Woensdag 7 Oktober

40 4 0
                                    

We zouden binnenkort een presentatie krijgen over 'verantwoorde omgang met seksualiteit'. Bah. En dat met die docente geen controle had over discussies, het moest verboden worden. Al die schaamteloze argumenten die uitgesproken werden. Al die kwetsende opmerkingen die door het lokaal zouden vliegen. Dus niet.
Ik zag het alweer voor me. Een opmerking die gemaakt werd, bijvoorbeeld over verkrachting. Stel je eens voor dat er een week erna iemand verkracht werd. Die zou dat nooit vertellen, alleen al om die opmerkingen, die onder zo'n voorlichting gemaakt waren. Dat kon toch nooit de bedoeling zijn van zo'n voorlichting? Er werden vaker opnerkingen gemaakt in onze klas, die je oneerlijk maakten. Omdat de algemene mening in de klas al zo zeer bepaald werd door dat ene argument, kon je de waarheid niet vertellen.

Ik had weer mentorgesprek. Of ik nog 'iets' had. 'Ja,' zei ik, 'we hebben die presentatie woensdag, u weet wel'. Nee, hij wist het dus niet. Het duurde even voor ik uitgelegd had waar het om ging, en wat mijn probleem was. 'Eigenlijk zou daar ook nog een andere docent bij moeten zijn.' zei ik. Mijn mentor keek me fronsend aan. Ik kon zijn gedachten wel raden, maar hij hield zijn mond. Ik ook. Laat ze maar denken, dacht ik. Toen nog wel...
Mijn mentor beloofde een mailtje te sturen naar de roostermaker. Ik geloofde er niets van. Als er geen docent bij zou zijn zou ik gaan spijbelen. Vastbesloten was ik, en dat zei ik ook. Hij reageerde niet en vervolgde het gesprek over cijfers, vriendschappen, de klas en meer van die dingen. Ik kon me niet concentreren, want mijn hoofd zat vol met komende woensdag.

Het 7e sprak ik m'n coach. 'Je weet wat anderen over je zullen denken als je wegblijft hè,' zei hij, 'kun je daar boven staan?'
'Ja,' zei ik zelfverzekerd, met een uitdagende blik. Toen kon ik dat nog. Nu niet meer.
Hij keek me doordringend aan en ik sloeg toch mijn ogen neer. Was ik wel zo zeker als ik altijd dacht? Gelijk wist ik dat ik dat niet had moeten doen, maar dat was te laat.
Hij zei niets. Dat was het dan.
Niet minder en niet meer.

Nooit meer naar school!Waar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu