{Until Dawn} - After Dawn

Hoofdstuk 14

In wanhoop typ ik het telefoon nummer opnieuw in.
'Josh, neem op... Neem alsjeblieft op....' Zenuwachtig tril ik met mijn been. Dan krijg ik voicemail. Ik vergrendel mijn telefoon en gooi hem gefrustreerd op de autostoel. Voor een paar seconden staar ik door de voorruit, dan pak ik mijn telefoon weer. Ik sta op en gooi de autodeur achter me dicht. Snel doe ik hem op slot en begin ik te lopen, mijn zaklamp trillend in mijn hand. 'Shit. Waarom Josh? Fuck!' Schreeuw ik uit. Een vogel vliegt op, waardoor ik schrikkend mijn zaklamp laat vallen. 'Verdomme' mompel ik, 'Waar ben je?' Als ik de zaklamp weer in mijn handen heb begin ik weer sneller te lopen. Na een tijdje versnel ik mijn pas tot een ren. 'Josh! Josh!!' Schreeuwend probeer ik hem te vinden. Ik zet de angst die door mijn lichaam giert opzij. Hij is zo instabiel. Ik moet hem vinden, zo snel mogelijk. Ik haal mijn telefoon weer uit mijn broekzak en bel Josh opnieuw. Ik stop met lopen en luister zo goed mogelijk. Eerst hoor ik helemaal niets, dan ineens een zacht melodietje. Zo snel als ik kan ren ik naar het geluid toe. 'Josh!' Na een kort moment rennen kom ik bij het geluid, maar Josh is nergens te vinden. Zijn telefoon ligt op de grond, gigantische barsten in het scherm. Ik voel de tranen opkomen als ik me besef dat het onmogelijk wordt om hem te vinden. Ik laat mezelf op mijn knieën vallen en begin snel te ademen. Paniek komt in me naar boven. Weer ben ik hem kwijt. Op de berg kon ik het al niet aan, maar precies hetzelfde voor de tweede keer mee maken wordt me te veel. Mijn schouders beginnen te schokken en de tranen rollen over mijn wangen. Ik laat mijn hoofd op mijn handen steunen als mijn ademhaling steeds meer versnelt. Ik had hem nooit uit mijn zicht moeten laten. Ik weet hoe onstabiel hij was na het ongeluk. Na Blackwood Mountain voelt hij zich nog slechter. 'Alsjeblieft kom terug. Alsjeblieft Josh...' mompel ik, steeds overnieuw. Achter me hoor ik ineens een takje kraken. Ik draai me meteen om, mijn paniek direct afnemend als ik zie wie daar staat. 'Josh!'
In doodse stilte staart hij me aan, bijna alsof ik er niet eens zit. 'Waarom huil je?' vraagt hij zachtjes.
Ik veeg mijn tranen weg en haal mijn schouders op. 'Ik huil niet.'
Hij grinnikt kort en kijkt me vol ongeloof aan. 'Het galmde het hele bos door. Toen ik het hoorde ben ik terug gekomen...' Hij krabt aan zijn nek en kijkt beschaamd weg.
Voor een paar minuten blijft het doodstil. Dan begint Josh weer te praten.
'Ik hoorde wat je zei tegen Mike, over dat niemand me terug wilt. Hij heeft gelijk, ik weet dat hij gelijk heeft. Niemand wilt me terug in California. Niemand wilt mij...'
Ik sta langzaam op en draai me helemaal naar hem toe. We staan nog een meter of 5 van elkaar af. 'Josh...' fluister ik voorzichtig.
'Het is waar. Als zelfs Mike dat zegt... Ik heb het opgefuckt. Niemand wilt mij meer...' Hij begint sneller te praten, hetzelfde steeds herhalend. Dan wordt ik er moe van. Op een snel tempo loop ik op hem af. Voordat hij me kan tegenhouden sla ik mijn armen om zijn nek en druk ik mijn lippen wild op de zijne. Voor een paar seconden staat hij daar als verdoofd, dan legt hij zijn handen op mijn heup en begint mee te bewegen. Alle angst en onzekerheid die ik in mij voelde verdwijnt als sneeuw voor de zon. Voor de eerste keer sinds Blackwood Mountain voel ik me weer blij. Na een kort moment verbreek ik de aanraking en laat ik mijn voorhoofd tegen de zijne rusten. Voor heel even is het enige geluid in het bos onze snelle ademhaling. 'Ik wil je, Josh. Ik wil je, voor zolang als het kan.'