{Until Dawn} - After Dawn

Hoofdstuk 2

Chris schiet overeind. 'Maar... Mike, je zei dat Hannah hem had meegenomen?!'

Mike schud zijn hoofd en legt hem dan in zijn handen. 'Ik kon het niet allemaal zien. Ik stond achter een rots. Ik dacht dat ze hem wel had....'

'En wat nu?' zegt Ashley.

Emily, zo klinkt het tenminste, lacht sarcastisch. 'Josh komt lekker terug naar huis en wij mogen in dezelfde stad wonen als een of andere psycho!' slaat ze uit.

Matt sust haar. 'Emily...' fluistert hij.

Ik hoef me niet om te draaien om te weten dat iedereen me aanstaart. Ik ga met mijn trillende hand door mijn haar.

'Sam?' Ashley loopt naar me toe. Ze legt haar hand op mijn schouder, die ik misschien iets te ruw afschud. Ik knijp mijn ogen dicht. Ik heb geen idee wat ik momenteel voel. Emoties razen door me heen.

Chris kucht en staat op. 'Ga anders allemaal maar naar huis. Het is wel mooi geweest.'

Emily protesteert even maar na een paar minuten is het huis doodstil. De voordeur wordt dichtgeslagen en ik hoor Chris mijn kant op lopen. 'Sam...'

Ik zucht en sta langzaam op. Ik draai me naar hem toe en knik langzaam. 'Ik ben al weg.'

Chris krabt in zijn nek en glimlacht. 'Je kan hier blijven slapen als je wilt. Ik heb eerlijk gezegd ook geen behoefte aan alleen zijn.'

Ik kijk naar de vloer en haal mijn schouders op. 'Wat maakt het ook uit.'

Chris glimlacht weer en loopt richting de trap. 'Ik haal wat dekens en een kussen voor je.'

Ik kijk hem na en ga dan op de bank zitten. Ik staar naar het zwarte televisiescherm en beweeg langzaam heen en weer, als een baby. Na een paar minuten komt Chris de trap weer afgelopen. Hij heeft een stapeltje dekens in zijn handen en draag een kussen onder zijn arm. Hij legt ze op de bank en kijkt me aan. 'Ik zie je morgenochtend wel. Ik ben vlak bij, begrepen?'

Ik knik en hoor hoe hij weg loop, naar zijn eigen kamer.

Ik trek mijn jas verder dicht en ril even. Het is ijskoud hier. Ik sta voor een politie bureau, midden in de sneeuw. In de sneeuw, je hoort het goed. Ik ben ongeveer een half uurtje van de Blackwood Mountain verwijderd. Niemand weet dat ik hier ben. Ik weet zelf ook niet wat me bezield, maar ik moet gewoon een bevestiging hebben. Ik moet zeker weten dat Josh nog leeft. Het is verwarrend. Voor 3 dagen dacht ik hem verloren te hebben. Als hij die prank nooit had uitgehaald... Wie weet wat er dan gebeurd zou zijn? Misschien waren we dan wel iets. We zijn eigenlijk altijd al iets geweest. Ik dacht dat we een connectie hadden, maar het tegendeel blijkt. Ik zucht diep en kijk naar de grond. Dan hoor ik een piepje. Ik kijk op en zie de deur van het politiebureau opengaan. En daar staat hij. Degene die ik de afgelopen 3 dagen maar niet uit mijn hoofd kon krijgen.