Jordei
Nadat Jason de wortel had doorgesneden en Percy en Annabeth naar beneden vielen, klonken er twee kanonsschoten ten teken dat ze de val niet hadden overleefd. Gaia liet ons geen tijd nemen om het te verwerken want er onstonden weer nieuwe kloven. Om niet te eindigen als Percy en Annabeth renden we snel verder het moeras in. We bleven heel lang rennen totdat we merkten dat er geen nieuwe kloven meer achter ons ontstonden. We gingen meteen stil staan en gingen op een omgevallen boomstam zitten die daar lag. Omdat we trek hadden maakten we een gezamelijk kampvuur en pakten we ons eigen voedsel om dat te verwarmen. Na een lekkere gezamelijke lunch, liep Jason met mij om de omgeving te verkennen. We zagen dat de kloven langzaam aan aan het verdwijnen waren. Toen we op een open plek kwamen in het moeras zagen we dat het al midden in de middag was. We liepen terug naar de rest en vertelden dat er niets bijzonders te vertellen was. We begonnen alles in te pakken en liepen richting het noorden, naar ons kampement waar we bijna elke nacht hadden doorgebracht.
Nico
'Waarom zijn de kloven gestopt met ons achterna gaan?' Vroeg Eviline toen we een tijdje aan het rennen waren. Ik keek achter om en zag dat ze gelijk had. We stopten met rennen en zagen hoe de kloven langzaam aan weer dicht gingen alsof het een rits is die je makkelijk kon sluiten. We keken elkaar aan en haalden onze schouders op. Plotseling klonk er geritsel achter ons. Eviline spande haar boog en doorboorde de bosjes met een pijl. We gingen kijken wat ze had geraakt. Toen we bij de bosjes kwammen zagen we hoe een musje met zijn vleugel vast zat gepind aan een stronk met een pijl. We begonnen te lachen en verlosten het vogeltje van de pijn door onze krachten te gebruiken. Eviline trok haar pijl uit de vleugel en smeerde het bloed af aan het gras. Het musje was ondertussen genezen en vloog snel weg nadat hij naar ons had getjilpt. Nog na lachend stonden we op en zochten we een plek om te eten. We vonden een platte steen waar we op gingen zitten en begonnen van ons zwijntje te eten die we gisteren hadden gevonden. Na de maaltijd gingen we terug lopen waar we vandaan kwamen om het moeras achter ons te laten. We liepen een heel eind door het moeras wat even later overliep in een bos. Na nog enige tijd door het bos te hebben gelopen vonden we een grot. We inspecteerden de grot van binnen en zagen dat er niemand was. We besloten om daar de rest van de middag en de avond te blijven om uit gerust te zijn voor het laatste element.
Percy
Toen ik in de gameroom zag dat er niets spannends meer zou gebeuren in de arena besloot ik om eens langs te gaan bij Annabeth en de andere dode tributen die nog even leven voor de demi games. Ik liep mijn huis uit en liep naar het huis net de vlag met een uil: het huis voor Athena kinderen. Toen ik bij de deur stond zag ik een deurbel en drukte erop. Na even te hebben gewacht ging de deur open en stond Beatrice in de deuropening. 'Hallo' begroette ik haar. 'Is Annabeth er ook?' 'Nee sorry' antwoorde ze. 'Ze zei dat ze naar de Hypnos kinderen ging. Ze had het erover dat ze iets wilden bouwen en of ze hun daarmee kon helpen.' Ik bedankte haar en liep naar het huis van de Hypnos kinderen. Toen ik naar de voordeur wou lopen hoorde ik aan de achterkant van het huis stemmen. Ik liep om het huis heen en zag dat mensen bezig waren om dekens op te hangen. Ik liep er heen tot ik Annabeth zag die net een klembord in haar handen met haar rug naar me toe naar de bezigheden keek. Ik besloop haar geruisloos en toen ik vlak achter haar stond greep ik haar bij haar schouders en riep 'boe!' Ze liet van schrik haar klembord vallen. Ze greep mijn handen beet en met een judogreep vloog ik over haar schouder en voordat ik kon reageren, zat ze op me terwijl ze me in een houtgreep houd door haar arm om mijn nek te leggen. Toen ik bijna half dood was gedrukt zag ze dat ik het was en liet ze me snel los voordat ik paars aan liep. 'Doe dat nooit meer zeewierkop!' Ze hielp me met opstaan en ik raapte haar klembord op. Ik gaf het aan haar en vroeg: 'wat zijn jullie aan het doen?' 'Wieke wou een dekenfort bouwen, maar Glenn wou niet helpen dus vroeg ze mij.' ' kan ik helpen?' 'Als het goed is zijn we net klaar.' Wieke kwam het fort uit en vroeg of we het resultaat wilden bekijken. Omdat ik wel benieuwd was, liepen we met z'n drieën naar het dekenfort. Wieke hield de deken die voor de opening hing voor ons open zodat we voor haar naar binnen konden. Toen ze ook naar binnen stapte zag ik dat we in een knusse ruimte stonden waar heel veel dekens om ons heen en boven ons hingen. Op de grond lagen ook allemaal dekens met daar op allemaal kussens. In het midden van het dekenfort was een grote stappel met kussens. Ze zag dat ik naar de stappel keek en ze zei: 'daar ben ik van plan om op te slapen vanavond' 'wil je hier slapen?' Vroeg ik. 'Ja natuurlijk, je denkt toch niet dat ik dit wilde voor de sier?'
'Nee maar ik had ook niet verwacht dat je hier wou slapen.'
De deken van de opening ging open en een sater kwam te voorschijn bij de opening. 'Dionyus gaat weer de tributen toespreken. Er word van jullie verwacht dat jullie de toespraak in jullie eigen gameroom gaan volgen.' Zei hij en hij liet ons weer alleen. We namen afscheid en ik ging samen met Annabeth naar haar huis om haar thuis te brengen waarnaar ik doorliep naar mijn eigen huis. Toen ik eindelijk in het huis was, liep ik net de gameroom binnen om te zien hoe meneer D in beeld kwam. 'goede avond tributen' begon hij met zijn gebruikelijke dag beschouwing. 'Vandaag heeft het element aarde jullie geprobeerd de dood in te jagen. Jammer genoeg heeft het maar twee mensen het leven gekost zodat we nog langer moeten wachten op de halve finale. Daarom wil ik jullie even meedelen dat morgen tijdens het laatste element dat tegen jullie gaat werken, de lucht stopt morgen pas met jullie vermoorden als er nog maar 5 mensen overblijven zodat we morgen kunnen beginnen met de halve finale! Maar laten we starten met de doden van vandaag:
Van de Athena kinderen:
-Annabeth waardoor ook Athena uitgesloten is van de wedstrijd der goden.
En de eerste dode van de grote 3:
Een kind van niemand minder dan Posidon:
- Percy.
En voor deze laatste moest ik iets voor Ares doorgeven wat hij wou zeggen:
Percy, ik vind het jammer dat je deze dood hebt gekregen. Ik had gemoopt dat die veel pijnlijker en langzamer zijn. Moge je verblijf in de onderwereld onprettig voor je wezen. Met hatelijke groeten.
Ares.
En ik denk dat dit wel een mooie afsluiting is voor vandaag. Ik wens jullie veel succes voor de rest van de demi games!'
En met die woorden liep meneer D uit het beeld en deed ik de tv uit. Omdat het een vermoeiende dag was geweest liep ik naar mijn slaapkamer en ik viel snel in slaap.
