Karanlığın içindeki canavar

29. Bölüm - İntikam

"Armina uyan hadi kızım aç gözlerini!" nerede olduğunu göremediğim birisi bana bağırıyordu. Yanımda sadece Aras'ı görüyordum.

"Hadi gel gidelim" diyordu.

Gelmek istiyordum ama birşey beni arkaya çekiyordu. Gitmek istemiyordum!

Aras'ın elini tutup "gitmek istemiyorum bırakma beni." dedim.

Gülümseyip yanağımı okşadı. "Seni nasıl bırakabilirim ki."

Yanından ayrılmak istemiyordum ama birisi beni geriye çekiyordu.

Korkarak aras'a baktım. Sadece bana "Merak etme seni buradan kurtaracağım." dedi ve uzaklasmaya başladı.
Bağırıyordum. "Aras gitme ne olursun!"

Cevap vermiyordu. Şimdi bu hastane'nin koridorunda tek başıma kalmıştım. Her yer karanlıktı korkuyordum.

Bağırıyordum "Aras burda tek başıma bırakma beni!" diyordum ama hiç ses gelmiyordu. Biranda bir el omuzuma dokundu. Arkamı döndüğümde murat bana gülümseyip "hadi geri dön armina." diyordu.
Elini çekip "hayır aras'ın yanına gitmek istiyorum!" dedim.

Bana bakıp "Aras seni istemiyor kabul et." dedi.
Gözlerimden yaşlar dökülürken "haklısın beni istemiyor." dedim.

Gülümsedi. "O zaman gel benimle."

Elinden tutup onunla beraber yürümeye başladım ve gerçekliğe geri döndüm. Hiçbirşey göremiyordum. Bir sürü insan sesinden başka hiçbirşey duyulmuyordu. Aradan tek murat'ın sesini ayırt edebiliyordum. Alnımdan öpüp bağırdı. "Aferin kızıma! Geri döndü!"

Gözlerimi zar zor açarken bir sürü doktor eğilmiş başımda bana bakıyordu. Aras neredeydi? Gitmiş miydi?

Murat gülümseyip "Aramıza tekrar hoşgeldin armina." dedi. Hiçbirşey anlamıyordum neyden bahsediyorlardı? Bir kac doktor ve hemşire yanımdan ayrılırken murat yatağımın kenarına oturup "odanda kalp krizi geçirmişsin seni hemen yoğun bakıma aldık. Neredeyse kalp masajı yapmaktan artık vazgeçiyordum ama sen geri döndün." minnet duyar bir sesle tekrar gülümsedi "geri döndün."

Konuşacak halim yoktu sadece ona bakabiliyordum. Saçımı okşayıp "çok zor bir gün geçirdin artık uyusan iyi olur iyi geceler" dedi ve yanımdan ayrıldı.

- 3 Hafta Sonra -

Bir aydır bu hastane benim yuvam olmuştu. O'nu yavaş yavaş unutmaya başlıyordum. Hani derler ya gözden ıtak olan gonülden'de ırak olur diye aynen öyleymiş. Günlerim dolu dolu geçiyordu burada. Hastanede kalan hemen hemen her insanla tanışıyordum murat beni yalnız bırakmıyordu. Sıkı dost olmuştuk onunlada. Bazen bana kanka bile dediği oluyordu. Hemşireler çıkış saatinde çay ile abur cubur alıp yanıma geliyor benimle muhabbet ediyordu. Kaldığım oda'nın rengini bile murat benim için değiştirmiş bebek mavisi yapmıştı. Söylediğine göre bu renk hem insanın içini dinginleştirir hemde odaya aydınlık verirmis. Başta ne kadar bu rengi istemesemde şimdi begeniyordum hosuma bile gidiyordu. Haftasonu pazar günleri murat beni dışarıya çıkarıyor benimle sohbet ediyordu. Elinden geldiğince yanımda olup bana destek veriyordu.