We hadden voor het eerst weer Duits vandaag. Onze docente was uitgevallen, ik was bang geweest dat het door mij was gekomen. Op haar rooster had gestaan dat ze ziek was. Ik was bang dat ze nu geen les meer mocht geven en dat ze eigenlijk was ontslagen. Alleen door mijn verhaal. Maar gelukkig hadden we haar vandaag weer, ookal waren haar lessen zo saai. Ze was wel veranderd. Onzeker, dat was het enige woord wat nog bij haar paste. Haar les begon ze, met vijf minuten stil te staan voor de klas, om te kijken wat we deden. Uiteindelijk werden we stil, hoewel ik niet had begrepen waarom. Ze zou normaal om stilte hebben gevraagd, daarna zelfs geschreeuwd, alsof dat zou helpen.
Ze dreigde altijd met nakomen tot vijf uur. Nu stond ze daar alleen maar. Ik had stiekem medelijden met haar, maar liet niets merken. Waarom had ik ook nooit het lef om daar voor uit te komen? Het was stil in de klas. 'Fijn dat jullie vanzelf stil zijn geworden.' zei ze rustig. De nadruk lag wel heel erg overdreven op het woord 'vanzelf'.
De les was al tien minuten goed verlopen. Een record voor haar. Ze keek blij. En trots. Ik was ook trots op haar. Maar na die tien minuten ging het dan ook wel mis. Jaric riep door de klas dat hij haar een slet vond. Waarom moest dat joch ook altijd alles verpesten. Pleasee. Onze docente moest even denken, hoe ze hierop zou moeten reageren. Eigenlijk net te lang. Jaric maakte daar gebruik van en er kwamen gelijk nog veel meer scheldwoorden uit zijn mond. Een hele regen, die samen een oceaan vormde. Ik was het echt zat nu. 'Kappen!' schreeuwde ik, keihard, door de klas. Hij keek me verbaasd aan, niemand nam het ooit op voor haar, dus hij had hier niet op gerekend. Ik was nog steeds kwaad. 'Waarom zeg je dit allemaal?' riep ik. Mijn stem was nog steeds erg hard. Ik moest hem zachter krijgen, maar het lukte niet omdat ik zo kwaad was. 'Het gaat eindelijk eens goed in de les bij Duits en jij moet het weer verpesten?!' Ik was nu echt erg kwaad. De docente probeerde er rustig doorheen te komen, maar het lukte haar niet. We waren allebei erg kwaad. Ik was benieuwd wat de klas zou doen en ik had geluk. Ze kozen voor mijn kant. 'Ja, doe eens normaal!' riep iedereen door elkaar. Jaric gaf op en ging weer zitten. Het werd weer rustig en de les ging weer verder.
De rest van de les ging het goed. Toen de bel ging voor de ochtendpauze. Ik deed extra lang over het inpakken van mijn tas en bleef alleen over met de docente. 'U komt er wel.' zei ik. Ik wilde weglopen, want wist niet zeker of ze zou weten hoe te reageren. Opeens schrok ik enorm. De kast waar ik voor stond ging open. De docentcoach stapte eruit. 'Goed gedaan.' was zijn rustige korte commentaar. Ik wist niet hoe ik moest reageren en zei dus niets. Ik keek naar beneden. Het bleef stil, ongemakkelijk stil, dus ik moest wel iets zeggen. 'Oké,' zei ik. 'Tot ziens'.
Hey mensenn! wat vinden jullie ervan? Schrijf ff een comment! En tips zijn natuurlijk altijd welkom... ;)
Maar wat ik eigenlijk wilde zeggen, bezigblijtje schrijft hele leuke verhalen, zoals 'Gewoon mezelf'. Ze zou t super vinden als jullie haar verhaal ook lezen!
Xxjess Marjaxxx
