MUHBİR (Tamamlandı)

Bölüm 2

Topuklu ayakkabılarla karanlık yolda koşarken arkama bile bakmıyordum.

Arkamdaki ayak sesleri azaldığında ayakkabıları çıkarıp tekrar koşmaya başladım.

Silahım yanımdaydı ama içindeki son kurşunu da adamın kafasına sıkmıştım.

''Lan seni elime geçirdiğimde bunların hesabını tek tek soracağım,dur lan''

Ömer'in sesiyle daha da hızlandım.

Boş binaların olduğu sokağa girip saklanacak yer aramaya başladım.

Eğer hemen saklanacak bir yer bulamazsam yakalanmam an meselesiydi.

Sadece Ömer olsa tek hamlede işini bitirirdim ama Ömer'in itleri de arkamdan koşuyordu.

İstanbul'un terk edilmiş sokaklarında nefes nefese koşarken yarısı yıkılmış bir evin boşluğuna saklandım.

Burada beni bulmaları çok kolaydı sakinleşip başka bir yer bulmalıydım.

Nefesimi tekrar düzene sokmaya çalışırken.

''Pişt'' diye bir ses duydum.

Sesin geldiği yöne baktığımda ahşap bir evin ikinci katından en fazla 7 yaşlarında saçı başı kir pas içinde bir çocuk bana sesleniyordu.

Çocuk eliyle gel işareti yapınca bulduğunu binaya baktım.

Kapısında kilit vardı.

Çocuğa ''kapı kilitli''diye fısıldadım.

Çocuk aşağı işaret edince binanın alt tarafına göz gezdirdim.

Bodrum katı olduğunu tahmin ettiğim bir köpeğin ancak sığabileceği bir kapı açıktı.

Vakit kaybetmeden kapıdan içeri girdim.

Kapıyı kapattıktan 15 saniye sonra Ömer'lerin seslerini duydum.

Küçük paslı kapıya kulağımı yaslayıp dinlemeye başladım.

''Nereye gitti bu sürtük''bu lafı sana yedireceğim.

''Abi bu sokağa girdi eminim''şerefsiz

''Hey çocuk bak bana''lanet olsun çocuk girsene içeri..

''Söyle abi''cevap vermesene oğlum

''Buradan koşan bir kız gördün mü?''söyleme söyleme

''Gördüm abi''s*ktir şimdi bittim.

''Nereye gitti''

''Şu ilerideki büyük ağacın olduğu sokağa girdi abi''aslanım benim.

Ayak sesleri uzaklaşınca derin bir nefes aldım.

Yırttım! 

En azından şimdilik.

Gözlerimi kapatıp sakinleşmeye çalıştım.

''Abla neden kovalıyorlar seni''

Çocuğun sesiyle gözlerimi açtım.

''Onları biraz kızdırdım,yardım ettiğin için sağ ol''