{Until Dawn} - After Dawn

Hoofdstuk 5

Met een kuchje trek ik de aandacht van de receptioniste. 'Hallo. Zijn er nog kamers beschikbaar?'

De vrouw trekt een wenkbrauw en gebaard om zich heen. 'Ik weet niet of je het doorhebt, maar de parkeerplaats is helemaal verlaten. Na het nieuws over die tieners op de berg niet te ver hier vandaan is bijna iedereen weggevlucht. Bang voor die "monsters" die er zogenaamd wonen.' Ze grinnikt en schudt haar hoofd. 'Het zijn allemaal mietjes. Denken je serieus dat dat echt is? Monsters? Pff. Voor je het weet hoor je verhalen over monsters die onder bedden verschuilen.'

Ik slik hard en probeer haar opmerking te negeren. 'Ik geloof ze wel. Heeft u ooit onderzoek gedaan naar het sanatorium dat er stond? Het slaat wel ergens op.' fluister ik, met ingehouden woede.

'Het zal wel.' De vrouw klapt een groot boek open en haalt een pen tevoorschijn.

'Gaat u zelf maar lekker naar die berg toe. Dan bedenkt u zich vast wel.' mompelt Josh.

Met opgetrokken wenkbrauw kijkt de vrouw naar ons. Blijkbaar heeft ze hem gehoord. 'En wat wil je daar...' Dan blijkt ze het zich te beseffen. Ze kijkt verward naar de televisie, die uitstaat, en dan weer naar ons. 'Wacht. Jij bent die ene jongen die ze net gevonden hebben, of niet?'

Josh rolt zijn ogen en kijkt haar met een geïrriteerd gezicht aan.

'Oh sorry! Dat had ik helemaal niet door! En jij moet dan een van die meiden zijn! Ik herken jullie nu pas, mijn excuses!' De vrouw kijkt ons beschaamd aan.

'Stop maar. Het maakt me niet uit of jullie ons geloofd, wat dat gaat u toch wel doen. Als u zo zeker bent van uw mening gaat u toch lekker zelf naar de berg toe? Ik wens u succes!' Ik kijk haar boos aan. Eerst gaan zeiken en dan ineens zo onschuldig gaan doen? 

De vrouw slikt hard en richt haar aandacht weer op het boek. 'Hoeveel kamers willen jullie?' Haar stem slaat een beetje over.

Vragend kijk ik opzij, naar Josh. Hij kijkt me smekend aan.

'1 is genoeg.' Twijfelend kijk ik naar Josh. Hij glimlacht en knikt langzaam. De vrouw schrijft snel wat dingen op. 'Namen?'

'Zet het maar onder Joshua Washington.' zegt Josh. 'Mijn ouders betalen het wel als we de rekening krijgen.' fluistert hij naar me.

De vrouw knikt snel en schrijft gehaast de rest op. Ze draait zich naar achter, pakt een sleutel, en geeft hem aan ons. 'Ik hoor wel wanneer jullie willen uitchecken.'

Zonder nog iets te zeggen pak ik de sleutel aan en lopen we weg van de receptie. Ik kijk op het sleutel nummer. 'We moeten naar de eerste verdieping. Zie je de trap ergens?'

Langzaam kijkt Josh rond. 'Daar, achter het gebouw.'

Een meter of 50 voor ons staat een gammele trap tegen de muur aan. Met versnelde pas lopen we er naar toe. Voorzichtig zet ik een stap op de traptrede. Als ik door heb dat hij niet gaat instorten, wat met niet zou verbazen, loop ik naar boven. Bovenaan leun ik over de trapreling, kijkend naar Josh. Een seconde of 10 later staat hij naast me. Ik draai me weer om en we lopen de gang over. We staan stil voor de deur van onze kamer, kamer 109. Ik steek de sleutel in het slot en draai de deur open. In de kamer staat maar 1 bed, voor 2 personen. Verder staat er een dressoir, een bureautje en een kledingkast. Ik zie nog een tweede deur, die waarschijnlijk naar de badkamer leidt. Langzaam loop ik naar binnen, op de hiel gevolgd door Josh. Een kleine, flauwe glimlach rolt over zijn lippen. 'Dat wordt knus, vanavond.'

 Heey!

Bedankt voor het lezen van dit hoofdstuk! Laat me weten wat jullie denken dat er gaat gebeuren tussen Josh en Sam (Ze slapen in hetzelfde bed ;P). Vergeet niet te voten als je het leuk vond (Dat helpt mij heel erg)! Tot volgende keer!