We hadden mentoruur en iedereen moest komen. Van verschillende kanten kwam protest, want iedereen wilde vrij.
Normaal gesproken kregen we dat ook, behalve de mensen die op gesprek moesten.
Rick stond voor in de klas. Hij was kennelijk nog al zenuwachtig, want zijn vingers trommelden aan één stuk door op zijn broek. Niet dat hij anders echt vaak stil zat, maar zó zenuwachtig had ik hem nog nooit gezien.
Eigenlijk vond ik hem best zielig, veel klasgenoten vonden hem maar raar.
Iedereen praatte door elkaar en niemand lette op Rick. Alleen ik keek hem aan en hij keek onzeker terug. Ik wist niet goed wat ik moest doen en draaide mijn hoofd af naar Jill, die naast me zat. Ook wij begonnen te praten, over de les die we het uur hiervoor hadden gehad.
Na vijf minuten had onze mentor eindelijk de hele klas stil gekregen. 'Rick wil jullie even iets vertellen.' zei hij. Rick werd helemaal rood. Hij haalde diep adem. 'Ik heb ADHD.' zei hij. In de klas was het stil. Heel stil. Ik voelde dat er iemand iets moest gaan zeggen. 'Gaaf!' riep ik keihard door de klas. Rick keek me verwonderd aan. Iedereen begon zacht te lachen en met elkaar te praten. Mijn mentor glimlachte dankbaar naar me. En het voelde goed.
De rest van het uur probeerde Rick ons uit te leggen wat het was, hoe het kwam en waarom hij dingen deed. De hele klas luisterde, de ene leerling wat geïnteresseerder dan de ander, maar iedereen luisterde in ieder geval.
Rick keek blij aan het einde van de les. Hij had veel vragen gehad en wist op bijna alle vragen een antwoord.
's Avonds kreeg ik een appje van Rick. Ik had nooit verwacht dat hij een meisje zou durven appen. [Nog bedankt van vanmiddag.] appte hij.
Geen smiley. Niets. Alleen die ene zin. Ik zat even na te denken hoe ik moest reageren. [Is er iets?] appte hij er achteraan. Kennelijk had hij gezien dat ik het gelezen had. Zou hij weer zo zenuwachtig kijken, nu naar zijn mobiel? Ik begon snel te typen. [Hey! Geen probleem joh.. Ik moest ff nadenken hoe je het bedoelde, haha.] Ik dacht diep na, zou ik een knipoog sturen, of een duimpje omhoog? Hij had het ook niet gedaan, maar waarom niet? Durfde hij niet of had het er gewoon niet aan gedacht?
Ik verstuurde het appje uiteindelijk zonder smiley en zonder duimpje.
Rick reageerde niet meer. Had ik iets fout gedaan? Ik snapte ook niets van die jongens... Misschien wist hij gewoon niet wat hij moest zeggen.
Ik hoopte niet dat hij verliefd op me was. Ik mocht hem wel hoor, daar ging het niet om, maar ik wilde zó graag verkering met David.
Hij zou vast wel een ander leuk meisje kunnen vinden. We konden vrienden zijn, als hij dat tenminste wilde. Misschien.
