TEK SEÇENEK

Hemen

"Naptın sen ?" Gözlerimi çevirirsem belki konuşmayı bırakırdı. Kavga çıkmazdı.

Gözlerimi çevirmenin bir işe yaramadığını anladığımda yanağıma inmiş olan tokatı hesaplıyordum. O kızın bana attığı tokattan daha acı verici değildi. Yüklediği aşağılanma duygusu çok ağırdı. 

"Anne..." Diye inledim. Gözlerim dolmuştu. Bunu haketmemiştim. Yüzünü patlattığım kızın karşısında annemden dayak yemeyi haketmemiştim.

Türkiye de yaşamayı haketmemiştim. Sürekli haksızlığa uğramayı haketmemiştim. 

Bütün bu düşüncelerin kaynağının nasıl oluştuğundan bahsedeyim. Yaklaşık üç gündür başka bir ülkede ve başka bir zihniyette yaşıyordum. İlk gün korktuğum bütün o insanlara baktıkça yüzüme aptal bir gülümseme oturuyordu.

Etraf tam festival havasında olan insanlarla doluydu. Eğlenmek için buraya gelmişlerdi. Eğlence kavramını kendimce tarttım. Hayatımda gördüğüm o eğlence sahnelerini hatırlamaya çalıştım.

Türkiye de ki eğlenceler... Buradaki gibi bir eğlence yoktu. Burada çok sert müzik olmasına rağmen insanlar eğleniyordu. Bakınca sanki birbirlerini öldürmek istediklerini düşünebilirdiniz ancak müziğin bir kısmı gelince (daha önce hiç bilmediğim şarkılar olduğu için) birbirlerine sarılıp kafalarını birlikte sallıyorlardı.

Tamam.  Onlar manyaktı. Ama birbirlerini tanımadan bunu yapabiliyorlardı. Hayatımda hiç böyle bir bağ görmemiştim.

Sahnedekiler sanki orada değilde sahnede oldukları için üzülüyorlardı. Bu üç gün içinde korkutucu makyajlı adamdan olabildiğince kaçmıştım. Her akşam saat ondan gece ikiye kadar sahne almaya başlamışlardı.

Onunla olan konuşmamı hatırladım. Bana kendimi bilmediğimle ilgili bir şeyler söylemişti.

Şuan onu biraz anlayabiliyordum. Etrafıma baktıkça ben neden böyle değilim demeye başlamıştım. O yüzden benden utanan kardeşimi çadırda sıkıştırdığım gibi zorlamaya başlamıştım.

"Siyah tişört ver bana. HEMEN."