Neden yalan söyleriz?
Nasıl bir zeka, nasıl bir reflekstir bu?
En kötüsü de bu durumun artık bizden bağımsız gelişmesi. Alışkanlık haline getirdik, rutin bir durum oldu işte, anlarsınız ya.
Her gün muhakkak yaparız o işi. Cümleler değişir ama yalan hâlâ yalandır.
Zamanla sahte bir dünyamız olur, yalanın içinde nefes alır, yalanın içinde yaşarız. Yemek yemek kadar doğallaşır yalan söylemek, okula ya da işe gitmek gibi.
Sadece çevremizdekileri kandırmaktan söz etmiyorum çünkü, kendimizi de kandırmaktan söz ediyorum.
Örneğin ben; başkalarını bırakın, kendime dürüst olmaya cesaretim yok benim...
Yalan daha güven verici olunca, ona doğru uzanıyor insan ister istemez. Sanki tutunursa, düşmeyecekmiş gibi hissediyor.
Yalan söylemek en büyük korkaklıktır bir de, nedenleri olsa da. Dışlanmaktan korkar insan, sevilmemekten, mutsuz olmaktan.
Yalan söyler haliyle; dışlanmamak, sevilmek, mutlu olmak için.
Sayamayacağım kadar çok yalan söyledim hayatım boyunca. Hâlâ da söylemeye devam ediyorum.
Gerçekleri anlatmaktan daha kolay çünkü, utanç verici gerçekleri...
Gerçekler kanatırken, yalanlar iyileştiriyor ruhumuzu. Hele bir de o yalanlara inanıyorsak!
Olmadığım biri gibi olmaya çalışıyorum her gün, artık o kadar çok kendim değilim ki aynaya baktığımda bile farklı bir yüz görür oldum.
Hayır, mitoman değilim, saçmalamayın.
Sadece... Böyle daha güzelim sanki. Sanki eski ben olursam her şey yok olacakmış gibi...
Kaybetme korkusunu bilir misiniz? Hah işte, doğruları söylersem herkes gidebilirmiş gibi.
Gözlerim doluyken yüzüme yerleştirdiğim gülümseme kadar sahte her şey.
Ve... Ben gerçek bir gülüş istemiyorum tuğlası yalanlarım olan evim başıma yıkılacaksa.
Ben yalanlara inanmak istiyorum, yalanlarınıza, yalanlarıma.
Hadi bana berbat bir pislik olduğumu söyleyin şimdi...
İlk yalanın ortaya çıkmasın diye ikinci bir yalan söylüyorsun, ikincisini saklayabilmek için üçüncü bir yalan, dördüncüsünü...
Lanet olasıca bir döngü!
