{Until Dawn} - After Dawn

Hoofdstuk 4

We zitten in mijn auto, op weg naar huis. Zachte muziek komt mijn speakers uit. Met mijn ogen op de weg gefocust zit ik achter het stuur. Josh zit naast me, zijn handen op zijn schoot gedrapeerd. Hij heeft zijn ogen naar beneden geslagen. Ik werp een korte blik naar de klok en zie dat het al laat is. Vanuit mijn ooghoek kijk ik naar Josh. Langzaam haal ik een van mijn verkrampte hand van het stuur af en leg ik hem op die van Josh. Hij schrikt op van zijn gedachtes en kijkt voorzichtig op met verwarring in zijn ogen. Ik draai mijn hoofd voor een kort moment naar hem en glimlach flauw. Dan richt ik mijn blik weer op de weg. 'Josh?'

'Wat is er?'

'Kan je me helpen?' vraag ik, mijn hand niet van de zijne afhalend.

'Natuurlijk.' fluistert Josh op een bijna onhoorbare fluistertoon.

Ik knik richting het dashboardkastje. 'Kan je kijken op de kaart of er een motel in de buurt is?'

In mijn ooghoek zie ik hem knikken. Hij haalt zijn hand langzaam onder de mijne uit en buigt voorover. Hij opent het kastje en bestudeerd de inhoud kort. Na een paar seconden trekt hij een kaart onder een stapel handleidingen vandaan. Hij laat zichzelf weer in de stoel zakken en klapt de kaart open. 'Neem de tweede afslag naar links.' Zachtjes klapt hij de kaart weer ineen. Stilte overvalt ons weer. Na een paar minuten rijden we de afslag in. Na nog een minuutje in stilte gereden te hebben minderen we vaart. We rijden de parkeerplaats van een motel op en ik zet de auto stil.

'Sam?' Josh draait zich schuin mijn kant op.

Ik klik mijn riem los en ga richting Josh zitten. 'Ja?'

Josh slikt hard en kijkt me dan recht in mijn ogen aan. 'Bedankt.'

Ik hoef niet te vragen om te weten wat hij bedoeld. Ik buig voorover en sla mijn armen om hem heen. 'Geen probleem.' fluister ik in zijn oor.

Meteen ontspant Josh zich. 'Het spijt me.' mompelt hij in mijn blonde haren.

Ik knijp mijn ogen dicht als die woorden weer herinneringen op brengen.

'Ik kan nooit meer goed maken wat ik gedaan heb. Ik...' Josh trekt zich terug en gaat weer recht zitten. Hij legt zijn hoofd weer in zijn handen en begint te snikken. Ik bijt op mijn onderlip en kijkt hulpeloos naar hem.

'Ik heb alles verpest! Als ik gewoon mijn medicijnen had genomen en jullie niet had uitgenodigd was alles nog prima!' Met volle kracht slaat hij met zijn vuist op het dashboard.

Geschrokken duik ik een beetje ineen. Dan recht ik mijn rug weer en leg ik mijn hand op zijn schouder. 'Je hebt het niet verpest. Iedereen is veilig teruggekomen.'

Josh duwt mijn hand weer weg en kijkt me met betraande ogen aan. 'Dat is het niet! Ik heb dit verpest!' Hij wijst met zijn vinger van zichzelf naar mij. 'Wat dacht ik wel niet! Je vergeeft me nooit meer en dan is alles verkloot!'

Ik leg mijn hand op zijn wang en sus hem. 'Rustig. Ik vergeef het je wel, oké?'

Verbaasd staart hij me aan. Dan slaat hij zijn armen weer om me heen. Met mijn hand wrijf ik over zijn rug. 'Ik blijf bij je en ik ben niet van plan om weg te gaan.'