Ik geneer me niet, echt niet. Xalini, die me nog steeds bezorgd aankijkt, stelt voor om eens in mijn boekentas te kijken. dat doe ik dan ook maar, en wat vind ik daar? mijn boek. Eindelijk, het duurde veel te lang voor ik hem vond. De leerkracht geeft ons de opdracht om per twee samen te gaan zitten en om een groepswerk te doen. zoals gewoonlijk gaan Xalini en ik samen zitten, maar in de plaats dat we aan de taak beginnen, ratel ik gewoon door. ik vertel haar alles. tegen de tijd dat de opdracht af moet zijn, ben ik net klaar met mijn zegje.
gelukkig rinkelt de bel, speeltijd. Samen met Xalini ga ik naar buiten, en wachten samen op één van de vele versleten groene bankjes op Amber en Jolien (we noemen Jolien altijd cat, maar dat doet er niet toe). Ik wil net even mijn gsm bovenhalen, maar dan houd Cat me tegen. Dan herinner ik het me weer, enkel 's ochtends en tussen de middag mag je je gsm gebruiken. Sinds ik ben veranderd van richting, en dus ook van school, moet ik me nog een beetje aanpassen. Op de speelplaats probeer ik mijn gedachten een beetje te verzetten, toch dat probeer ik, het is niet makkelijk met al die politie die hier rondloopt. plots zie ik haar gezicht weer, de politieagente Ruth die me deze middag in kapel heeft ondervraagt. Ik denk weer terug aan alles wat ze zei, ik denk dat ze zelf ook zoiets heeft meegemaakt, ik zie het aan de manier waarop ze kijkt als ze me ondervraagt. Ik krijg tranen in mijn ogen als ik weer nadenk over de hele situatie. Ik schrik een beetje als de bel plots gaat.
Het laatste lesuur gaat beginnen. Xaini en ik nemen afscheid van de anderen en slenterend dan rustig door de gangen. We hebben nog een les Nederlands, één van de leukere vakken op school, dat komt door de leuke en vriendelijke lesgeefster. Ze heeft een fantastische voornaam: 'Coralie'. Ik bewonder haar manier van lesgeven, en ze brengt me helemaal tot rust. Ook tijdens deze les moeten we groepswerk doen. De opdracht moet af zijn tegen het einde van deze les. Natuurlijk schuiven Xalini en ik meteen de banken tegen elkaar en beginnen aan het groepswerk. Ondanks dat we de hele les goed voortdoen, lukt het ons niet om klaar te geraken. Mevrouw vind het allemaal niet zo erg, en we mogen de volgende les er nog eventjes aan werken. Ondanks het feit dat zij tevreden is, kan ik er niet zo goed mee omgaan. Heel de planning die ik in mijn hoofd heb, is in de war gestuurd. Opnieuw voel ik een hyperventilatie opkomen. Gelukkig zien zowel de lerares als Xalini het. Mevrouw komt voor me staan, en Xalini ondersteunt me langs de achterkant. Ik hoor de geruststellende stem van mijn lievelingslerares, en kan weer tot rust komen. Ik zou wel uren naar haar kunnen luisteren.
