အရင္က တိုးမေပါက္ ဆူညံ ေနတဲ့ မနက္ခင္း ထမင္း ဝိုင္း ေလးက အခု ခ်ိန္ မွာေတာ့ ဇြန္း သံ ခြက္ သံ ေတြ... အသက္ရႉ သံ ေတြ မွ တပါး... ... တိတ္ ဆိတ္ ၿငိမ္ သက္လၽွက္....
အား လံုးရဲ႕ အၾကည့္ေတြက sehun ဆီမွာ....တဝိုင္းလံုးဒိုင္ခံ ေရပက္မဝင္ေအာင္ ေျပာေနၾက သူက အခုေတာ့ ေက်ာက္ရုပ္ပမာ ညိမ္သက္ခက္ထန္ လၽွက္ ထူးဆနိး တာထက္ ကို ပိုေနတဲ့ ... sehun အျပဳအမူေတြေၾကာင့္ ..တေယာက္ မ်က္ႏွာ တေယာက္ ၾကည့္ ကာ အေျဖ ထုတ္မရ... ..
chanyeol ထိုင္ေနရာ ကေန Tao အနား ေျဖးေျဖး ေလး တိုး ကပ္လာလိုက္ၿပီး..
"Tao...Tao"
"အင္းေျပာ "
"ဟိုေကာင္ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ "
"ငါ လည္း မသိဘူး... ညက လည္း ေတာ္ေတာ္ ညနက္ မွ ျပန္လာတယ္..ျပန္လာထည္းက အဲ့ မ်က္ႏွာ အဲ့ ပံုစံ..အခုထိပဲ "
"မင္း..ေမးၾကည့္ ပါလား..."
"အာ... မေမးရဲဘူး... "
"Tao ရ လုပ္ပါ ကြာ ေမးၾကည့္ စမ္းပါ "
"မင္းေမးပါလား.... "
"ငါမေမးရဲလို႔ ......မငိးက တခန္း ထည္းေနတာပဲ...လုပ္ ပါကြာ... Tao "
"သူက..ငါတိုဆို ေကာင္းေကာင္း မြန္ မြန္ ျပန္ေျပာ ဖူး လို႔လား ..kris hyung ကို ပဲ ေျပာတာ "
"Kris.....အဲံ Kris hyung ေရာ... "
"သိဘူး... မနကိေစာ ႀကီး ထသြား တယ္ .... "
"မနက္.... ေန ပါဦး မင္းက ဘယ္ လိုသိတာ လဲ.... ဘာလဲ အခန္း တိုင္ရာေရာက္ လာေျပာ သြားတာလား..ငါေတာင္ သိလိုက္ ဘူး "
Chanyeol ရဲ႕ စပ္ျဖဲ ျဖဲ မ်က္ႏွာႀကီး ကို Tao ...မ်က္ေစာင္း တခ်က္ ထိုး လိုက္ၿပီး...
"ငါ ဘာသာ ငါ...ဘယ္လို သိသိ .... ဘာဆိုင္ တုန္း "
"စတာပါ ကြာ.... :/ .စိတ္ႀကီးပဲ"
"ကၽြန္ေတာ္ သြားေတာ့မယ္ "
ထမင္းစား ပြဲ ကေန ထရပ္ လိုက္တဲ့ sehun ေၾကာင့္ ႏွစ္ေယာက္ သား တီးတိုး ေျပာ ေနတာက ေန ရပ္ လိုက္ ၿပီး
"Sehun.. sehun"
"Nae "
"မင္း ဘာျဖစ္ေနတာလဲ "
