Eenmaal ik terug in klas ben lijkt het alsof ik niet kan stoppen met nadenken, niet over de les maar over het dierenhaar dat gevonden is. Het is of ik alle mensen die ik ken met huisdieren als een bedreiging zie. Ondanks dat ik er niet helemaal bij ben met mijn hoofd probeer toch een beetje op te letten tijdens de moeilijke wiskunde les. Plots gaat mijn gsm weer, het is Ruth. Ik vraag aan de leerkracht of ik mag opnemen en gelukkig zegt ze ja. Al wandelend naar buiten neem ik de telefoon op. Ze heeft blijkbaar verschillende vingerafdrukken gevonden en vraagt of ik naar het kantoor kan komen om te kijken of ik toevallig geen van de mensen ken. Ik wandel naar het leerlingensecretariaat terwijl ik vraag aan Ruth of ze nog even aan de lijn wil blijven. Ik geef mijn gsm aan één van de vrouwen die er aan hun bureau's zitten. Ze babbelen een poosje en daarna legt ze mijn gsm neer. De opvoeder kijkt naar me en schrijft een briefje. Ik mag weg van school. Ik spring op mijn fiets en ga richting het kantoor. Mijn benen draaien snelle rondjes op mijn pedalen. Uiteindelijk zie ik het gebouw waar ik moet zijn.
Ik haal diep adem en ga naar binnen. Daar zie ik Ruth en ze komt meteen mijn richting uit. Ze spreekt op de zelfde manier als de eerste keer dat ik haar ontmoette. Toen snauwde ik haar af. Ik wil me nog verontschuldigen bij haar maar Ruth wil meteen beginnen met de foto's. Ze loopt het rijtje met de namen af. Plots leg ik mijn hand op één van de foto's en begin hard te wenen. Met mijn ogen vol tranen bekijk ik de foto nog eens goed. "Dat kkkkan echt niet" stotter ik stil. Het gezicht dat ik daar zie is dat van Amber. Ik vraag nog of dit één van de verdachten is. Ze antwoordt dat ze één van de verdachten is en vraagt daarna waarom. Ik leg uit dat ze mijn beste vriendin is en dat het echt niet kan. Na een tijdje zeg ik dat ze verder mag gaan met de foto's. Ik blader door tot ik nog een bekende tegenkom. Het is Collette. Wat doet zij tussen de verdachten, en waarom als allerlaatste? Ook deze keer vertel ik dat ik haar ken. Ruth zwijgt. De stilte lijkt niet te doorbreken totdat haar gsm rinkelt. Ze zegt nog snel vaarwel en daarna verdwijnt ze uit mijn zicht. Ik stap weer richting mijn fiets, daarna ga ik weer naar school, ik moet absoluut mijn gedachten verzetten. Als ik op school aankom is het net speeltijd. Ik ga richting mijn groepje waar ook Amber inzit. Ik moet het haar echt vertellen, ze moet dit weten. "Hoi" zeg ik kort. mijn beteuterde blik ontgaat hen niet, ze vragen wat er gebeurd is. Ze dringen een beetje aan en dan zeg ik alles, ook over Collette. De bel gaat weer.
De dag gaat redelijk traag voorbij maar uiteindelijk is het dan toch tijd om weer naar huis te gaan. Ik kan gaan slapen. Eindelijk! Eindelijk kan ik rusten en een beetje nadenken op mijn gemak.
