{Until Dawn} - After Dawn

Hoofdstuk 13

In doodse stilte staar ik naar het plafond van de auto. Naast me hoor ik Josh rustig ademhalen. Ik kijk opzij en zie hem in een diepe slaap. Hij ziet er zo vredig uit. Het klinkt bijna onlogisch dat hij amper 3 dagen geleden nog in die mijn vast zat. Ik wend mijn blik weer naar voren. Mijn hoofd zit vol met gedachten. Slapen lukt me niet. Zonder dat ik het wil dwalen mijn gedachten terug naar Blackwood Mountain. Ik dacht echt dat ik Josh kwijt was. Nadat ik het nieuws van Mike had gehoord voelde ik me verdoofd. Mijn enige doel was levend van die berg afkomen. Pas toen ik thuis kwam besefte ik me dat ik hem kwijt was. Ik voelde me zo schuldig voor wat ik tegen hem gezegd had. Ik had vandaag nooit zo boos tegen hem moeten worden... Ik had niet moeten wegrennen... Hij is ziek en ik wordt daarom boos op hem. Wat bezielde me? Ik ga overeind zitten en doe de deur zachtjes open. Voorzichtig, zonder Josh wakker te maken, stap ik uit. Ik adem de frisse lucht in en rek me uit. Ik begin heen en weer te lopen, in gedachten verzonken. Het is best koud, maar ik heb echt frisse lucht nodig. Na een paar minuten kijk ik kort via het raampje de auto binnen. Josh fronst een beetje, maar verder ziet hij er nog rustig uit. Ik pak mijn rugzak uit de auto en open hem. Ik haal mijn telefoon tevoorschijn en ga op een verdere afstand van de auto staan. Ik ontgrendel de telefoon en typ een telefoonnummer in. Hij gaat een paar keer over, dan wordt er opgenomen.
'Sam? Het is 2 uur 's nachts?'
Ik grinnik en kijk even naar de auto. 'Ook leuk om jou te spreken, Mike.'
Ik hoor wat geluiden aan de andere kant van de lijn, waaronder een deur die open en dicht gaat. 'Waar ben je in vredesnaam?' Mike praat een stuk harder dan hij net deed.
'We zijn net over de grens van Canada gereden. Morgen of overmorgen zijn we weer in California.'
Mike valt stil. 'Met wie ben je dan?'
Ik slik hard. 'Josh...'
'Sam! Wat doe je daar? Je bent hem toch niet gaan- Waarom heb je hem opgehaald?' Mike begint zacht te schreeuwen.
Ik frons. 'Wat moest ik dan doen?'
'Samantha! Je weet wat hij ons heeft aangedaan! Van mij hoeft hij helemaal niet terug te komen!'
Woede borrelt omhoog. 'Mike! Hoor je jezelf nu! Hij had zijn medicatie niet genomen. Hij was fucking ziek! We kunnen hem niet in de steek laten nu!'
'Hij heeft ons op de berg in de steek gelaten! Waarom doen wij dat niet terug?!' snauwt Mike.
'Omdat we zijn vrienden zijn! We helpen elkaar als we problemen hebben!' Schreeuw ik.
'HIJ is de fucking reden van onze problemen!'
Ik haal de telefoon van mijn oor en hang op. Wat een lul! Ik kan niet geloven dat ik mijn leven in zijn handen had gelegd... Ik haal een hand door mijn losse haar en zucht diep. Voor een paar seconden staar ik voor me uit. Dan loop ik naar de auto. Ik leg mijn rugzak terug en kijk naar binnen. Ineens besef ik me iets cruciaals. Josh is weg.

IK LEEF NOG! VERASSING!
Ik was mn wachtwoord vergeten, daarom heeft het een half jaar geduurd voordat de volgende update kwam xD Zijn er uberhaupt nog lezers??? Geen idee... Hopelijk vonden jullie dit hoofdstuk leuk! Bedankt voor het lezen en laat in de comments achter wat je er van vond!

Doeei!