Ik had mentorgesprek. Hij had me vast vorige week al willen spreken, maar ik was er toen niet. Ik was best nieuwsgierig naar wat hij bedoeld had met zijn appje, maar ik vroeg er niet om. Zijn gesprek ging zoals altijd. Eerst over hoe het in het algemeen met me ging, daarna over mijn cijfers. Saai was dat. Mijn cijfers waren altijd even goed, dus waarom moest het er altijd over gaan? Ik stond altijd rond de acht gemiddeld. Dat kon natuurlijk beter, maar hij kon zich beter bezighouden met anderen.
Hij had kennelijk al 4 minuten tegen me zitten praten, terwijl ik zat na te denken. Hij keek me vragend aan. Automatisch zei ik: 'weet ik niet.' met een uitgestreken gezicht. 'Op die vraag kan je geen 'weet ik niet' antwoorden.' zei hij. Ik glimlachte. 'Sorry, ik lette niet op wat u zei. Nog een keer? En de volgende 4 minuten gingen in.
Eindelijk begon hij over het appje wat hij had gestuurd. 'Ik kon zelf later niet meer reageren,' zei hij. 'mijn vrouw was erbij en ze is er nogal tegen dat ik met leerlingen app.' zei hij. 'Ik ook.' zei ik. Het bleef even stil. 'Oké,' zei hij, 'ik zal je niet meer appen.' Ik keek hem aan. Hij bleef even stil. 'Maar u vroeg me of ik Rick z'n buddy wilde zijn?' zei ik, meer als een conclusie dan als een vraag, 'wat moet ik precies doen?' Weer bleef het stil. Hij keek me aan met zijn allesdoordringende blik. Kreun.
'Ik wil graag dat hij je kan bellen, als hij vragen heeft over je huiswerk.' begon hij zijn verhaal. Ik luisterde maar half. 'Prima' zei ik en ik liep weg. Zou Rick mij vaak gaan bellen? Misschien zou er zelfs wel iets groeien tussen ons, maar kon ik dat wel met hem? Hij was zo anders. Anders dan ik. Anders dan iedereen.
