Snow storm ft. Jack Frost (wordt herschreven!)

7

Nadat ik Kira voor de tv had gezet met een warme deken om haar heen ben ik zo snel mogelijk naar het park gerend, op zoek naar Jack. Hijgend kijk ik om me heen, maar nog steeds alleen maar bomen. Ik vloek hard en ren uitgeput veder.
'JACK!!' roep ik, maar ik krijg geen antwoord.
'Wat dacht je dan?' klinkt het stemmetje in mijn hoofd. Ik schud het weg en stap stevig veder. Na een paar minuten hoor ik alleen nog maar het geruis van de bomen. Zacht vloekend dit keer trek ik mijn voet uit een sneeuw hoop waar ik per ongeluk in ben gaan staan.
'JACK!!' roep ik nog eens, en weer geen antwoord. Ik kijk spijtig in het rond en bijt op mijn lip.
'Ik weet dat je boos en verdrietig bent, maar ik meende het niet zo!' roep ik.
'Maria zou zich doodschrikken, en de laatste keer was ze dat ook al bijna! Ze heeft een zwak hard!' En dat verzin ik niet. Als Maria heel erg schrikt, stopt haar hart met kloppen en gaat ze dood. Daarom mag ze ook geen horror kijken of naar een spookhuis gaan. Dat kan haar dood beteken. Ik weet nog die ene keer dat het bijna mis ging:

Proestend sta ik om de hoek, wachtend op Kira.
'Maila!' hoor ik haar roepen, en ik druk mijn rug recht tegen de muur. Ik zie haar voetjes voorbij komen en ik spring tevoorschijn, met het duiveltjes masker op.
'HAAA!!' gilde ze, en het volgende moment lag ze op de grond. Lachend zette ik het masker af.
'Kira,' lachte ik, maar ze reageerden niet.
'Kira?' vroeg ik nu een beetje bang. Weer geen reactie.
'KIRA!!' riep ik, en ik knielde bij haar neer. Ze was lijkbleek en ze werd langzaam koud.
'MAMA, PAPA!!' schreeuwde ik huilend. Ik tilde haar een beetje op en legde haar hoofdje op mijn schouder.
'Het komt goed, ik ben bij jij,' snikte ik.

Een traan rolt over mijn wang en ik laat hem lopen. Door mijn schuld was ze bijna dood! Ik heb het mezelf nog nooit vergeven. Hoopvol kijk ik in het rond, maar nog steeds zie ik hetzelfde. Geen Jack, bomen en sneeuw. Een traan rolt naar beneden en ik laat me tegen een boom zakken. Ik heb de hele ochtend gelopen. Ik kan echt niet meer. De sneeuw smelt langzaam en trekt ik mijn kleren. Langzaam begin ik te rillen en kijk om me heen. Nog steeds niks.
'Jack,' fluister ik zachtjes.
'Ik geloof in je.' Ik ga door met trillen, tot het in één keer stopt...

-----------------------------------
CLIFFHANGER!!

Zal ze doodvriezen? Of zal Jack haar reden?
Ik weer het zelf ook nog niet 😝.
Vergeet niet mijn andere verhaal te checken en te stemmen.

XXX Marit