Omdat ik jullie vanmiddag heb laten zitten met een cliffhanger en ik jullie niet langer in spanning wil laten zitten: hier een kort hoofdstukje als vervolg op het hoofdstuk hiervoor!
Olympus
'Hoe zit het met overmorgen?' Vroeg Zeus toen hij de zaal met alle personen die werkten aan de arena. 'Nee, we hebben gelukkig Gaia wel overgehaald om morgen haar element te gebruiken om ze op te jagen maar, Boreas blijft koppig om zijn winden los te laten om ze bij elkaar te drijven. En omdat u alleen mag ingrijpen uw bliksemschicht kan u uw vermogens niet op de winden laten neerdalen.' 'Ik heb al een idee! Wat als we ze vertellen waar ze heen moeten en als ze er niet voor 12:00 zijn stuur ik ze een bliksem naar hun hoofd.' Zei Zeus. Poseidon kwam samen met Hepaistos binnen lopen en keken in de nevel naar wat zich in de arena afspeelde. 'Wie is de eerst volgende die waarschijnlijk dood gaat?' Vroeg hij toen hij zag dat Wieke van 4 meter hoogte in de ring van vuur sprong. 'Ik denk dat wieke het niet lang meer haat volhouden als ik de vlammen langzaam aan naar haar toe laat bewegen' terwijl Hepaistos dat zei knipte hij in zijn vingers en de vlammen bewogen rustig naar haar toe. Ze keken in de nevel en zagen Wieke doodsangsten uit staan. Toen de vlammen op een halve meter van haar afwaren zagen ze Leo de vlammen in stappen om haar te redden. 'Hou hem tegen!' Zei poseidon. Hepaistos knipte voor een tweede keer in zijn vingers en ze zagen hoe de vlammen woester werden en Leo langzamer naar Wieke kwam.
Leo
Toen ik de vlammen in stapte voelde ik naar een paar meter dat ik werd tegengewerkt door de vlammen. Ik zette steeds meer kracht om naar voren totdat ik eindelijk naar veel moeite in de kleine vlamloze cirkel kwam waar Wieke stond. Toen ze me zag sprong ze verrukt naar me toe en omhelsde mij. 'Mijn held' zei ze 'je bent gekomen om me te redden!' Ik kuste haar en zei toen 'je weet hoe hot ik ben dus een paar vlammetjes zijn veel te cool voor mij!' Ik zag dat ik nog maar een halve minuut op mijn timer had staan en gaf daarvan de helft aan Wieke om samen terug te kunnen. Toen we de vlammen instapten begonnen de timers te lopen. 15...14...13... de vlammen hielden ons nu nog meer tegen dan toen met de heen weg. 12...11..10.. we waren nog maar twee meter van de binnenkant vandaan en ik wist dat we in tijdnood zouden komen maar ik zette door zodat Wieke veilig was. 8...7..6... we waren net over de helft en ik zag dat we nog maar vijf seconden hadden voordat de vlammen vrij spel hadden 5...4...3... we hoeften nog maar drie meter en de tijd was bijna om. 2...1... 0. Ik hoefde niet op mijn horloge te kijken om te weten dat we de laatste twee meter zonder hulp moesten doen toen ik de hitte voelde en de vlammen die gretig met hun tongen over mijn lichaam en kleding likten. Ik voelde hoe mijn haar in de fik vliegen en zag hoe Wieke met een van vertrokken gezicht de vlammen van zich af probeerde te slaan. Toen we eindelijk de muur van vlammen door breekten, stond Zoë al klaar met de rest van mijn team om de vlammen te doven van Wieke en mij. Toen na een paar veel te pijnlijke minuten waren alle vlammen uit.
Toen ze onze brandwonden zagen, zagen ze dat we reddeloos verloren waren en dat het niet lang meer zou duren voordat we zouden sterven. De rest van het team waar Wieke bij zat kwam er bij staan om afscheid te nemen. Naar kort overleg hadden Wieke en ik besloten om samen te sterven door in de vlammen te gaan liggen. We stonden moeizaam op en omhelsden elkaar toen we ons achterover in de vlammen lieten vallen. Na wat uren leek te duren door de emense pijn die een levende verbranding werd het mij teveel en probeerde overeind te komen om Wiekes lippen op te zoeken. Na een paar inspannende momenten vond ik ze en met een laatste kus op haar verbrande lippen verloor ik het bewustzijn
