kleren viel.
"Was zeker wel leuk hé, even lekker die energie kwijt," lachte ze zachtjes voordat ze Kira van me over nam en met haar richting de woonkamer liep. Maila bleef nog even staan voordat ze eindelijk uit haar dwaas wakker werd en ook naar binnen liep. Vlak voordat ze de deur dichtdeed, vielen haar ogen op het trottoir en ze snakte naar adem.

Een jongen zat nonchalant op het hek terwijl één voet heen en weer bungelde. Hij had witte haren, fel blauwe ogen en een huid zo wit als sneeuw. In zijn hand hield hij een staf vast, met aan het einde een boog. Hij droeg een donker blauwe sweater met ijskristallen en ook zijn donker bruine broek was daarmee versiert. Hij schonk Maila een scheve grijns voordat ze met een piep de deur dicht sloeg. Ze kneep haar ogen dicht en liet zich jammerend tegen de deur aan leunen, handen in haar haar.                                                                                                                                                        "Ik word gek. Ik word helemaal, helemaal gek," kreunde ze.

----------------------------------------------------

Hoihoi mensen!
Hoofdstuk twee!!
Heel even, ik opende de app en kreeg een berichtje dat hoofdstuk één drie stemmen heeft!!! Aaaaaah!!! Dat betekent echt heel veel van me. Nog even iets, ik ga mijn best doen om zo veel mogelijk te plaatsen, maar morgen begint school weer en dat betekent huiswerk 😢.
Maar ik ga echt mijn best doen!

XXX Marit