Geleceğim Karanlık

Korkutan Işıltı

                    Gözlerimi kamaştırırçasına beyaz ve berrak karlar üzerinde ağır ağır yürüyordum. adımlarımı her atışımda o kar tanelerinden çıkan sesle adeta bütünleşmiş bir haldeydim. elimde ekmek poşetleri,  aklımda okulda yaşadığım ve beni derinden üzen o anlar vardı. adımlarım ilerliyordu ama ben adeta duruyordum zaman mekan duruyordu anlamıyordum belkide anlayamıyordum. Bir flüt alamadığım için müzik öğretmenimin beni bu kadar acımasızca dövmesini arkadaşlarımın içerisinde bana hakaret etmesini hele hele keçe silgiyle kafama vurmasıyla tebeşir tozuna bürünen yüzümü düşündükçe hıçkırıklara boğuluyordum.  öğretmenim bana neden getirmedin flütünü dediğinde o an tubayla göz göze geldim bana acıyan gözlerle bakıyordu ve o kadar çok korkmuştu ki gözleri yerinden çıkacak gibiydi. ben ise sadece sessizliğime büründüm ve tek kelime söyleyebildim

-Alamadım....

işte bütün yol boyunca bunları düşünüp ağlarken gözümden akan yaş tanesi yanağımdan süzülüp tam karların üzerine düşecekken ışıl ışıl parlamaya başladı ve adeta hava da asılı kaldı. korktum ve duraksadım öylece kala kalmıştım nefes alış verişim hızlanmış adeta kalbimin dum dum dum sesi boğazımda hissediyordum. birden göz yaşı tanesi yavaş hareket etti ve  elbiselerimden yukarı doğru kaymaya başladı ben artık bu manzara karşısında bayılmak üzereydim. derken bir köpek havlama sesi duydum arkamdan ve korkuyla kaçmaya başladım.evin önüne gelene kadar koşmuştum nefes nefes kalmıştım ki aklıma göz yaşı tanesi geldi dikkatlice üzerime baktım ve bulamadım. muhtemelen düşmüştür diye içimden geçirerek kapının zilini çaldım

-kimooo..

*ben geldim abla aç kapıyı

-nerede kaldın salak açlıktan bayıldık

*fırında sıra vardı abla o nedenle geç kaldım 

dedim ve usulca içeri girdim. ellerimi acele ile yıkadım ve sofrada annemin hemen yanına sıkışı verdim. yemekte yine patatesten oluşturulmuş yemekler vardı. ekmeğin ucundan kestim ve yemeğin suyuna bandırmaya başlamıştım ki tavanda  ışıl ışıl parlayan o göz yaşı tanesini gördüm. gözlerim kocaman açıldı ve ben bu kez dahada tedirgin bir halde solumaya başladım. babam oturduğu yerden gür bir sesle

-neyin var oğlum yavaş ye nefes nefese kaldın

dedi. bütün heyecanım ve korkumla birlikte belki yine kaybolur diye düşünerekten sadece sustum. o an hayatıma çok farklı bir şeyin girdiğini anladım ama bu kadar beni değiştirebileceğini tahmin edememiştim.