"ေခါက္လိုက္ရင္ေကာင္းမလား...arni..မေခါက္ပဲဒီ အတိုင္း ေစာင့္ ေနရမလား"
သိခ်င္စိတိေတြ ေတြ႕ခ်င္စိတ္ေတြကို ထိန္းခ်ဳပိမရတာေၾကာင့္.. သူအိမ္ေရွ႕ ေရာက္ လာမိေတာ့လည္း.. တံခါးေတာင္ မေခါက္ ရဲ တဲ့ ဘဝ... တကယ္ လို႔.. တံခါး ေခါက္ လို႔ သူထြက္ လာရင္ ဘယ္ကေနဘယ္လို စကားစေမးရမလဲ မသိ..မဝံ မရဲ ျဖစ္ေနတဲ့...ကၽြန္ေတာ့
ခ်ီတံု ခ်တံု ျဖစ္ေနတဲ့.. လက္ တစံုကို ေဘာင္းဘီ အိတ္ ထဲ ထည့္ကာ ခဏ ဝွက္ထား မိလိုက္တယိ..
"ဟူး..........."
"အဲ့ မွာဘာလုပ္ေနတာ လဲ "
"အု....."
ကၽြန္ေတာ့ ႏွလံုသား.. အရွင္သခင္ ျဖစ္ တဲ့.. သူအသံေလး.. ၾကား လုိက္ရတဲ့ တခဏ.. မႈတ္ထုတ္ ေနတဲ့ေလ ေတြ ကို ေတာင္ ေယာင္ ယမ္း ကာ ျပန္ မ်ိဳ ခ်မိလိုက္တယ္...
"Hyung..."
ဘာေျပာရမလဲ... ငါဘာေျပာရမလဲ.....
"Hyung luhan.. hyung"
သူ ကၽြန္ေတာ့..နာမည္ေလး.. ကို..ဒုတိယအႀကိမ္ ေျမာက္ ေခါေနတဲ့ အထိ.. သူကို ေက်ာ ေပးကာ.. ရပ္ ထား မိစဲ.....
"ကၽြန္ေတာ့ကို ေစာင့္ေနတာလား"
ကၽြန္ေတာ္ ... မရဲ တရဲ နဲ႔ သူဘက္ကို လွည့္ၾကည့္ လိုက္ေတာ့...
လက္ထဲ ကဖုန္ေလးကို ေတာင္ျပ ၿပီး.. ျပံဳးကာ ၾကည့္ ေနတယ္...
"Miss call ေတြမ်ား ႀကီး..ဘာလို႔တုနိး..sorry hyung.. ကိုင္ ဖို႔ အဆင္မေျပ လို႔ "
အဲ့ စကား ၾကားလိုက္ရေတာ့.. ဘယ္ဘက္ ရင္ ဘက္ တေနရာက. ဝမ္းနည္း တဲ့ ခံစားခ်က္ႀကီးက...လွိုက္ကနဲ႔...
"အင္း.ေနမေကာင္းဘူးထင္လို႔..အခုေတာ့..ေကာင္းေနတာပဲ...ဘာလိူ႔ ေက်ာငိ မလာတာ လဲ "
တုန္ရီ ေနတဲ့...ကၽြနိ ေတာ့ အသံ ေတြ က္ ဖုံး. ကြယ္ ထားဖို႔.. စကား ေတြကို ျပတ္ျပတ္ ေျပာေနမိတယ္..
"ေကာင္းပါတယ္..ေက်ာင္းကလား..ဒီအတိုင္းစိတ္မပါလို႔..ေန႔တိုင္းေက်ာင္းကိုလာရေအာင္လည္း.ကၽြန္ေတာ္.စိတ္ကို ဆြဲေဆာင္ ႏိုင္တဲ့ သူမွ မရွိတာ"
အဲ့ စကားၾကားမိလိုက္ တဲ့ ခဏ..ေရာ့ဓား... ငါ့ ကို ထိုးသာသတ္လိုက္ ပါကြာ.... ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို ေအာ္ကာ ေျပာလိုက္ခ်ငိတယိ... သူစကား လံုးေတြၾကားကေန....တျဖည္းျဖည္း..ထြက္ေျပးခ်င္စိတ္ေတြ..ေပါက္လာမိတယ္... အခုေတာ့. လြယ္အိတ္ႀကိဳးေတြကိုသာ တင္းတင္း ဆုပ္ကိုင္ထား လိုက္တယ္..
