{Until Dawn} - After Dawn

Hoofdstuk 9

Ik open mijn ogen weer en kijk verward om me heen. Dan herinner me ik weer waar ik ben. Met mijn hand veeg ik over het bed heen. Ineens besef ik me dat ik alleen ben, Josh is weg. Snel ga ik overeind zitten. Met een frons in mijn gezicht kijk ik wanhopig heen en weer. Snel sta ik op en loop ik naar de badkamer, om te kijken of hij daar is. Als ik zie dat hij ook daar niet is loop ik naar de voordeur. Ik gooi de deur open en stap de gang op. Dan zie ik hoe Josh naar me toe loopt, een papieren zak in zijn handen. 'Hey.' zegt hij nonchalant. Hij loopt langs me de kamer weer in.

Ik staar hem verbaasd aan. 'Ik schrok me dood. Ik dacht dat je weg was.'

'In principe was ik dat ook. Ik heb wat ontbijt gehaald bij een bakkertje niet te ver van hier.' Hij ploft neer op het bed en klopt op de lege plek naast hem.

Nog een beetje verbouwereerd doe ik de deur weer dicht. Langzaam loop ik naar hem toe en ga ik naast hem zitten. Hij opent de zak en haalt er een beker koffie uit. 'Caramel Latte, precies zoals je dat altijd wilt.' Hij glimlacht naar me en reikt me de beker aan.

Dankbaar neem ik de beker over en neem ik voorzichtig een slokje. Josh haalt er nog een beker koffie uit en zet hem tussen ons in. Ook haalt hij uit de zak een verpakt broodje. 'Ik wist niet wat je precies wilde, dus heb ik deze maar gehaald.' Hij legt het broodje op mijn schoot neer en haalt er nog een tweede voor zichzelf uit.

'Dit had je echt niet hoeven te doen.' Zeg ik terwijl ik het broodje langzaam uit zijn verpakking haal.

Josh schud zijn hoofd. 'Dat weet ik, maar ik wilde het wel doen.' Hij grijnst kort en focust dan weer op zijn eten.

Met kleine hapjes begin ik aan het broodje. 'Ik stel voor dat we zo weer inpakken en doorrijden.'

Knikkend stopt Josh het laatste beetje van zijn broodje naar binnen. 'Ik vind het prima.'

Ik kijk opzij, naar hem, en glimlach. Hij is al een stuk vrolijker dan gister, toen ik hem ophaalde bij het bureau. Gister lijkt al maanden geleden, maar toch lijkt het ongeluk alsof het gister was. Ik kan me alles nog precies herinneren, elk beeld nog voor me zien en elk geluid nog horen. Traag draai ik mijn hoofd weer terug naar voren. Mijn honger is ineens weer weg.

'Gaat het?' Josh's stem wekt me uit mijn gedachten.

'Kon niet beter.'

Josh zucht en legt zijn arm op mijn been. 'Zeker weten?'

'Gewoon wat herinneringen.'

Begrijpend dat ik er niet verder over wil praten haalt Josh zijn hand weer weg. De sfeer tussen ons is een stuk soberder dan eerst. Na een kort minuutje sta ik op. 'Ik ga inpakken. Misschien moet je dat ook doen. Ik wil hier zo snel mogelijk weg.'

Al knikkend staat Josh op. Zonder een woord te zeggen loopt hij naar de badkamer.