Heyecan, hayatın vazgeçilmezlerindendir.
Bebeklerin ve çocukların sevdikleri bir şeyi gördüklerinde gözlerinin nasıl da parladığına şahit oldunuz mu hiç?
O inanılmaz ışıltıya tanıklık ettiniz mi?
İşte o heyecanı geri kazanmalıyız arkadaşlar.
Çocuklar gibi kıpır kıpır, coşkuyla sarılmalıyız hayata.
Gözlerimizin konuşmasına ve tüm dünyaya hevesimizi anlatmasına izin vermeliyiz.
Umutlu olmalıyız!
Umutlu olalım ki; coşkuyla dolalım.
Coşkuyla dolalım ki; geleceğimiz bize heyecan versin.
Olmuyorsa zaten bu iki nokta, ya hayalimiz yoktur ya da onları öldürmüşüzdür...
Ve biz öyle bir şey elbette ki yapmadık değil mi?
Her birimizin ulaşmak istediği bir aydınlık var.
Hiç demediniz mi kendinize; 'Neden bazı insanlar her istediklerini elde ediyorlar? Nasıl oluyor da her saniye hayattan zevk alıyorlar?' diye?
Dediniz biliyorum.
Sizin göremediğiniz ya da anlamadığınız bir şeyi görüp anladıkları düşüncesi altında ezildiniz hatta.
Peki hiç; 'Neden onlar gibi yapmıyorum?' düşüncesine kapıldınız mı?
Elbette hayır, çünkü içiniz çürümüş.
Her neyse... Ben anlatayım neden böyle olduklarını.
Sürekli hareket halindeler çünkü.
Enerji fışkırıyor benliklerinden.
Umutla dolular.
Sadece düşünmüyorlar, hayata geçiriyorlar.
