Hayatımızı kolay kılmak varken neden hep zorlaştırmayı seçiyoruz?
Durumları rayına oturtmak o kadar da zor olmamalı aslında.
Şöyle bir düşününce ulaşılması basit bir hedef gibi geliyor kulağa.
İstediğimiz şeyi yapacağız ve yapılmasını istediğimiz şeyi yaptıracağız. Bu kadar basit.
Diyelim ki birini özledik... Tek yapmamız gereken şey aramak.
Ya da birini mi görmek istiyoruz? Davet edebiliriz!
Ne bileyim...
Cevap aradığımız sorularımız mı var? Soralım!
Kimsenin bizi anlamadığını mı düşünüyoruz? Anlatalım!
Anlaşılmak mı istiyoruz? Açıklayalım!
Bir şeyi sevmiyor muyuz? Hoşumuza gitmiyor mu? Dürüst olalım!
Tam tersi, bir şeyi seviyor ve istiyor muyuz? Belirtelim!
Birini mi seviyoruz? Cesaretli olup söyleyelim!
Düşüncelerimiz yalnızca bize aitler ve bizim dışımızda kimse onları bilemez.
Aklımızı okumaları mümkün değil, haksız mıyım?
Her şeyi karşımızdakinden bekleyemeyiz! Bu umutların en büyüğü. Ve umudun öylesi boş!
Dile getirmek, umut eşliğinde boşa zaman harcamaktan daha iyidir. Bunu siz de biliyorsunuz.
Madem ki doğduk, madem ki yaşıyoruz, elimizdeki şansı güzel değerlendirelim!
Hayatımızı kolay kılalım! Çünkü ikinci bir şans olmayacak!
